ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ ΨΥΧΗΣ… ή πως οι Ελληνες στρέφονται ενάντια στο γένος τους, στην ύπαρξη τους.

ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΗ  ΨΥΧΗΣ… ή  πως   οι  Ελληνες   στρέφονται   ενάντια  στο  γένος  τους,  στην  ύπαρξη  τους.

Σάββατο  των  ψυχών  σήμερα  .  Μη  έχοντας  άλλη  επιλογή,  βρίσκομαι  από  το  πρωί  στην  εκκλησία  του  μικρού  χωριού  μου.
Διάφορες  σκέψεις  ταλανίζουν  το  μυαλό  μου  καθώς  στην  “απέναντι”  πλευρά,  εκεί  όπου  μένουν  οι  ψυχές,  έχω  τα  δυο  μου  αδέρφια  κι  τον  πολυαγαπημένο  μου  μπαμπά…οι  τρεις  άντρες  της  οικογένειας  χτυπήθηκαν  από  τα  σχέδια  του  καθεστώτος  που  στόχο  του  έχει  να  μας  αργοσκοτώσει    όλους…σκέψεις  που  θέλω  να  στις  εκμυστηρευτώ  μέσα  από  μια  εξομολόγηση  ψυχής…φτιάξε  καφεδάκι  λοιπόν  κι  άκου…

<<  Ήταν  ένα  βροχερό  και  κρύο  πρωινό  του  Νοέμβρη  ,όταν  στην  οικογένεια  του  πάτερ-Αναστάση  γεννήθηκε  το  τρίτο  του  παιδί,  η  Αφροδίτη.  Ο  παπα-Αναστάσης  ,αν  και  ιερέας,  ήταν  ο  πιο  στοργικός  ,ο  πιο  τρυφερός  ,ο  πιο  γλυκός  και  υπομονετικός  μπαμπάς!  ιδιαίτερα  ζεστός  και  φιλικός  ως  άνθρωπος,  λάτρευε  τη  μικρή  κορούλα  του  κι  εκείνη  τον  είχε  σα  θεό!  Όλη  την  παιδική  της  ηλικία  την  πέρασε  μέσα  στην  εκκλησία  που  είχε  χτιστεί  από  τον  μπαμπά  της  και  στην  ουσία  ήταν  το  δεύτερο”  σπίτι”  της.
Ο  πάτερ  έκανε  τις  δουλειές  του  και  η  μικρή  Αφροδίτη  παρατηρούσε  τις  εικόνες  των  αγίων  ψηλά  στον  γυναικωνίτη.  Τα  σκυθρωπά  και  σχεδόν  θυμωμένα  πρόσωπα  τους  της  δημιουργούσαν  ένα  παράξενο  συναίσθημα  κι  έδιωχναν  τη  χαρά  της  μακριά.
–  <<μπαμπά…γιατί  όλοι  οι  άγιοι  είναι  τόσο  σοβαροί  και  θυμωμένοι?>>
–  <<  γιατί  μαρτύρησαν  για  την  πίστη  τους  στο  θεό  …>>
-<<  και  γιατί  ο  θεός  θέλει  να  συμβαίνει  κάτι  τέτοιο?>>  ρωτούσε  η  μικρή  που  όλα  αυτά  περί  μαρτυρίων  δεν  χωρούσαν  στο  μυαλό  της…
Όμως  η  εικόνα  που  της  έκανε  τη  μεγαλύτερη  αίσθηση,  ήταν  αυτή  που  απεικόνιζε  τον  παράδεισο  και  την  κόλαση…  ώρες  καθόταν  και  την  παρατηρούσε  αυτή  την  εικόνα…από  τη  μέση  και  πάνω  οι  “οι  καλοί”  άνθρωποι  ,με  απαλά  χρώματα  ,ο  ένας  πίσω  από  τον  άλλον  ανέβαιναν  να  πάρουν  τη  θέση  τους  δίπλα  στον  θεό.
-<<  γιατί  κανείς  δε  χαμογελάει  μπαμπά?  Αφού  πάνε  στον  παράδεισο  θα  έπρεπε  να  είναι  χαρούμενοι  αλλά  αυτοί  μοιάζουν  θλιμμένοι…>>
Από  τη  μέση  και  κάτω  “οι  κακοί”  καιγόταν  μέσα  στις  φλόγες,  τεράστια  πράσινα  φίδια  τους  τύλιγαν  και  τους  δάγκωναν  ,ενώ  μαύροι  δαίμονες  κάρφωναν  τις  τρίαινες  τους  πάνω  στα  γυμνά  κορμιά  τους…
-<<  τί  έκαναν  όλοι  αυτοί  και  τους  τιμωρούν  με  τέτοιο  τρόπο?>>
Μεγαλώνοντας  η  μικρή  παπαδοκόρη  έμαθε  να  ψέλνει  και  βοηθούσε  τον  ιερέα  ακόμη  και  στη  λειτουργία  την  Κυριακή.  Πολλές  φορές  έμπαινε  μέσα  στο  ιερό  και  βοηθούσε  στην  τελετή  των  μυστηρίων.  Άλλωστε  ,  δεν  άντεχε  να  κάθεται  έξω  ,ανάμεσα  στις  θείες  που  την  κοιτούσαν  εξονυχιστικά  από  πάνω  ως  κάτω  για  τα  ρούχα  που  φορούσε.  Έμοιαζε  σαν  να  περνούσε  σε  πασαρέλα  ,όπου  όλοι  την  κοιτούσαν  για  να  την  κρίνουν…και  μετά  ψψψψψ  η  μια  θεία  με  την  άλλη  να  σχολιάζουν…πόσο  υποκριτικό  της  φαινόταν  όλο  αυτό  και  ψεύτικο…
-<<  γιατί  λέμε  συνέχεια  “δόξα  τω  λαο  σου  ισραήλ  μπαμπά?  και  ποιος  είναι  αυτός  ο  Σαβαώθ?  κι  αφού  είναι  δική  μας  η  εκκλησία  ,γιατί  δεν  αναφέρει  τίποτα  για  τους  Έλληνες?  Ο  Αβραάμ  ήταν  πρόγονός  μας  μπαμπά?  Δεν  ήταν  πρόγονος  των  Εβραίων?  και  γιατί  πουθενά  δεν  αναφέρονται  ο  Σωκράτης  μας,  ο  Αριστοτέλης  μας  ???>>
χίλια  ερωτήματα  βασάνιζαν  το  μυαλό  της  μικρής  και  ο  μπαμπάς  της  γελούσε  με  την  περιέργειά  της…<<θα  μεγαλώσεις  και  θα  βρεις  μόνη  σου  τις  απαντήσεις>>  της  έλεγε.
Μπαίνοντας  στην  εφηβεία  ,ένα  γεγονός  έκανε  την  Αφροδίτη  να  μη  ξαναπατήσει  για  χρόνια  στο  “δεύτερο  σπίτι  της”…  Στο  άκουσμα  πως  είχε  πια  μεγαλώσει  και  δεν  θα  της  επιτρεπόταν  ποτέ  ξανά  να  μπει  στο  ιερό  ,η  νεαρή  έφηβος  αντέδρασε…
-<<μα  γιατί  ?εξηγήστε  μου…>>
-<<γιατί  οι  γυναίκες  δεν  είμαστε  άξιες  να  μπαίνουμε  στο  ιερό…  είμαστε  κάτι  σαν  “βρώμικες”>>  της  έλεγε  η  μαμά  της…
-<<Τί????  και  ποιος  τα  λέει  αυτά?  εγώ  δεν  ξαναπατάω  εκεί….>>  Τό’πε  και  το’κανε…. Στην  εκκλησία  ξαναμπήκε  ως  νύφη  μιας  και  δε  μπορούσε  να  κάνει  αλλιώς.
Όμως  η  ζωή  της  φύλαγε  εκπλήξεις  όπως  τον  θάνατο  του  αδερφού  της  που  συνέπεσε  με  την  αναμονή  του  πρώτου  της  παιδιού.  Κι  ενώ  δεν  μπορούσε  ακόμη  να  επεξεργαστεί  την  απώλεια  του  αδερφού  ,  ταυτίστηκε  και  με  τον  πόνο  της  μάνας  της,  μόλις  έφερε  στον  κόσμο  το  δικό  της  παιδί.  Αυτά  τα  έντονα  συναισθήματα  της  δημιουργούσαν  μια  τρέλα  στο  κεφάλι  της  κι  έψαχνε  απεγνωσμένα  να  κρατηθεί  από  κάπου…<<από  τον  θεο>>  σκεφτηκε… <<ίσως  όλο  αυτό  να  είναι  η  τιμωρία  μου  που  γύρισα  την  πλάτη  στην  εκκλησία…ίσως  μέσα  από  τον  πόνο  να  γίνω  άξια  για  τον  παράδεισο>>  …
και  η  Αφροδίτη  γέμισε  με  τύψεις  κι  ενοχές  τον  εαυτό  της,  εξομολογούνταν  συνεχώς  και  ζητούσε  τρόπους  επικοινωνίας  με  το  Θείο..αλλά  η  απάντηση  που  έπαιρνε  ήταν  <<θα  λιώσεις  …σαν  το  κερί…αν  δεν  πονέσει  η  ψυχή  σου  δε  μπαίνεις  στον  παράδεισο>>  …
Την  τρόμαζαν  αυτά  τα  λόγια  του  εξομολόγου  και  το  πρόβλημά  της  μεγάλωνε  αντι  να  μικρύνει…
Μια  φίλη  της  σύστησε  τους  ψαλμούς  του  Δαυίδ  που  θα  της  ανακούφιζαν  τον  ψυχικό  της  πόνο  και  θα  της  έδιναν  δύναμη…Αγόρασε  το  βιβλίο  και  προσπάθησε  να  συγκεντρωθεί  και  να  προσευχηθεί….<<Τί??  δεν  μπορώ  πλέον  να  το  κάνω  αυτό  στον  εαυτό  μου… αυτοί  οι  ψαλμοί  με  κάνουν  να  νιώθω  σαν  να  είμαι  η  πιο  αμαρτωλή  στον  πλανήτη  και  μου  ζητάνε  να  κλαίω  γονατιστή  όσο  να  ματώσουν  τα  γόνατά  μου  από  το  προσκύνημα…Ε  ΟΧΙ!!!
Καταλάβαινε  πως  είχε  έρθει  η  ώρα  να  δει  την  αλήθεια  κατάματα…και  η  αλήθεια  της  εκκλησίας  δεν  την  κάλυπτε.
Τα  φανταχτερά  μνημόσυνα  δεν  απάλυναν  τον  πόνο  της  για  τα  χαμένα  της  αδέρφια  κι  ούτε  ήθελε  τη  θλίψη  ως  θεία  παρέμβαση  για  να  πάει  στον  παράδεισο.
<<Αν  είναι  δυνατόν  ο  θεός  που  μας  δημιούργησε  να  μας  τυραννάει  με  τέτοιο  τρόπο…πώς  μπορεί  ο  θεός  να  επιτρέπει  τόσους  πολέμους  και  μάλιστα  στο  όνομά  του…  πως  είναι  δυνατόν  να  επιτρέπει  τόσα  εγκλήματα,  τόσο  πόνο, τόσες  αρρώστιες,  τόση  μόλυνση…
και  η  εκκλησία  … πώς  βοηθάει  τους  φτωχούς,  τους  πονεμένους… τί  λύση  δίνει  σε  όλα  τα  προβλήματα?  ΚΑΜΙΑ..>>
Αυτή  ηταν  η  απαντηση  που  έπαιρνε  μέσα  από  τη  λογική  της…γιατι  τα  συσσίτια  και  η  ελεημοσύνη  δε  λύνουν  κανένα  πρόβλημα, γιατί  το  να  κρατάς  το  κεφάλι  σου  σκυφτό  σε  κάνει  δούλο  και  το  να  μην  ψάχνεις  για  την  αλήθεια  σε  κάνει  άβουλο  ον…και  ποιο  είναι  όλο  αυτό  το  σόι  “της  Σάρας  της  Μάρας  και  του  κακού  συναπαντήματος?  και  στην  τελική  πως  γίνεται  να  επικαλείται  όλο  το  σόι  των  εβραίων  και  να  ζητάει  τη  βοήθειά  τους  ενώ  έμαθε  πια  πως  οι  εβραίοι  είχαν  άσβεστο  μίσος  για  τους  Έλληνες  και  το  ιερό  τους  βιβλίο  τους  βρίζει  ανελέητα?  Ο  θεός  δεν  μπορεί  να  είναι  τόσο  σκληρός  αλλά  ούτε  και  τόσο  αδιάφορος  ώστε  να  μην  παρεμβαίνει  στις  τόσες  αδικίες…
Ο  Έλληνας,  αυτός  που  βρίζει  ως  εθνικό  η  εκκλησία  και  του  δίνει  κατάρες  κι  αναθέματα  στην  Κυριακή  της  ορθοδοξίας,  δεν  έχει  ανάγκη  από  έναν  τέτοιο  βάναυσο  θεό…. οι  Θεοί  των  Ελλήνων  δημιούργησαν  την  Λογική, την  Ελευθερία  ,  την  Αφθονία,  την  Αλήθεια,  την  Αισθητική, την  Δικαιοσύνη  ,την  Ανδρεία….μα  ένας  τέτοιος  άνθρωπος  δεν  αρέσει  στην  εκκλησία  ,ούτε  και  στον  θεό  που  ψάχνει  για  δούλους  και  υπηρέτες…
Ο  Έλληνας  δεν  μπορεί  να  ζει  ως  υπηρέτης  γι  αυτό  η  μόνη  λύση  της  εκκλησίας  ήταν  να  βάλει  τον  ίδιο  τον  Έλληνα  να  μην  αναγνωρίζει  και  να  βρίζει  τον  ίδιο  του  τον  εαυτό  και  το  γένος  του…  Και  αυτό  το  κατάφερε  μέσα  από  τον  φόβο  που  του  δημιούργησε  μην  πάει  στην  κόλαση…

Αυτές  οι  σκέψεις  πάλευαν  στο  μυαλό  μου  μέσα  στην  εκκλησία,  ενώ  ακούγονταν  οι  μνημόσυνοι  ψαλμοί.
Κοίταξα  όλους  αυτούς  τους  ταλαίπωρους  χριστιανούς  που  νομίζουν  πως  η  θλίψη  και  το  σκυμμένο  κεφάλι  και  οι  κλαυθμοί  και  οδυρμοί  θα  τους  πάνε  ευθύς  στον  παράδεισο…. και  παρακαλάνε  να  τους  δώσει  συμφορές  ο  θεός  για  να  είναι  στο  σωστό  δρόμο…
Οχι  … Ο  μπαμπάς  μου  και  τα  αδέρφια  μου  δε  βρίσκονται  στο  χώμα  για  να  κάνω  συνέχεια  τρισάγια  ή  για  να  τους  στέλνω  στην  αγκαλιά  του  Αβραάμ.
Οι  ψυχές  των  αγαπημένων  μας  ετοιμάζονται  για  μια  νέα  περιπέτεια  κι  εμπειρία  στη  γη.
Μακάρι  να  γυρίσουν  πιο  σοφές  και  να  βοηθήσουν  την  ανθρωπότητα  να  απαλλαγεί  από  τον  πιο  άσχημο  φόβο  που  υπάρχει…το  φόβο  του  θεού….

Αφροδιτη      Καρανικου