Η ΞΕΚΟΥΡΑΣΗ ΤΟΥ ΠΟΛΕΜΙΣΤΗ.

ΣΤΟΝ ΑΠΟΗΧΟ ΤΗΣ ΔΡΑΣΗΣ ΣΤΗΝ ΠΡΕΒΕΖΑ 14-4-2018

ΓΡΑΠΤΕΣ  ΑΝΑΜΝΗΣΕΙΣ  ΓΙΑ ΝΑ ΜΗ ΧΑΘΟΥΝ  ΣΤΟ ΧΡΟΝΟ….

Μου είναι αδύνατον να μην κάνω μια μικρή αναφορά στη χθεσινή δράση στην Πρέβεζα 14 Απριλίου 2018….Έτσι…τιμής ένεκεν για τις όμορφες στιγμούλες που μας περίμεναν ως εκπλήξεις…
Αγουροξυπνημένοι και οι τέσσερις πολεμιστές μπήκαμε στο αμάξι και ξεκινήσαμε τη διαδρομή προς Πρέβεζα.
Στον κόμβο της Σιάτιστας σταματήσαμε για να μπει κι ο Δημήτρης στην παρέα.
Η μέρα ζεστή ,θύμιζε καλοκαίρι κι όσο κοντεύαμε στον προορισμό μας η θερμοκρασία ανέβαινε. Καμιά σχέση το τοπίο και η φύση της Πρέβεζας μ’ αυτό του τόπου μου. Ατελείωτα χωράφια με δέντρα φορτωμένα από λεμόνια και πορτοκάλια… Τριανταφυλλιές γεμάτες λουλούδια , ανθισμένα Γιασεμιά να μοσχοβολάνε παντού….Λες και δεν πέρασε ο Χειμώνας από τούτο τον τόπο και η φύση είναι ήδη ώριμα ανθισμένη….
Αφού συγκεντρωθήκαμε οι πολεμιστές , ξεκίνησε η πορεία μας στους δρόμους της πόλης…
Οι μαγαζάτορες έβγαιναν έξω από τα καταστήματα και ζητούσαν μόνοι τους τα ενημερωτικά φυλλάδια . Αυτοί οι μικροί επιχειρηματίες, βιώνουν καθημερινά , εδώ και 8 χρόνια στο πετσί τους το σχέδιο των κυβερνήσεων να φτωχοποιήσουν τη χώρα μας. Αυτοί παλεύουν με νύχια και δόντια να κρατήσουν τα μαγαζιά τους ανοιχτά.. ..μα ως πότε θα αντέξουν?
Στα μπαλκόνια ο κόσμος έβγαινε από περιέργεια να δει ποιοι φωνάζουν και χαλάνε τη νεκρική ησυχία της καθημερινότητας. Έστηναν αυτί να ακούσουν τί φωνάζουν αυτοί που κρατάνε ελληνικές σημαίες και τότε… είδα τη γριούλα να σκουπίζει τα μάτια της ….Θες από συγκίνηση ? Θες από θλίψη για την κατάντια του Έλληνα που οι ίδιοι οι κυβερνώντες του τον έφτασαν σε σημείο φτώχειας και εξαθλίωσης? Ίσως να έκλαιγε για τα παιδιά ή τα εγγόνια της που αναγκάστηκαν να φύγουν στο εξωτερικό…..
Αυτή η εικόνα μου έδωσε θάρρος να συνεχίσω να περπατώ μέσα στον ήλιο που ήδη μας είχε κοκκινίσει … δεν έχει καμιά σημασία η δική μας ταλαιπωρία , η κούραση κι ο πόνος μπροστά στο σκοπό να δώσεις πνοή θάρρους σε τούτους τους Έλληνες που έσκυψαν και λύγισαν μπροστά στο θράσος των ανδρείκελων που μας κυβερνούν..
Να θυμίσεις στον Έλληνα ποιος είναι και να τον δεις να σηκώνει το ανάστημα και να έρχεται μαζί σου για να πολεμήσει δίπλα σου ανακτώντας τη χαμένη του αξιοπρέπεια… (ψιλά γράμματα αυτά , μόνο οι πολεμιστές στην Ελλήνων Συνέλευσις τα νιώθουν καθημερινά…)
Η πορεία έφτασε στο τέλος της. Ξεκουραστήκαμε για λίγο στο γραφείο και μετά πήγαμε στη παραλία για καφεδάκι… Ήρεμη η θάλασσα, τα κότερα αραγμένα στο λιμάνι…ένα ζευγάρι Άγγλων να λιάζεται πάνω στο ιδιωτικό τους ιστιοφόρο…
Απόλαυσα την ωραία παγωμένη σοκολάτα μου και την ηρεμία και ομορφιά του τοπίου που απλωνόταν μπροστά μου….
Ένα μικρό αγόρι, γύρω στα 8 ,στάθηκε στο τραπέζι μας κρατώντας ένα δίσκο με λουλούδια. Το γλαστράκι τυλιγμένο πρόχειρα με αλουμινόχαρτο για να μπορέσει να το πουλήσει…Μου ήρθε στο νου σκηνή από ελληνική ταινία ,με το φτωχό , ορφανό κοριτσάκι που γύριζε στα τραπέζια και πουλούσε λουλούδια…Όχι…λάθος σκηνή βλέπω…Αυτό το παιδάκι θα έπρεπε να τρέχει μέσα στα στενά της πόλης με τους φίλους του, να παίζει κυνηγητό ή κρυφτό κι όχι να τριγυρνάει στους δρόμους πουλώντας λουλούδια…
Πόσο άδικο έχει παραχθεί σ’ αυτόν τον πλανήτη?
Ξέρω για ποιο λόγο βρίσκομαι τόσο μακριά απο την πόλη μου…Για να φέρω τη μέρα που οι γειτονιές θα γεμίσουν από παιδιά που ξέγνοιαστα θα τρέχουν ή θα παίζουν λαστιχάκι και κουτσό ή μηλάκια με τη μπάλα , χωρίς οι μαμάδες να ανησυχούν γιατί δε θα υπάρχει κανένας φόβος…
Σηκωθήκαμε να φύγουμε κι ο Μάνθος , βλέποντας πόσο μας άρεσε η πόλη του ,μας χάρισε μια μικρή έκπληξη! Μας οδήγησε σε ένα στενό σοκάκι, πλακόστρωτο ,με χαμηλά σπιτάκια , πετρόχτιστα. Ξύλινα παράθυρα ,μεγάλα , βαμμένα με έντονα χρώματα, μπλε, πράσινα ,καφέ και πάνω από τα κεφάλια μας βοκαμβίλιες σαν κληματαριές να απλώνονται παντού! Βασιλικά τεράστια να μοσχομυρίζουν, Καληστήμονες να γαργαλάνε τα μάτια μας με την παράξενη ομορφιά τους, Γιασεμιά ανθισμένα να μοσχοβολάνε και μέσα στις αυλές ,Λεμονιές μισές ανθισμένες ,μισές φορτωμένες με καρπό. Ένα μικρό σοκάκι ήταν αρκετό για να με κάνει να σκεφτώ πως όταν ο άνθρωπος θέλει ,μπορεί οι δημιουργίες του να είναι καλλιτεχνήματα!
-“Πώς θα πάρουμε λίγα λεμόνια Μάνθο?”
Πάντα είχα κρυφή επιθυμία να μπω σε ένα περιβόλι με δέντρα και να κόψω μόνη μου τους καρπούς…
-“θα πάμε στο κτήμα μου ..” Άκουσα το Μάνθο να λέει και σαν μάγος να πραγματοποιεί αυτή την μικρούλα επιθυμία μου…
Λίγο έξω από την πόλη ,ένα κτήμα με αμέτρητες Λεμονιές κι ανάμεσα τους Κίτρα και Νεράντζια , μας καλοδέχτηκαν…Τι ευτυχία! Να περπατάω κάτω από τις Λεμονιές, να μυρίζω τα ανθισμένα τους λουλούδια, να κόβω τα υπέροχα ζωντανά λεμονάκια, που μπορεί να είχαν χτυπηματάκια από το χαλάζι αλλά  μέσα ήταν γεμάτα ζουμί, γλυκόξυνα και νόστιμα…
-“Φιδάκια!!!!.” Η παρατηρητικότητα της Αλεξίας φανέρωσε τους μικρούς ιθαγενείς του κτήματος…Μα δεν μας τρόμαξε η παρουσία τους, μάλλον εμείς τους χαλάσαμε την ησυχία τους με την παρουσία μας. Σ’εκείνον τον ευλογημένο τόπο όλα τα πλάσματα μπορούν και ζουν σε αρμονία μεταξύ τους χωρίς να σε τρομάζουν…
Χάρη στον Μάνθο ,το μικρό μου όνειρο να περπατήσω σ΄ένα περιβόλι με δέντρα και να μαζέψω καρπούς έγινε πραγματικότητα…
Στο αυτοκίνητο , το μυαλό της Αλεξίας ταξίδευε στην στιγμή της Ελευθερίας μας …
-“Πώς φαντάζεστε να είναι εκείνη η μέρα? Τί θα κάνει ο καθένας μας άραγε?” και η Δώρα συμπλήρωσε…
-“Αλήθεια, τί θέλει ο καθένας μας να κάνει στην Ελλήνων Πολιτεία?…”
Κάπως σαν παιχνίδι , οι σκέψεις μας ταξίδεψαν στο πιο όμορφο όραμα κι έτσι ανάμεσα σε γέλια ,οραματισμούς κι όμορφες ,ζεστές ψυχές ο δρόμος της επιστροφής ήταν σα να έγινε μέσα σε ένα μισάωρο….

Μάνθο Λέκοση, σ ευχαριστώ για τους θησαυρούς που μας χάρισες …
Αρτέμη Σώρρα …..Σε σένα χρωστάμε όλες αυτές τις εμπειρίες ,τις μοναδικές στιγμές που μας χαρίζει η ένωσή μας και που μόνον μέσα στην ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ μπορείς να νιώσεις….
ΚΑΛΗΜΕΡΑ ΣΑΣ!!!!

 Αφροδιτη Καρανικου