ΔΑΣΚΑΛΟΙ ΚΑΙ ΜΑΘΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ !!!!

Είκοσι χρόνια στη Δημόσια εκπαίδευση και κάθε πρωί, πηγαίνοντας για το σχολείο μου, ακούω τη φωνή του Κωστή Παλαμά να μου ψιθυρίζει…”σμίλεψε δάσκαλε ψυχές…”
Τεράστιο το έργο του εκπαιδευτικού… Βαριά η ευθύνη που σηκώνει στις πλάτες του… Μπαίνει στην τάξη κρατώντας μια αόρατη σμίλη και σαν τον γλύπτη, καθε μέρα σμιλεύει ψυχές… ψυχές αθώες, τρυφερές γι’αυτό και το κάθε άγγιγμα πρέπει να είναι επίσης τρυφερό και να γίνεται με πολύ προσοχή.
Πώς να σμιλέψεις μια ψυχή?
Πώς να της θυμίσεις τη Θεία καταγωγή της?
Αυτό δε μπορεί να γίνει μόνο με τη στιγνή διδασκαλία των γνωστικών αντικειμένων.
Η ψυχή αφουγκράζεται και μαθαίνει μόνο από μια άλλη ψυχή…και στη συγκεκριμένη περίπτωση πρέπει να είναι η ψυχή του δασκάλου.

Μα πώς μιλάνε οι ψυχές?
Μέσα από το βλέμμα , μέσα από τις συμπεριφορές , μέσα από το χαμόγελο , από τον τόνο της φωνής, από το άγγιγμα…Μια ψυχή δίνει από αυτά που η ίδια έχει…Αν έχει μέσα της πλούτο Αξιών και Αρχών, με ανιδιοτέλεια θα τον δώσει…Αν είναι φτωχιά και μίζερη…αλίμονο στους μαθητές που θα βρεθούν στο διάβα της.
Ο δάσκαλος οφείλει να αφήσει τον εαυτό του και το τεράστιο εγώ του που γνωρίζει τα πάντα και να γίνει ίσος με τον μαθητή του.
Να τον σέβεται πάνω απ’όλα , γιατί όταν τον σέβεται δε θα τον ειρωνευτεί για το λάθος , δε θα τον σαρκάσει , δε θα τον εξευτελίσει μπροστά στους συμμαθητές του. Γιατί αν το κάνει , η σμίλη του θα αφήσει βαθιές πληγές που δε θα κλείσουν στο πέρασμα των χρόνων… Πάντα θα έρχεται κάποια στιγμή στη ζωή του παιδιού και θα ξύνει πάλι την πληγή θυμίζοντάς του πόσο “ανίκανο” τον είχε κάνει να νιώσει εκείνος ο δάσκαλος.
Η εμπιστοσύνη είναι τα θεμέλια και πάνω σ’αυτήν χτίζονται οι Αξίες…
Αν σέβεται ο δάσκαλος, θα διδάξει σεβασμό…

Αν είναι Δίκαιος ,το παιδί θα μάθει πόσο σπουδαία είναι η Δικαιοσύνη και θα την κάνει κτήμα του…μαζί και την Αλήθεια.

Αν μάθει μέσα στο σχολείο ,να δημιουργεί και να χαρίζει τη δημιουργία του ανιδιοτελώς στο σύνολο , θα μάθει ποια είναι η Αρετή…κι όταν όλα γύρω του τα εκτιμήσει και καταλάβει την αξία τους ,θα τα υπερασπίζεται και θα αποκτήσει Ανδρεία… Πόσες ώρες πάνε σήμερα χαμένες μέσα στα σχολεία ,με ξερή διδασκαλία και τα παιδιά να βαριούνται?
Η φύση του παιδιού είναι αεικίνητη, δεν μπορείς να την φυλακίσεις σε τέσσερις τοίχους και κόντρα στη φύση του να το καθηλώσεις σε μια καρέκλα…
Θέλει τη Λογική, θέλει να βγεις στη φύση και να αποδείξεις αυτά που διδάσκεις. Θέλει βιωματική διδασκαλία στο φυσικό του περιβάλλον κι όχι στο τεχνητό τσιμεντοκτήριο που λέγεται σχολείο…

Το θέατρο , βασικό μέσο διδασκαλίας, “ποιεί ήθος” και
θα ‘πρεπε να παίζουν τα παιδιά ρόλους για να κατανοούν τις Αξίες και να ξεπερνάνε τις δύσκολες καταστάσεις της ζωής… Μα σήμερα εκλίπει από τα σχολεία κι έχει αντικατασταθεί από διδασκαλία ξένων γλωσσών ,τη στιγμή που η δικιά μας γλώσσα έχει ακρωτηριαστεί και αλλοιωθεί , για να διδάσκεται λάθος ή άλλων ανιαρών μαθημάτων ή στην ίδια την ώρα των καλλιτεχνικών (που είναι ίσως η πιο ευχάριστη για τους μαθητές) ο δάσκαλος προτιμάει να διδάξει μαθηματικά ή γλώσσα με βάση τα βιβλία γιατί δεν πρόλαβε να βγάλει την ύλη ή για να γίνει αρεστός στους γονείς οι οποίοι κρίνουν σωστό τον δάσκαλο που ασχολείται περισσότερο με το γνωστικό κομμάτι..

Η ποίηση , ένα από τα ωραιότερα μέσα έκφρασης της ψυχής, επίσης παραγκωνίζεται σήμερα ,ως παλιομοδίτικη …κι όμως τόσοι ωραίοι ποιητές έμειναν στην άκρη αφήνοντας ξεχασμένες την Καλλιόπη, την Ευτέρπη, την Ερατώ, την Πολύμνια και τη Θάλεια και σε πλήρη απαξίωση…

Στην Ελλήνων Πολιτεία, τα σχολειά μας θα είναι σχολεία χαράς, τόποι συνάντησης αδερφών ψυχών που μέσα από το θέατρο ,την ποίηση ,την μουσική, τη γυμναστική θα φέρουν πίσω τις Μούσες να χορεύουν αέναα μαζί με τα παιδιά…
Στην Ελλήνων Πολιτεία οι δάσκαλοι θα χτίζουν παλάτια Αξιών και όχι παράγκες αντιαξιών και θα ακούνε τη φωνή του Παλαμά να τους λέει:

Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!

Κι ότι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,

Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!

Χτισ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μεσ’ το κορμί σου μένει, Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.

Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθειά,

Ο πόλεμος να μη μπορεί να τα γκρεμίσει.

Σκάψε βαθειά. Τι κι’ αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;

Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί

Τα βάρη που κρατάς σαν ‘Ατλαντας στην πλάτη.

Αφροδιτη Καρανικου