ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΗΣ ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ

ΓΡΑΦΗΚΕ ΠΑΛΑΙΟΤΕΡΑ, ΑΛΛΑ ΕΙΝΑΙ ΠΑΝΤΑ ΕΠΙΚΑΙΡΟ ΚΑΙ ΤΟ ΘΕΜΑ ΤΟΥ ΕΙΝΑΙ Η ΠΡΟΫΠΟΘΕΣΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗ ΜΑΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΖΥΓΟ ΤΩΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΩΝ, ΕΘΝΟΚΤΟΝΩΝ ΚΑΙ ΕΛΕΕΙΝΩΝ ΥΠΑΝΘΡΩΠΩΝ ΠΟΥ «ΚΥΒΕΡΝΟΥΝ» ΤΗΝ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΗΝ ΒΙΑΖΟΥΝ ΑΣΥΣΤΟΛΑ ΞΕΠΟΥΛΩΝΤΑΣ ΤΗΝ, ΒΑΣΙΖΟΜΕΝΟΙ ΣΤΟ «ΔΙΑΙΡΕΙ ΚΑΙ ΒΑΣΙΛΕΥΕ» ΠΟΥ ΕΦΑΡΜΟΖΟΥΝ ΜΕΣΩ ΤΩΝ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΩΝ ΚΟΜΜΑΤΩΝ, ΤΩΝ ΕΒΡΑΙΟΓΕΝΩΝ ΔΟΓΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΤΩΝ ΠΑΝΤΟΕΙΔΩΝ ΤΕΧΝΗΤΩΝ ΔΙΑΧΩΡΙΣΜΩΝ!!

ΙΣΤΟΡΙΚΗ ΑΝΑΓΚΗ Η ΑΠΟΦΥΓΗ ΤΗΣ ΔΙΧΟΝΟΙΑΣ

Η Διχόνοια που βαστάει
ένα σκήπτρο η δολερή
καθενός χαμογελάει
«πάρ’ το» λέγοντας «και σύ»

Κειό το σκήπτρο που σας δείχνει
έχει αλήθεια ωραία θωριά,
μην το πιάστε γιατί ρίχνει
εισέ δάκρυα θλιβερά.

Διονυσίου Σολωμού
«Ύμνος εις την Ελευθερίαν»

Με αυτούς τους στίχους ο Εθνικός μας ποιητής περιγράφει το μεγαλύτερον ελάττωμα της φυλής μας, την διχόνοιαν, και μας προτρέπει να αποφεύγουμε κάθε επαφήν μαζί της, διότι όπου αυτή εμφιλοχωρεί, τα αποτελέσματά της είναι καταστροφικά.
Η διχόνοια, η οποία ακολουθεί την ιστορική μας πορεία, κεντρίζοντας τα πλέον επικίνδυνα χαρακτηριστικά του ψυχισμού μας και γιγαντώνοντας υπέρμετρα τον εγωϊσμόν, την φιλαυτίαν, την οίησιν και την αρχομανίαν, πυροδότησε πολλές φορές αδελφοκτόνα πάθη και μίση, τα οποία μείωσαν και αμαύρωσαν λαμπρά κατορθώματα του Έθνους μας και έσυραν την Ελλάδα στην καταστροφήν και στην υποτέλειαν!

Αλλά ας σταχυολογήσουμε ολίγα χαρακτηριστικά παραδείγματα, μέσα από την αρχαίαν Ιστορίαν μας, διά να μπορέσουμε να εννοήσουμε καλύτερα, ποιά ολέθρια αποτελέσματα επέφερε διαχρονικά η επικράτησίς της στην Χώραν μας και πόσο πολύτιμη και αναγκαία καθίσταται η ομόνοια και η σύμπνοια των Ελλήνων, ιδιαίτερα στις σημερινές δύσκολες καταστάσεις, τις οποίες αντιμετωπίζουμε.

Δεν πέρασαν πολλά χρόνια από το λαμπρόν ηρωϊκόν έπος των Περσικών πολέμων (– 490 έως – 479), το οποίον έγραψαν με χρυσά και ανεξίτηλα γράμματα στο βιβλίον της παγκόσμιας Ιστορίας, ομονοούντες και συναγωνιζόμενοι οι Έλληνες, και η διχόνοια μεταξύ των σημαντικότερων πόλεων–κρατών, επέφερε την έριν και τον αιματηρόν αδελφοκτόνον Πελοποννησιακόν πόλεμον (– 431 έως – 404). Αυτός ο πόλεμος και ο επόμενός του Κορινθιακός (– 395 έως – 387), άφησαν πίσω τους καταστροφήν, οικονομικόν μαρασμόν, έκπτωσιν ηθών, αλλά και το χειρότερον, έδωσαν στους νικημένους Πέρσες το δικαίωμα να παρέμβουν στην σύγκρουσιν και να κατορθώσουν με το χρυσάφι και την δόλια πολιτικήν τους να κερδίσουν, χρηματίζοντας τους «νικητές», την αναγνώρισιν δικαιωμάτων επί των Ελληνικών πόλεων της Ιωνίας με την κατάπτυστη Ανταλκίδειον ειρήνην (– 386).
Έτσι ο Ελληνισμός της Ιωνίας, ο οποίος κατά τους Περσικούς πολέμους με θυσίες και αίμα είχε απελευθερωθεί, παρεχωρήθη πάλι στον παλαιό του δυνάστη και η Ελλάδα έζησε τον μαρασμό, μέχρι την ανάδειξιν του σφρηγιλού Ελληνικού Βασιλείου της Μακεδονίας.

Ο Ελληνικός πολιτισμός με τον Μέγιστο των Ελλήνων Αλέξανδρο τον Γ΄ διεδόθη μέχρι τα βάθη της Ασίας. Μέσα σε ένα μικρό χρονικό διάστημα 11 μόλις χρόνων (– 334 έως – 323), ενωμένοι οι Έλληνες, υπό την ηγεσία του Μεγάλου Έλληνα στρατηλάτη, επεβλήθησαν στην αχανή γνωστήν Ασίαν κερδίζοντας εκατοντάδες μάχες, έκτισαν δεκάδες πόλεις, εξανθρώπισαν και εκπολίτισαν βάρβαρους και απολίτιστους λαούς και εδόξασαν το όνομα της Ελλάδος στα πέρατα της οικουμένης. Από την στιγμή όμως που ο Μέγιστος Αλέξανδρος έφυγε από την ζωήν, η διχόνοια η οποία δημιουργήθηκε από τις άμετρες φιλοδοξίες των Επιγόνων, οδήγησε τους Έλληνες σε νέους αδελφοκτόνους σπαραγμούς, τους γνωστούς ως Πολέμους των Επιγόνων (– 322 έως – 301). Αυτοί οι πόλεμοι κατέστρεψαν την κραταιά Ελληνικήν αυτοκρατορίαν του Μεγάλου Αλεξάνδρου και την διαμέλισαν σε ανίσχυρα, διάσπαρτα και αλληλοσπαρασσόμενα βασίλεια, τα οποία δεν μπόρεσαν να σταθούν στο ύψος των ιστορικών περιστάσεων και σταδιακά επήλθεν ο μαρασμός και η κατάκτησίς τους από τους Ρωμαίους και τους Ασιάτες βαρβάρους.

Οι διχόνοιες των Ελλήνων δεν σταμάτησαν όμως με την λήξιν των πολέμων των Επιγόνων. Συνεχίστηκαν με την δημιουργίαν και αντιπαράθεσιν των διαφόρων Συμπολιτειών και Κοινών, οι οποίες κατέληγαν πάντα σε αιματηρές συρράξεις. Σημαντικότερη από αυτές ήταν η φερόμενη ως Συμμαχικός Πόλεμος (– 220 έως – 217). Στον εμφύλιον αυτόν πόλεμον αντιπαρετάχθησαν από την μία πλευρά η Αχαϊκή Συμπολιτεία με σύμμαχον τον βασιλέα της Μακεδονίας Φίλιππον τον Ε΄ και από την άλλη η Αιτωλικήν Συμπολιτείαν. Οι «ηττημένοι» Αιτωλοί συνεμάχησαν με τους Ρωμαίους, οι οποίοι εν τω μεταξύ, ζητούσαν αφορμήν διά να επέμβουν στα Ελληνικά πράγματα. Τοιουτοτρόπως, εμποτισμένοι από το δηλητήριον της διχόνοιας οι Έλληνες, αφ’ ενός μεν έφθειραν ακόμη περισσότερον τις δυνάμεις τους στην εμφύλια σύρραξιν και αφ’ εταίρου άνοιξαν οι ίδιοι την πόρτα της Ελλάδος στον επίδοξο Ρωμαίο εισβολέα. Τα ολέθρια αποτελέσματα αυτών των ενεργειών δεν άργησαν να φανούν. Νικώντας οι Ρωμαίοι τον Φίλιππο τον Ε΄ στις Κυνός Κεφαλές της Θεσσαλίας τον Ιούνιο του – 197 και τον Περσέα στην μάχη της Πύδνας τον Ιούνιο του – 168, κατέλαβαν στην ουσία την Ελλάδα. Με την τελευταία δε ήττα των Ελλήνων στην Λευκόπετρα της Κορίνθου το – 146, η Ελλάδα υποδουλώνεται οριστικά στους Ρωμαίους.

Αφήνοντας την σταχυολόγησιν ανάλογων παραδειγμάτων από την νεοτέραν Ιστορίαν μας στον αναγνώστη και αξιολογώντας τα αδιάψευστα ιστορικά στοιχεία των αναφερομένων παραδειγμάτων, δεν είναι δύσκολο να κατανοήσουμε ότι η βασική αιτία όλων των δεινών, τα οποία έπληξαν την Ελλάδα και τους Έλληνες, είναι η διχόνοια. Αυτή είναι το τρωτό μας σημείο και η Αχίλλειος πτέρνα μας. Αυτή τυφλώνει τους οφθαλμούς και σκοτίζει το νού μας, με αποτέλεσμα οι ενέργειές μας να μην διέπονται από λογική, αρχές και ήθος και ως εκ τούτου να μας οδηγούν στην καταστροφή.
Επομένως, είναι Ιστορική ανάγκη και Εθνική επιταγή η αποφυγή της διχόνοιας. Η Ομόνοια και η Σύμπνοια πρέπει να διέπει την ύπαρξίν μας ως κοινωνικά και πολιτικά άτομα. Ιδιαίτερα στην παρούσα συγκυρίαν, όπου ο Ελληνισμός καλείται να δώσει πάλι τον υπέρ πάντων αγώνα, οι έχοντες ως πρώτιστη Ιδέαν την Μητέρα Ελλάδα και ως διακαή πόθον την επικράτησιν του Ελληνισμού, θα πρέπει να αφήσουν κατά μέρος τις οποιεσδήποτε διαφορές τους και ενωμένοι να προσανατολισθούν προς την υλοποίησιν αυτού του μεγάλου οράματος. Δεν υπάρχει μεγαλύτερη Συμπαντική τιμή από την ευκαιρία της υπηρέτησης αυτού του σκοπού, και αφού η τιμή αυτή μας εδόθη, πρέπει να αποδείξουμε ότι είμαστε άξιοί της, καταπολεμώντας πρώτα τις κακές πλευρές του ψυχισμού μας και αποποιούμενοι τους σπόρους της διχόνοιας.
Εάν ομονοήσουμε και θέσουμε ως υπέρτατο καθήκον μας την υπηρεσία της Ελλάδος και του Ελληνισμού, δεν έχουμε να φοβηθούμε κανέναν εχθρό!!

ΒΑΣΙΛΗΣ ΔΡΟΣΟΣ
(ΜΕΓΙΣΤΙΑΣ).