Μαρτυρεί ο Θάνος Πασχάλης Ειδικευόμενος Νευροχειρουργικής στο Πανεπιστημιακό Γενικό Νοσοκομείο Λάρισας
Εφημερία. Απογευματάκι χτυπάει το τηλέφωνο. »Τον εφημερεύων νευροχειρουργό θέλω, στα ΤΕΠ της Παιδιατρικής για ένα παιδάκι που χτύπησε…»
Ένα τέταρτο μετά, διεκπεραιώνοντας κάποια διαδικαστικά θέματα της κλινικής κατεβαίνω να το δω. Μου είχε πει ήδη η συνάδελφος στο τηλέφωνο ότι το παιδί είναι »πίσω αναπτυξιακά» (έχουμε ξεπεράσει τους όρους καθυστερημένο και αυτιστικό το 2016), ότι δε μιλάει παρα μόνον δείχνει και δεν περπατάει.
Μπαίνω στο εξεταστήριο της παιδιατρικής. Βλέπω έναν τέλειο ζουζουνο να με κοιτάει, τον ρωτάω πώς το λενε. Δεν μου απαντάει. Δίπλα του κάθεται ένα κορίτσι σαν τα κρύα τα νερά, η Ελευθερία, 13 χρονών.
«Εσυ τι εισαι;» της λεω. «Αδελφή του.» «Και με ποιον είναι το παιδάκι;» «Με μένα » απαντάει.
Ρωτάω το ιστορικό εν τάχει στην μικρή πριγκίπισσα και καταλαβαίνω ότι είναι μια μικρή κάκωση κεφαλής, χωρίς σημεία ενδοκράνιας υπέρτασης με ένα χαμηλής ταχύτητας μηχανισμό κάκωσης. Λέω στο μικρό.
«Είσαι καλα; Θές να μου πεις τίποτα;» «ΠΕΙΝΑΩ». Λέει το «πισω αναπτυξιακά» παιδί. Ρωτάω την αδερφή του τι θέλουν να φάνε να το φροντίσουμε. Με κοιτάει στα μάτια κατακόκκινη από ντροπή και λέει «τίποτα, ευχαριστούμε».
Λίγα λεπτά μετά μιλώντας με τη συνάδελφο ανακαλύπτω ότι η Ελευθερία είναι κηδεμόνας των μικρών αδελφών της (δεν έμαθα ακριβή αριθμό), τα ταϊζει, τα προσέχει. Δεν έμαθα αν πάνε σχολείο. Και ράγισα.
Αυτοί είμαστε κύριοι. ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ. Όταν έρχεται ένα παιδί στα επείγοντα και ΠΕΙΝΑΕΙ και δεν έχει διάγνωση από τα γεννοφάσκια του, ΑΠΟΤΥΧΑΜΕ. Με ένα θολό οικογενειακό περιβάλλον, με ένα μηδενικό υπόβαθρο, που δε θέλω να αναφέρω εδώ τα παιδιά αυτά παλεύαν για να ζήσουν.
ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΚΡΑΤΟΣ; ΠΟΥ ΕΙΣΑΙ ΓΙΩΡΓΟ, ΚΩΣΤΑ, ΑΝΤΩΝΗ, ΑΛΕΞΗ; ΠΟΥ;;; Αισθάνομαι σήμερα πιο αχρηστος απο ποτε. Πρέπει να ντρεπόμαστε. Όλοι μας. Μας σιχάθηκα.