Συντροφιά με ένα ποτήρι λιαστό Σιάτιστας, περιπλανιέμαι στις αναμνήσεις…
Μπροστά μου, ξεπετάγονται εικόνες από παλιότερα χριστούγεννα….
Μια όμορφη οικογένεια, ένα ζεστό σπιτικό και οι ετοιμασίες για τα χριστούγεννα που πλησιάζουν ξεκίνησαν…
Το δέντρο στολισμένο με αστραφτερές μπάλες και κάπου στα κλαδιά, κρυμμένο ένα αγαπημένο στολίδι από τα δικά μου παιδικά χρόνια με τη φιγούρα του μπεκρή, έναν κοιλαρά με καπέλο και μια μπουκάλα κρασί στο χέρι. Στα τζάμια κολλημένα αυτοκόλλητα με νιφάδες, γιρλάντες αστραφτερές πάνω από τα κάδρα και λαμπιόνια στα κάγκελα του μπαλκονιού.
Κάτω από το δέντρο πακέτα με φανταχτερά περιτυλίγματα, που μέσα τους έκρυβαν μικρές εκπλήξεις για αυτούς που προοριζόταν.
Μα οι πιο αξέχαστες στιγμές, ήταν σε όλη εκείνη την σκευωρία για την επίσκεψη του παππούλη με τα άσπρα γένια και την κόκκινη στολή…
Ένα παραμύθιασμα για τα παιδιά,που πάντα κατάφερνα να το πετύχω στην εντέλεια και κανείς να μην υποψιαστεί πως ήταν ένα στημένο σχέδιο…
Συνέβαλλαν σ’αυτό οι αναμνήσεις από τους δικούς μου γονείς,που πάντα ενώ ήμασταν στην εκκλησία, με κάποιον μαγικό τρόπο εκείνος ερχόταν κι άφηνε κάτω από το μαξιλάρι μου ένα παιχνίδι…κι εγώ κοιτούσα από το τζάμι της εκκλησίας όλη την ώρα, για να τον δω , έστω και λίγο,με τις μαύρες μπότες του να περπατάει στο χιόνι.
Και η παιδική αφέλεια, η παιδική αγνότητα μαζί με τη φαντασία που οργίαζε είχαν φέρει στα μάτια μου τον παππού με τα κόκκινα ρούχα να μπαίνει στην αυλή…
Όλη αυτή τη μαγεία, ήθελα να τη μεταφέρω και στα δικά μου παιδιά κι έτσι οι γιορτές ήταν πάντα ένα σπιτικό ανοιχτό στους φίλους και γεμάτο με τα αγαπημένα πρόσωπα….
Δεν ξέρω τί είδους έκφραση είχα ,αλλά κάτι έκανε στον μικρό μου γιο να με πλησιάσει και να με ρωτήσει τί σκέφτομαι…
Τον ρώτησα αν θυμόταν κι αν του λείπουν εκείνα τα χριστούγεννα, τα στολισμένα και φανταχτερά…
Του εκμυστυρεύτηκα τις πιο βαθιές μου σκέψεις:
-«Τί είναι καλύτερο…να ζεις μέσα στην άγνοια, να μην ψάχνεις και να μην σκαλίζεις τίποτα και να είσαι ευτυχισμένος στην καρακοσμάρα σου, (γιατί η άρνηση να μάθεις και να δεις τί στ’ αλήθεια συμβαίνει, σε προστατεύει από τις παρενέργειες της αλήθειας, η οποία ψυχοπλακώνει με τόσο βάρος που κουβαλάει) ή να ψάχνεις την αλήθεια και τί πραγματικά έχουν κάνει στον κόσμο σου;;;
Το όραμα, να διώξεις το σκοτάδι και να φέρεις φως κι αλήθεια στους ανθρώπους ,έχει πολλά κόστη…αντιμετωπίζεις ή χάνεις φίλους, συγγενείς, δέχεσαι ειρωνεία, βαριούς χαρακτηρισμούς και φυσικά ζώντας στην αλήθεια…. δεν περιμένεις πλέον χριστούγεννα…»
Ο μικρός κάθισε δίπλα μου κι άρχισε να μου αναλύει το σπήλαιο του Πλάτωνα, όμως μέσα από μια δική του εκδοχή και τελειώνοντας είπε:
«Το θέμα δεν είναι μόνον να βγεις από το σκοτάδι της σπηλιάς…το θέμα είναι αν βγεις, να βρεις τη δύναμη να γυρίσεις πάλι εκεί πίσω για όσους έμειναν μέσα…Να αντιμετωπίσεις τους δεσμώτες, οι οποίοι θα σε χλευάσουν, θα σε αμφισβητήσουν, θα σε βρίσουν γιατί τους χαλάς την συνήθεια τους και ζητάς να αποτινάξουν τα δεσμά ,που έχουν γίνει ένα με το σώμα τους…Να βγουν στο άγνωστο, να αναλάβουν ευθύνες, να πατάξουν την καθημερινότητα τους…
Κι ακολουθεί το δίλημμα: ποιο από τα δυο προτιμάς; «Να ξαναβρεθείς στη σπηλιά με τα ψεύτικα δέντρα, τον ψεύτικο παππούλη, τις ψεύτικες στιγμές ευτυχίας ή να συνεχίσεις τον δρόμο της εξερεύνησης προς το φως και τον μεγαλύτερο αγώνα που δεν είναι άλλος από το να καταφέρεις να τους βγάλεις όλους έξω από τη σπηλιά;;;»
Αγκάλιασα το αγόρι μου, νιώθοντας τόσο περήφανη που αυτή η υπέροχη ψυχή γεννήθηκε από μένα…
Το δώρο μου το πήρα και αυτός που μου το χάρισε ,διέλυσε τις όποιες ενοχές που ήρθαν με τις αναμνήσεις…
Κάποτε…περίμενα τα χριστούγεννα για να ζήσω στο ψέμα του σχεδιασμένου ονείρου…
Σήμερα….ζω το αληθινό όνειρο, λούζομαι στο φως της αλήθειας κι αγωνίζομαι για να το ζήσεις κι εσύ…
Α.Κ.
