ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΟΜΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΛΗΨΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΟΜΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΛΗΨΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

Πρόλογος – Το Νομικό Γεγονός

Την 26^η Φεβρουαρίου του 2019 δημοσιεύθηκε στο Φ.Ε.Κ. Τεύχος Α’ Αρ.Φύλλου 32 η κύρωση του Νόμου 4596/2019 από το Ελληνικό Κοινοβούλιο (ΦΕΚ 32/26-02-2019).

Ο Νόμος 4596/2019 κυρώνει το Πρωτόκολλο υπ’ αριθμόν 16 στην «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΙΝ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ» η οποία υπογράφηκε στην Ρώμη από το «Συμβούλιο της Ευρώπης» στις 4/11/1950 (Σύμβαση της Ρώμης). Τέθηκε σε ισχύ στις 03/09/1953 οπότε και υποχρεώθηκαν στην τήρηση και εφαρμογή της όλα τα συμβαλλόμενα μέρη, ήτοι 14 Ευρωπαϊκά Κράτη αρχικά όπου ανάμεσά τους ήταν και η Ελλάδα και 47 Κράτη σήμερα. Τονίζουμε εδώ ότι το «Συμβούλιο της Ευρώπης» δεν είναι η «Ευρωπαϊκή Ένωση», παρότι τα περισσότερα Ευρωπαϊκά Κράτη ανήκουν και στους δύο αυτούς Οργανισμούς.

Η Σύμβαση της Ρώμης του 1950 ήταν αποτέλεσμα της θέλησης των Ευρωπαϊκών Κρατών για έμπρακτη εφαρμογή της Παγκόσμιας Διακήρυξης για τα Δικαιώματα του Ανθρώπου, της Γενικής Συνέλευσις του Ο.Η.Ε. της 10^ης Δεκεμβρίου 1948. Η Σύμβαση αυτή των Ευρωπαϊκών Κρατών αποτελεί δε πρωτοπόρα πράξη σταθμό στην σύγχρονη ιστορία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου. Σε πρώτη προσέγγιση τιμά τα μέλη της, τουλάχιστον την εποχή που την υπέγραψαν και κύρωσαν.

Η Κύρωση του πρωτοκόλλου 16 στην Σύμβαση της Ρώμης (σημαίνει ότι προστέθηκε άλλο ένα πρωτόκολλο με αριθμό 16), όπως στην Ελλάδα εκφράστηκε με τον Νόμο 4596/2019, ήταν αποτέλεσμα της επίμονης προσπάθειας του «Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου», να βοηθήσει εκδίδοντας γνωμοδοτήσεις προς τα Δικαστήρια των Κρατών Μελών, που μέχρι και σήμερα αποδεικνύουν αδυναμία να επιλαμβάνονται και να επιλύουν τις νομικές υποθέσεις τους τηρώντας την Σύμβαση (άρα το ίδιο το Διεθνές Δίκαιο). Κατά την διαδικασία αποδείχθηκε ότι στην Ελλάδα ανάμεσα σε άλλα χρειάστηκε τροποποίηση ο Κώδικας Ποινικής Δικονομίας, που ως έχει σε κάποια κρίσιμα άρθρα (πχ Άρθρο 177) επιτρέπει στους Δικαστικούς Λειτουργούς να λαμβάνουν αποφάσεις που παραβιάζουν την Διεθνή Σύμβαση, άρα παραβιάζουν και το Άρθρο 28 του Συντάγματος.

Αξίζει να μνημονεύσουμε ότι ο Νόμος 4596 δεν προήλθε εν μία νυκτί, αλλά είναι αποτέλεσμα πίεσης του αρμόδιου Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου, που ξεκίνησε με την Γνωμοδότηση 285/2013 η οποία υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο της Ευρώπης (που σήμερα είναι κατά κανόνα και μέλη της Ευρωπαϊκής Ένωσης). Αυτή η Γνωμοδότηση οδήγησε στην Οδηγία 2016/343/ΕΕ του Ευρωπαϊκού Κοινοβουλίου (εδώ εμπλέκεται πλέον και η Ευρωπαϊκή Ένωση προσθέτοντας τεράστια ισχύ στην αρχική Γνωμοδότηση). Με την Γνωμοδότηση αυτή προσδιορίστηκε η ανάγκη θέσπισης ελάχιστων κανόνων σχετικά με τον τρόπο απονομής Δικαιοσύνης, όπως πχ είναι το Τεκμήριο της Αθωότητας.
Η υποχρέωση τήρησης της Οδηγίας σφραγίστηκε την 02/03/2017 στο Στρασβούργο με την Κύρωση του Πρωτοκόλλου 16 στην Σύμβαση της Ρώμης οπότε και όλα τα Κράτη-Μέλη υποχρεώθηκαν στην άμεση εφαρμογή της. Με καθυστέρηση δύο ετών κυρώθηκε και στο Ελληνικό Κοινοβούλιο με τον Ν.4596/2019 που όμως δεν άρει την μέχρι τότε συνταγματική υποχρέωση (Άρθρο 28) της Ελλάδας να τηρεί τόσο την ίδια την Σύμβαση της Ρώμης του 1950 όσο και την Οδηγία 2016/343 όπως κυρώθηκε το 2017 στο Στρασβούργο.

 Κατανοώντας την ιστορική σημασία του Νομικού Γεγονότος

Διαβάζοντας κάποιος την «Σύμβαση για την Προστασία των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και των Θεμελιωδών Ελευθεριών» του 1950 και με τα πρωτόκολλα που έχουν προσεκτικά κυρωθεί μέχρι σήμερα δεν μπορεί παρά να εκπλαγεί με την έκταση της παραβίασης των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ελλάδα η οποία παραβιάζει Διεθνείς Συμβάσεις που έχει η ίδια συνυπογράψει, δικαιολογώντας πλήρως την παρέμβαση των Διεθνών Δικαστηριών (του Ευρωπαϊκού στην προκειμένη) σε νομικά γεγονότα που πραγματοποιούνται εντός Ελληνικής Επικράτειας.

Εμείς οι Έλληνες Πολίτες που πάνω από όλα και πριν από όλα από είμαστε Άνθρωποι και θέλουμε να παραμείνουμε Άνθρωποι με όλα τα Κυριαρχικά μας Δικαιώματα ως Αυτόχθονες Ιθαγενείς της χώρας μας, μέχρι πρότινος δεν είχαμε νομικές γνώσεις επιπέδου δικαστών και δικηγόρων. Αναγκαστήκαμε όμως εκ των αδικοπραξιών εις βάρος μας να τις λάβουμε προκειμένου να θέσουμε εαυτούς σε κατάσταση άμυνας με δυνατότητα νίκης. Δεν νοείται Νίκη οποιοδήποτε αποτέλεσμα που δεν μπορεί να λογιστεί υπέρ κανενός πλην του Ανθρώπου απανταχού της Γαίας. Σαφέστατα όχι των Εταιριών, όχι των Ιδιωτών και των Τραπεζιτών που έχουν απωλέσει καθετί ανθρώπινο αντικαθιστώντας το με το αλόγιστο Οικονομικό Κέρδος, που αποδεδειγμένα στην πράξη έναν ωφελεί και δέκα βλάπτει, άρα είναι Άδικο να λαμβάνει την οποιαδήποτε προτεραιότητα, εάν δεν εξασφαλίζεται πρώτα η ωφέλεια προς ολόκληρη την Ανθρωπότητα και όχι σε ένα τμήμα αυτής ωσάν οι «άλλοι» να είναι όχι απλά ζώα αλλά άψυχα αντικείμενα.

Ήδη από το 1948 με την Διακήρυξη των Δικαιωμάτων του Ανθρώπου του Ο.Η.Ε. ενισχυμένη από την Ευρωπαϊκή Συνθήκη της Ρώμης του 1950, έχει συμφωνηθεί ότι ο Άνθρωπος είναι πάνω από κάθε Εταιρία, κάθε Ιδιωτική Συμφωνία και κάθε Τράπεζα, Κράτος ή άλλο κάθε είδους Οργανισμό.

Δεν προσεγγίζουμε λοιπόν δια του παρόντος πονήματος καμία καινούρια θεώρηση των πραγμάτων, παρά μόνον καταγγέλλουμε με σαφήνεια την κατάφωρη παραβίαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων που προφανέστατα τελούνται παγκοσμίως, αλλά βιώσαμε έντονα και την κάθετη πτώση τους στην Ελλάδα σε μέγεθος κακουργήματος με τις ευλογίες και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, που φαίνεται ότι τουλάχιστον μέχρι πρότινος δεν συμφωνούσε με τα ψηφίσματα του Ευρωπαϊκού Συμβουλίου παρότι τα Κράτη-μέλη είναι σχεδόν τα ίδια σε αμφότερους τους Διεθνείς Οργανισμούς.

Λαμβάνοντας υπόψη τα παραπάνω, δεν μπορούμε να παραβλέψουμε το γεγονός ότι ουδείς Έλληνας Βουλευτής δεν έχει προβεί μέχρι σήμερα σε επίσημη καταγγελία, έστω προς το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, κατά της αντιανθρώπινης πρακτικής εξόντωσης του Ελληνικού Έθνους (άρα και Λαού) μέσω ψηφισμάτων που παραβιάζουν όλα του τα Δικαιώματα και τις Θεμελιώδεις Ελευθερίες, εν ονόματι της όποιας «Ευρωπαϊκής Ολοκλήρωσης» που σε καμία περίπτωση δεν έπρεπε να αφεθεί να περιορίζει ανθρώπινα δικαιώματα. Όσοι δε καυχώνται ότι δεν τα ψήφισαν, φέρουν την τεράστια ποινική ευθύνη που θα περιμένει την εκτέλεσή της και αυτή, επειδή δεν έχουν καν ασκήσει μήνυση κατά όσων Βουλευτών αποδέχτηκαν εγκρίνοντας ψηφίζοντας τέτοιες απάνθρωπες πρακτικές, πράττοντας Προδοσία κατά του Έθνους ως Αντιπρόσωποι υπέρ Αυτού.

Η μήνυση Βουλευτή από Βουλευτή είναι αδύνατον να μπει σε Αρχείο και δεν καλύπτεται από Ασυλία.

Όσοι δεν έκαναν χρήση αυτής της δυνατότητας που στερούνται οι Έλληνες Πολίτες, συνεπικούρησαν με αυτόν τον έμμεσο τρόπο υπέρ των απάνθρωπων ψηφισμάτων διασώζοντας εαυτούς προς άγραν ψήφων υπέρ των αντιπολιτευόμενων κομμάτων, εκ των Πολιτών που βασανίζονται από τα ψηφίσματα που τάχα προκύπτουν με οριακή κάθε φορά ψηφοφορία. Τέτοιες μηνύσεις ή αγωγές έχουν γίνει μόνον από μεμονωμένους Πολίτες και έχουν όλες τεθεί στο Αρχείο πλην περιπτώσεων όπου δεν είχαν ορθή νομική διατύπωση και αν μη τι άλλο απορρίφθηκαν από την ποινική διαδικασία.

Όλη αυτή η εικόνα δεν αφήνει αμφιβολία ότι η Ελλάδα διοικείται από ένα σύνολο αντιανθρώπων που απαρτίζουν την Ανώτερη Διοίκηση του Κράτους (Κυβέρνηση, Βουλή, Κρατικές Εξουσίες, Κεντρική Τράπεζα, εύλογα θα προσθέσει κάποιος και τα ΜΜΕ και τις Μεγάλες Πολυεθνικές Εταιρίες γνωστές και ως «Δανειστές») και λειτουργούν αδιαμφισβήτητα ως ένα Απάνθρωπο Τυραννικό Καθεστώς ενδεδυμένο με τον μανδύα της Δημοκρατίας που ίσως να φροντίζουν να ισχύει για τις μεταξύ τους σχέσεις αλλά δεν ισχύει σε καμία περίπτωση για τις σχέσεις τους με τους Πολίτες καθιστώντας τους επί της ουσίας Υπηκόους όπως εξάλλου αναφέρονται και στο Σύνταγμα (που πράγματι χρήση αναθεώρησης το λιγότερο – σαφέστατα  υπέρ του Έλλην Ανθρώπου), ταυτίζοντας έτσι δύο αντίθετες έννοιες με τον ίδιο τρόπο που ταυτίζουν επίμονα την Υπηκοότητα με την Ιθαγένεια, κάτι παντελώς παράλογο και εν τέλη Διεθνώς Παράνομο.

 Σύνδεση του Νομικού Γεγονότος με τον Αρτέμη Σώρρα

Ο Αρτέμης Σώρρας από το 2012 αποτελεί το κόκκινο πανί του τοπικού Καθεστώτος. Παρατηρήσαμε διαχρονικά ότι κανένα κομμάτι του εξ ορισμού κομματιασμένου Καθεστώτος δεν στέκεται έστω ουδέτερο απέναντι στην Αλήθεια που έφερε μαζί του αυτός ο Άνθρωπος. Από τον Ιούνιο του 2018 το Καθεστώς κατάφερε να τον κλείσει παράνομα στην Φυλακή. Και το παρόν άρθρο επί της ουσίας δημιουργήθηκε για να καταδείξει με σαφήνεια και χωρίς ουδεμία αμφιβολία για την κακουργηματική παρανομία που τελεί συνειδητά σύσσωμο το Καθεστώς κατά ενός Ανθρώπου με Δικαιώματα και Θεμελιώδεις Ελευθερίες αναγνωρισμένες από το Διεθνές Δίκαιο και επί του προκειμένου από την Ευρωπαϊκή Σύμβαση της Ρώμης, από το Ευρωπαϊκό Δικαστήριο Δικαιωμάτων του Ανθρώπου και την Γνωμοδότηση 285/2013, από την Ευρωπαϊκή Οδηγία 2016/343/ΕΕ, από την Κύρωση του Πρωτοκόλλου 16 Σύμβασης Ρώμης την 02/03/2017 στο Στρασβούργο, και εν τέλη από το Ν.4596/2019 της Ελλάδος ο οποίος αποτυπώνει με ακρίβεια όλα τα προηγούμενα τα οποία η Ελλάδα ως Κράτος βάση του Άρθρου 28 του Συντάγματος όφειλε να τηρεί στο ακέραιο.

Ενημερώνουμε λοιπόν ότι σύμφωνα με την Σύμβαση της Ρώμης και κυρίως στα Άρθρα 5 και 6, στην Οδηγία 2016/343/ΕΕ, στο 16^ο Πρωτόκολλο που προστέθηκε οριστικά την 02/03/2017 στο Στρασβούργο και κυρώθηκε επίσημα πλέον από την Ελληνική Βουλή στον Ν.4596/2019, ο Αρτέμης Σώρρας όχι απλά δεν έπρεπε να έχει φυλακιστεί αλλά στην σημερινή θέση του έπρεπε να βρίσκονται εκατοντάδες Πολιτικοί που 300 (συν τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας) από αυτούς σήμερα βρίσκονται στο Ελληνικό Κοινοβούλιο και 20 στο Ευρωπαϊκό, που όλοι τους ξέχασαν ότι οφείλουν να υπερασπίζονται τα ανθρώπινα δικαιώματα και τις θεμελιώδεις ελευθερίες πρωτίστως των Ελλήνων. Αντίθετα επιχειρώντας να εξασφαλίσουν  ότι η Ελλάδα δεν θα βγει ποτέ από την πορεία προς τον ολοκληρωτικό αφανισμό του Έθνους της, προφυλάκισαν τον Αρτέμη Σώρρα, τον μοναδικό άνθρωπο που έδωσε την αληθινή διάσταση στην άμεση απελευθέρωση της Ελλάδος πρώτα από τους άμεσους Δανειστές και αμέσως μετά από οτιδήποτε άλλο την ωθεί να μην υπερασπίζεται ούτε τον εαυτό της.

 Διεισδύοντας στην ουσία του Νομικού Γεγονότος – Ανάδειξη της αδικίας κατά Αρτέμη Σώρρα

Ως ευθεία εφαρμογή της Ευρωπαϊκής Οδηγίας 2016/343/ΕΕ θα παραθέσω τις τροποποιήσεις που ορίζει ο Νόμος 4596/2019 που καταδεικνύουν την τερατώδη αδικία που έχει υποστεί ο Αρτέμης Σώρρας και κατά συνέπεια την αδικία που συνεχίζουμε ως επέκταση αυτής όλοι οι Έλληνες.

Στο Άρθρο 8 θα διαβάσουμε επιτέλους την ιστορική τροποποίηση του άθλιου άρθρου 177 του Κώδικα Ποινικής Δικονομίας (βάση του οποίου απονέμουν δικαιοσύνη οι δικαστικοί λειτουργοί), ενός άρθρου που επί 70 συναπτά έτη επέτρεπε την παραβίαση των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στην Ελλάδα, ένα άρθρο που ουδείς Έλλην Νομικός κατήγγειλε στα Διεθνή Δικαστήρια, προκαλώντας μας την απορία αν το διδάσκονται στην ουσία του ως νέοι.

Το Άρθρο 177 (προσέξτε την παρ.1) μέχρι σήμερα έγραφε το εξής εκπληκτικό και τίποτα άλλο, αφήνοντας στους Δικαστές ελεύθερο πεδίο να αποφασίζουν «κατά πεποίθηση και συνείδηση» δίνοντας περιθώρια να λαμβάνουν χώρα ακραίες αδικίες όπως συνέβη με την προφυλάκιση του Αρτέμη Σώρρα:
«1. Οι δικαστές δεν είναι υποχρεωμένοι να ακολουθούν νομικούς κανόνες αποδείξεων, πρέπει όμως να αποφασίζουν κατά την πεποίθησή τους, ακολουθώντας τη φωνή της συνείδησής τους και οδηγούμενοι από την απροσωπόληπτη κρίση που προκύπτει από τις συζητήσεις και που αφορά την αλήθεια των πραγματικών γεγονότων, την αξιοπιστία των μαρτύρων και την αξία των άλλων αποδείξεων.
2. Αποδεικτικά μέσα, που έχουν αποκτηθεί με αξιόποινες πράξεις ή μέσω αυτών, δεν λαμβάνονται υπόψη στην ποινική διαδικασία.»

Πλέον προστίθεται το Άρθρο 177Α που ξεκαθαρίζει το τοπίο δράσης και τα όρια της «συνείδησης» του Δικαστικού ο οποίος πλέον έχει την υποχρέωση ο ίδιος να ερευνά για τις αποδείξεις υπέρ του κατηγορούμενου και όχι να τις προσκομίσει ο κατηγορούμενος:

«1. Οι δικαστές και οι εισαγγελείς εξετάζουν αυτεπαγγέλτως όλα τα αποδεικτικά μέσα, που θεμελιώνουν την ενοχή ή κατατείνουν στην αθωότητα του κατηγορουμένου, καθώς και  κάθε στοιχείο που αφορά την προσωπικότητά του και επηρεάζει την επιμέτρηση της ποινής. Ο κατηγορούμενος δεν είναι υποχρεωμένος να προσκομίσει αποδεικτικά στοιχεία για τα πραγματικά περιστατικά που επικαλείται υπέρ του. Οι δικαστές και εισαγγελείς είναι υποχρεωμένοι να ερευνούν με επιμέλεια κάθε στοιχείο ή αποδεικτικό μέσο που επικαλέστηκε υπέρ αυτού ο κατηγορούμενος, αν αυτό είναι χρήσιμο για να εξακριβωθεί η αλήθεια.
2. Οποιαδήποτε αμφιβολία περί της ενοχής είναι προς όφελος του κατηγορουμένου ή του υπόπτου.»

Στην περίπτωση του Αρτέμη Σώρρα δεν λήφθηκε καν υπόψη το εξαιρετικά σοβαρό και πληρέστατο σε αποδείξεις Απολογητικό Υπόμνημα (που μάλιστα ήταν και υπέρ του Εθνικού Συμφέροντος) που προσκόμισε μάλιστα ο ίδιος χωρίς να κοπιάσει πουθενά ο Εισαγγελέας, βάση του οποίου και τηρώντας το Διεθνές Δίκαιο και το Άρθρο 28 του Συντάγματος, έπρεπε όχι απλά ο Αρτέμης Σώρρας να είναι σήμερα ο ίδιος ελεύθερος και όλη η Ελλάδα μαζί του, αλλά να κληθούν σε απολογία με την κατηγορία της Εσχάτης Προδοσίας έως απλής Προδοσίας κατά παράβασης Καθήκοντος πολλές εκατοντάδες πολιτικοί (και ο Κεντρικός Τραπεζίτης και ο Πρόεδρος Δημοκρατίας) αλλά και όσοι δημοσιογράφοι ευθύνονται για τις ψευδείς πληροφορίες που δημοσίευσαν μέχρι τότε οδηγώντας τον Εισαγγελέα να κινηθεί αυτεπάγγελτα εναντίον ενός όχι απλά αθώου Πολίτη αλλά και Εθνικού Ευεργέτη.

Στο Άρθρο 5.2 ο Νόμος 4596/2019 ορίζει:

«2. Οι διατάξεις του παρόντος εφαρμόζονται σε φυσικά πρόσωπα που είναι ύποπτα ή κατηγορούμενα, σε όλα τα στάδια της ποινικής διαδικασίας, από τη στιγμή που ένα πρόσωπο θεωρείται ύποπτο ή κατηγορείται για τέλεση αξιόποινης πράξης, έως: α) την περάτωση της διαδικασίας με αμετάκλητη δικαστική απόφαση ή αμετάκλητο βούλευμα, αν έχει ασκηθεί ποινική δίωξη, ή β) τη θέση της υπόθεσης στο αρχείο ή την απόρριψη της έγκλησης από τον αρμόδιο εισαγγελέα, αν δεν έχει ασκηθεί η ποινική δίωξη.»

Εδώ γίνεται ξεκάθαρο ότι το Άρθρο 177Α (και όλα όσα ορίζει ο Νόμος 4596) ισχύει από την στιγμή που κάποιος κρίνεται απλά ύποπτος, πριν ακόμη συλληφθεί ή παραπεμφθεί, σε όλα τα στάδια της ποινικής διαδικασίας, άρα ισχύουν για την απάνθρωπη απόφαση του Εισαγγελέα να διατάξει την παράνομη προσωποκράτηση του Αρτέμη Σώρρα, πόσο μάλλον όταν ακόμη και μετά από σχεδόν έναν χρόνο δεν έχει συνταχθεί το κατηγορητήριο εις βάρος του.

Στο άρθρο 6 προστίθεται το παρακάτω Άρθρο 72Α στον Κ.Π.Δ.:
«Τεκμήριο αθωότητας
Οι ύποπτοι ή κατηγορούμενοι τεκμαίρονται αθώοι μέχρι να αποδειχθεί η ενοχή τους σύμφωνα με τον νόμο.»

Στο Άρθρο 7 ο Ν.4596 ξεκαθαρίζει απέναντι στον Νόμο τις Δημόσιες αναφορές στην ενοχή προσώπου (αφορά φυσικά τόσο τα ΜΜΕ όσο και τα φυσικά πρόσωπα που αναμεταδίδουν πληροφορίες για πρόσωπα):

«Ο ύποπτος ή κατηγορούμενος έχει δικαίωμα να ασκήσει αγωγή αποζημίωσης ενώπιον του αρμόδιου δικαστηρίου, σύμφωνα με τις διατάξεις των άρθρων 105 και 106 του Εισαγωγικού νόμου του Αστικού Κώδικα, προς αποκατάσταση της βλάβης, την οποία υπέστη εξαιτίας της προσβολής του τεκμηρίου αθωότητάς του από δηλώσεις δημόσιων αρχών που έλαβαν χώρα σε οποιοδήποτε στάδιο της διαδικασίας πριν την έκδοση της απόφασης σε πρώτο ή δεύτερο βαθμό, οι οποίες αναφέρονται κατά τρόπο άμεσο στην εκκρεμή ποινική διαδικασία και είτε παροτρύνουν το κοινό να πιστέψει στην ενοχή του είτε προβαίνουν σε εκτίμηση των πραγματικών περιστατικών με την οποία προδικάζουν τη δικαστική κρίση της υπόθεσης.»

Γίνεται σαφές ότι όχι απλά ο Αρτέμης Σώρρας είναι εξ ορισμού Αθώος βάση του Άρθρου 6 αλλά και όσοι τον έχουν καταδικάσει σε ένοχο παριστάνοντας τον αδέκαστο Δικαστή παραβιάζουν τόσο τα Ανθρώπινα Δικαιώματα όσο και τους Νόμους του Κράτους, βάση του Άρθρου 7. Η ποινική ευθύνη όλων όσων αγνόησαν το τεκμήριο της αθωότητας στον Αρτέμη Σώρρα και έσπευσαν και σπεύδουν ακόμη να τον κατηγορούν διαδίδοντας αισχρά ψεύδη προδικάζοντας την δικαστική κρίση, είναι ξεκάθαρη. Μετά την επαίσχυντη ταλαιπωρία που έχουν υποβάλλει στον Αρτέμη Σώρρα και την έκθεση όλων των Ελλήνων στα ψεύδη τους, κάποιοι που αισθάνονται ότι η κοινωνική ή οικονομική ή πολιτική τους θέση βρίσκεται στο απυρόβλητο πρέπει να ετοιμαστούν για την Φυλακή καθότι πέραν της ποινικής ευθύνης λόγω της θέσης τους, δεν θα έχουν τα χρήματα να εξαγοράσουν την ποινή τους όσα και αν νομίζουν ότι έχουν.

Ρίχνοντας μία ματιά στην ίδια την «ΕΥΡΩΠΑΪΚΗ ΣΥΜΒΑΣΗ ΔΙΑ ΤΗΝ ΠΡΟΑΣΠΙΣΙΝ ΤΩΝ ΔΙΚΑΙΩΜΑΤΩΝ ΤΟΥ ΑΝΘΡΩΠΟΥ ΚΑΙ ΤΩΝ ΘΕΜΕΛΙΩΔΩΝ ΕΛΕΥΘΕΡΙΩΝ» η οποία υπογράφηκε στην Ρώμη από το «Συμβούλιο της Ευρώπης» στις 4/11/1950 βρίσκεται και εκεί αντιμέτωπος με ευθείες παραβιάσεις των Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων στον Αρτέμη Σώρρα.

Το Άρθρο 5 αναφέρεται στο δικαίωμα στην προσωπική ελευθερία και ασφάλεια και έχει παραβιαστεί ολόκληρο. Συγκεκριμένα δε αναφέρει και την περίπτωση που υποτίθεται ότι ισχύει για τον Αρτέμη Σώρρα στην παράγραφο 1.γ που αναφέρει ότι μπορεί κάποιος να στερηθεί την ελευθερία του:
«εάν συνελήφθη και κρατήται όπως οδηγηθή ενώπιον της αρμοδίας δικαστικής αρχής εις την περίπτωσιν ευλόγου υπονοίας ότι διέπραξεν αδίκημα, ή υπάρχουν λογικά δεδομένα προς παραδοχήν της ανάγκης όπως ούτος εμποδισθή από του να διαπράξη αδίκημα ή δραπετεύση μετά την διάπραξιν τούτου.»

Στο ίδιο Άρθρο 5 στην παράγραφο 3 διευκρινίζει ότι ο Αρτέμης Σώρρας έπρεπε μέχρι σήμερα να έχει είτε δικαστεί είτε απελευθερωθεί. Διότι είναι καταφανές ότι οι 12 και 18 μήνες δυνατότητα προσωποκράτησης χωρίς δίκη, είναι πέραν κάθε «λογικής προθεσμίας» στην περίπτωση του Αρτέμη Σώρρα κατά του οποίου δεν έχει καν συνταχθεί κατηγορητήριο, ενώ επί της ουσίας του Άρθρου 5 η πολύμηνη προσωποκράτησή του αποτελεί κατάφωρη παραβίαση του Διεθνούς Δικαίου από τον ίδιο τον εφαρμοστή του Νόμου:

«Παν πρόσωπον συλληφθέν ή κρατηθέν, υπό τας προβλεπομένας εν παραγράφω 1γ του παρόντος άρθρου συνθήκας οφείλει να παραπεμφθή συντόμως ενώπιον δικαστού ή ετέρου δικαστικού λειτουργού νομίμως εντεταλμένου όπως εκτελή δικαστικά καθήκοντα, έχει δε το δικαίωμα να δικασθή εντός λογικής προθεσμίας ή απολυθή κατά την διαδικασίαν. Η απόλυσις δύναται να εξαρτηθή από εγγύησιν εξασφαλίζουσαν την παράστασιν του ενδιαφερομένου εις την δικάσιμον.»

Ταυτόχρονα στην παράγραφο 4 προσθέτει και ενισχύει το Άρθρο 5 και δείχνει το έγκλημα που τελείται με την συνέχιση της παράνομης κράτησης άνευ συντεταγμένου κατηγορητηρίου:
«Παν πρόσωπον στερούμενον της ελευθερίας του συνεπεία συλλήψεως ή κρατήσεως έχει δικαίωμα προσφυγής ενώπιον δικαστηρίου, ίνα τούτο αποφασίση εντός βραχείας προσθεσμίας επί του νομίμου της κρατήσεώς του και διατάξη την απόλυσίν του εν περιπτώσει παρανόμου κρατήσεως.»

Στην παράγραφο 5 ξεκαθαρίζει το δικαίωμα επανόρθωσης (άρα αποζημίωσης) προς τον Αρτέμη Σώρρα που κρατείται παράνομα χωρίς καν να έχει συνταχθεί το κατηγορητήριο:
«Παν πρόσωπον θύμα συλλήψεως ή κρατήσεως υπό συνθήκας αντιθέτους προς τας ανωτέρω διατάξεις, έχει δικαίωμα επανορθώσεως.»

Στον ίδιο τόνο συνεχίζει και το Άρθρο 6 που στην παράγραφο 1 ξεκινά ως εξής μην επιτρέποντας ουδεμία υπεκφυγή των Δημόσων Αρχών όσον αφορά την περάν κάθε λογικής και νόμου καθυστέρηση στην σύνταξη κατηγορητηρίου προς εκδίκαση:
«Παν πρόσωπον έχει δικαίωμα όπως η υπόθεσίς του δικασθή δικαίως, δημοσία και εντός λογικής προθεσμίας υπό ανεξαρτήτου και αμερολήπτου δικαστηρίου, νομίμως λειτουργούντος, το οποίον θα αποφασίση είτε επί των αμφισβητήσεων επί των δικαιωμάτων και υποχρεώσεών του αστικής φύσεως, είτε επί του βασίμου πάσης εναντίον του κατηγορίας ποινικής φύσεως.»

 Επίλογος

Αρχίζοντας με την άρση του παράλογου δικαιώματος στον Δικαστικό Λειτουργό (άρθρο 177-177Α ΚΠΔ) να αγνοεί ακόμη και ατράνταχτα αποδεικτικά στοιχεία τοποθετώντας την όποια πεποίθηση και συνείδηση του πάνω από αυτά, αλλά και με την τεκμηρίωση της αθωότητας υπέρ των Κατηγορουμένων πριν αποδειχθούν ένοχοι (άρθρο 72-72Α ΚΠΔ), μοιράζοντας και ποινικές ευθύνες σε όσες Δημόσιες Αρχές δεν το σέβονται, το Διεθνές Δίκαιο πίεζε εδώ και περίπου 70 χρόνια προς την εφαρμογή του από όλους όσους το συνυπέγραψαν και το «ξέχασαν» παραχωμένο κάπου μέσα στην νομική τους βαλίτσα.

Η εμφάνιση του Αρτέμη Σώρρα στο δημόσιο σκηνικό από το 2012 κατέδειξε βήμα προς βήμα το χάος που υπήρχε ανάμεσα στο Διεθνές Δίκαιο και στην Ελληνική Νομοθεσία λόγω των Νομοθετών που αρνούνταν πεισματικά να ενσωματώνουν το Διεθνές Δίκαιο στο Ελληνικό και της εγκληματικής ανοχής της Ευρωπαϊκής Ένωσης να ασκήσει τις πιέσεις προς αυτήν την δίκαιη κατεύθυνση. Αποτέλεσμα αυτής της εκ πρώτης όψεως παράλογης πρακτικής ήταν να υπογράφουν οι υποτίθεται Έλληνες Πολιτικοί το ένα μνημόνιο μετά το άλλο, να ψηφίζουν νόμους που συνέθλιψαν τους Ανθρώπους Έλληνες Αυτόχθονες Ιθαγενείς που συγκροτούν το Κυρίαρχο Ελληνικό Έθνος στην Ελληνική Επικράτεια, αλλά και όλους όσους σήμερα συνθέτουν τον Ελληνικό Λαό, παραβιάζοντας βάναυσα τα Ανθρώπινα Δικαιώματα των ίδιων των Ελλήνων στον τόπο τους.

Είναι προφανές ότι υπάρχει πίεση άνωθεν προς τους Έλληνες κυβερνώντες και συγκυβερνώντες, η οποία για πρώτη φορά φαίνεται να βρίσκεται εναρμονισμένη με την ανάλογη πίεση που ασκεί η βάση, δηλαδή ο Άνθρωπος, καταδεικνύοντας ότι το πρόβλημα της μη χρηστής απονομής δικαιοσύνης οφείλεται σε όλους αυτούς που οι Έλληνες πολίτες μέχρι πρόσφατα εμπιστεύονταν την Διοίκηση της χώρας τους.

20/05/2019 ΤΟ ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΝΟΜΙΚΟ ΓΕΓΟΝΟΣ ΠΟΥ ΑΛΛΑΖΕΙ ΤΟΝ ΤΡΟΠΟ ΛΗΨΗΣ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ ΑΠΟ ΤΙΣ ΔΙΚΑΣΤΙΚΕΣ ΑΡΧΕΣ

Διά την Ελλήνων Συνέλευσις

Μιλτιάδης Αναστασιάδης

ΠΟΛΙΤΙΚΗ            ΕΙΔΗΣΕΙΣ – ΤΑ ΝΕΑ ΜΑΣ

ΕΥΡΩΒΟΥΛΗ – ΕΥΡΩΕΚΛΟΓΕΣ – ΕΥΡΩΒΟΥΛΕΥΤΕΣ