ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ…( 2 ) συζήτηση στο καφενείο
Και μετά σου λένε πως μόνο στον πόλεμο θρηνείς νεκρούς κι έχεις προσφυγιά και φτώχεια…
Μα αν δεν είναι πόλεμος, μάτια μου, αυτό που ζούμε…πως αλλιώς να το πεις;;;
Πήγε ο Μπάμπης στο καφενείο κι έκατσε στη γνωστή γωνιά.
-« Καλώς τον…Πάρε χαρτί και μολύβι και κάνε απολογισμό.Μέσα σε 7 χρόνια, γράψε, πόσα παιδιά μας έφυγαν έξω, πόσα θάψαμε στον Αη Γιώργη και πόσα είναι ανύπαντρα…».
-« Αυτά συλλογιέσαι ορέ Παντελή;;;. Πιες τον καφέ σου κι έλα να χαζέψουμε μπάλα. Εδώ ερχόμαστε να ξεχαστούμε…Φτάνει στο σπίτι η γκρίνια της Μαρίας μου…έφτασε να παραμιλάει μονάχη της»
-« Αυτά συλλογιέμαι Μπάμπη…κι αν δεν τα συλλογιστείς κι εσύ, ποιος ξέρει που θα οδηγήσει αυτή η κατρακύλα που πήραμε;;;
Μας έδωσε η δεξιά μια σπρωξιά και πέσαμε στο γκρεμό και μετά κοιτάξαμε να πιαστούμε από το κέντρο να σωθούμε και φάγαμε χειρότερο σπρώξιμο. Είπαμε να μας σώσουν οι αριστεροί και δες…αποτελέσματα πολέμου λουστήκαμε.»
– « Έλα…υπερβάλλεις …Παντελή…»
– « Πιάσε και σημείωνε, το χαρτί δεν λαθεύει και θα καταλάβεις τί λέω…»
Κι άρχισαν να σκέφτονται και να υπολογίζουν…
Δεν ήταν και πολύ μεγάλο το χωριό. Όλοι γνωριζόταν λίγο πολύ. Στα 700 άτομα 60 έφυγαν έξω, στην Ευρώπη, να βρουν δουλειά…
– « Ούτε μετά την κατοχή τόσοι πολλοί. Και δες, όλα τα μορφωμένα μας παιδιά. Ο Γιάννης της Αλεξάνδρας ο γιος, ο γιατρός.Και ο Χρήστος του Μανώλη, ο αρχιτέκτονας. Όλα τα σπουδαγμένα μας μυαλά, τα πήρε η Γερμανία και η Αγγλία. Κι η Ελλαδίτσα μας, δεν έχει γιατρούς να επανδρώσει τα νοσοκομεία της. Πως να μείνουν για έναν ψωρομισθό;;;
Χτες, παραιτήθηκε η γιατρός που ήταν στο αιματολογικό…δεν άντεχε βρε αδερφέ η γυναίκα. Με οικογένεια κι έκανε διπλές βάρδιες…Ζήτησε,ξαναζήτησε να φέρουν κι άλλο άτομο …τίποτα. Κουφή η κυβέρνηση. Δεν έχουμε λέει λεφτά να πληρώσουμε κι άλλον γιατρό. Και παραιτήθηκε κι αυτή η έρμη.
Δεν έχουν λεφτά…ας γελάσω…και για τους μαύρους που μας φέρνουν που τα βρίσκουν τα λεφτά, ε; που; Πάνω από 400 ευρώ επίδομα δίνουν για τον καθένα τους τον μήνα. Για τον Έλληνα…τίποτα.»
– « Πάμε παρακάτω…3 αυτοκτονίες. Ααααχ!!! Ακόμα ακούω στα αυτιά μου το θρήνο της μάνας του Κωστή…Παλικάρι, σαν τα κρύα τα νερά.Ίσα που παντρεύτηκε τη Ροδούλα,έχασε τη δουλειά του,του πήρε η τράπεζα το σπίτι. Η Ροδή τον παράτησε κι εκείνος δίχως δουλειά, σπίτι και γυναίκα έδωσε μια με την καραμπίνα, τίναξε τα μυαλά του στον αέρα. Άκουσε η μάνα τον κρότο, έτρεξε…και πάει…θάφτηκε μαζί και η δική της ζωή. Πόλεμος είναι Μπάμπη…πόλεμος. Τέτοιον ύπουλο και βρώμικο πόλεμο, δεν ξανάδε ο ντουνιάς…»
– « Και τα ανύπαντρα τα παληκάρια μας;;; 30 στη σειρά μέτρησα Μπάμπη, ξεπέρασαν τα 40 και γυναίκα δεν ζυγώνει να στεριώσουν. Με το μεροκάματο λέει, οικογένεια δεν κάνεις, Τα μωρά θέλουν πάνες και γάλα και τα ρούχα τους…Ααααχ…γέροι θα απομείνουμε σε λίγο στο χωριό. Πεθαίνει το χωριουδάκι μας Μπάμπη, πεθαίνει. Και ο υπουργός ειρωνεύεται, να μας στείλει λέει μαύρους να πάρει ξανα ζωή…Βρωμάει η δουλειά Μπάμπη, σχέδιο βρώμικα στημένο μου μυρίζει.»
– « Ο παπάς…γιατί δεν μηνάει κάτι από τον δέσποτα;;; Η εκκλησιά, σαν να μη πήρε χαμπάρι τι γίνεται. Τόση αδιαφορία;»
– « Η εκκλησιά…ψάχνει σπίτια για τους λαθρομετανάστες Μπάμπη. Θα δώσει στην πόλη το οικοτροφείο των κοριτσιών, να μείνουν αυτοί. Για τον Έλληνα άστεγο…δεκάρα τσακιστή. Να δεις που στο τέλος θα μας ζητήσουν να βγάλουμε και το σταυρό απ’ το λαιμό μας, όπως έκανε ο αρχιεπίσκοπος στη Μυτιλήνη, για να μην τους προκαλέσει,
λέει…Ουουου…ξεφτιλισμένοι. Ξετσίπωτοι. Ούτε έξω απ’την εκκλησιά δε θέλω να περάσω. Προδότες, μας ξεπουλάνε κι αυτοί μαζί με τους πολιτικούς…»
-« Τί δε θα ‘δινα, να συνέβαινε κάτι και να μπορούσα να σβήσω όλα τα κόμματα, ρε Παντελή, και την εκκλησιά…Κόμμα και Δόγμα ρε Παντελή…Σύγχρονες πανούκλες είναι…Αυτοί μας καταστρέφουν κι εμείς, εκεί, κολλημένοι και στο ένα και στο άλλο. Αλλάζουμε τα κόμματα σαν τα βρακιά μας και αν και είναι σκατωμένα ..πάλι τα ξαναφοράμε.
Και η εκκλησιά, δούλους μας βαφτίζει και σαν δούλους μας υπολογίζει. Εμείς να μη σηκώνουμε κεφάλι από την ανέχεια κι αυτοί να καλοπερνάνε με τα λεφτά μας. Να γινόταν κάτι, Παντελή, κάτι…»
Και σταμάτησαν για να δούνε κάποιους Έλληνες που περνούσαν , με αγκαλιά τη σημαία την ελληνική και τους άκουσαν να φωνάζουν και να καλούν κάθε Έλληνα , να αφήσει κόμμα, δόγμα και χρώμα και να ενωθεί μόνον ως Έλληνας. Ήταν η Ελλήνων Συνέλευσις.
Κι ο Μπάμπης κοίταξε τον Παντελή και σώπασαν…
Ήταν άραγε ένα σημάδι;;; Σαν η μοίρα να το ‘χε στημένο και την ώρα που το ζήτησε , η απάντηση ήρθε μπροστά του….
Αφροδιτη Καρανίκου
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.