ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΠΙΣΩ ΑΠΟ ΤΑ ΚΑΓΚΕΛΑ ΤΩΝ ΜΝΗΜΟΝΙΩΝ (4) ΚΡΑΤΟΣ ΕΝΑΝΤΙΟΝ ΥΓΕΙΑΣ!
Κάθε ζωντανή ύπαρξη χρειάζεται ενέργεια για να επιβιώσει.
Η ενέργεια των φυτών είναι ο ήλιος, το νερό και το χώμα.
Η ενέργεια των ανθρώπων είναι η τροφή και το νερό. Λάθος…σήμερα είναι το χρήμα, γιατί με το χρήμα αγοράζεις τροφή και νερό.
Μα που να βρεις το χρήμα εν μέσω της κρίσης;;;
Εδώ αυξήθηκε η ανεργία κατακόρυφα, οι μισθοί, όσων τυχερών βρίσκουν δουλειά, έκαναν βουτιά στον πάτο με βαρύγδουπο κρότο και γενικώς οι φτωχοί έγιναν φτωχότεροι.
Το κράτος μείωσε δαπάνες προς το δημόσιο κι ο τομέας της υγείας έγινε πιο φτωχός από ποτέ.
Χωρίς επαρκή προσωπικό, με τους λιγοστούς γιατρούς να κάνουν διπλές βάρδιες και να είναι κουρασμένοι, χωρίς υλικά και απαραίτητο εξοπλισμό.
Όλα θυσία στο βωμό των περικοπών των μνημονίων….
Καλό φαΐ λοιπόν, και προσοχή στον εαυτούλη του ο καθένας για να μην χρειαστούν τα νοσοκομεία.
Όταν όμως, δεν έχεις φράγκο στη τσέπη σου, το καλό φαΐ θα σε νοιάξει;;;
Κάποτε, διάλεγε ο καθένας το καλύτερο κομμάτι κρέας, τα ψάρια του, τα βιολογικά λαχανικά και τα φρούτα του και οι βιταμίνες δεν έλειπαν από το τραπέζι.
Όταν έχεις τα βασικά αγαθά και είναι και καλής ποιότητας, τότε πίνεις και το κρασάκι σου με καλή παρέα, τραγουδάς και τα άσματα που ευφραίνουν την καρδιά σου και η ζωή κυλάει χωρίς σκοτούρες και βάσανα.
Όμως, όταν δεν έχεις λεφτά ούτε για τα βασικά, τότε το φαΐ που θα φέρεις στο τραπέζι σου θα είναι κι αυτό μίζερο και φτωχό, μεγαλωμένο με δηλητήρια μιας και το αγνό κοστίζει.
Ξέχνα το καλό κρασάκι και τα τραγούδια…Αυτά τα συνοδεύουν η ξεγνοιασιά και η αφθονία κι όχι οι σκοτούρες και η στέρηση.
Έτσι κι ο Λάμπρος, άνεργος ο κακομοίρης για καιρό, στένεψε το στομάχι του και πλέον δεν πεινούσε.
Άνοιξε καινούργιες τρύπες και στη ζώνη του και κάθε μέρα ήλπιζε για κάνα μεροκάματο.
Όσοι τον γνώριζαν από παλιά, είχαν να μολογάνε για τα αστεία του και το κέφι στην παρέα, για τα βράδια τα αξημέρωτα, που με κρασάκι και καλό μεζέ, τραγούδαγε ο Λάμπρος και όλοι περνούσαν καλά μαζί του.
Όμως τα τελευταία χρόνια, έπαθε κατάθλιψη και τα μάτια του δεν τα σήκωνε από τη γη.
Τα δόντια του είχαν χαλάσει και η όψη του ίσα που θύμιζε τον παλιό , λεβέντη Λάμπρο.
Κοίτα βρε, τί μπορεί να σου κάνει η στέρηση και η ανέχεια. Έχει τη δύναμη να σε μεταμορφώσει κυριολεκτικά.
Έναν λεβέντη σαν τα κρύα τα νερά να τον καταντήσει ράκος…
Κοίταζε τα βράδια τον εαυτό του στον καθρέφτη και μερικές φορές τον σιχαινόταν…
-« Πως κατάντησες έτσι ρε Λάμπρο;;; Κοίτα δόντια, σε λίγο θα μείνεις φαφούτης» μουρμούριζε στον εαυτό του, αλλά ήξερε καλά πως λεφτά για οδοντίατρο δεν υπήρχαν.
-« Κι αυτοί οι αναθεματισμένοι οδοντίατροι,σφράγισμα και πενηντάρικο…και το δημόσιο τίποτα. Δεν παρέχει οδοντίατρο.»
Όμως περισσότερο τον Λάμπρο τον ανησυχούσαν τα σημάδια που είχε βγάλει στο δέρμα του τελευταία.
Πήγαινε σε γιατρό, του έλεγε η Μαρία, γιατί τα αφήνεις; Είσαι νέος άνθρωπος Λάμπρο.
-« Έχεις δίκιο…κακώς παράτησα τον εαυτό μου. Θα κλείσω αύριο ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία του νοσοκομείου. Θα δω έναν δερματολόγο.»
Και το επόμενο πρωί, ο Λάμπρος έκανε κλήση για ραντεβού στα εξωτερικά ιατρεία.
-« Στις 12 Ιουνίου », ακούστηκε η φωνή από την άλλη μεριά του τηλεφώνου.
-« Τί εννοείτε;;; Τώρα είμαστε στον Οκτώβριο…με δουλεύετε;;;
-« Λυπάμαι κύριε, αλλά τότε υπάρχει κενό. Αν δημιουργηθεί νέο κενό να σας ειδοποιήσω;;;»
-«Άστο, θα πάω στα επείγοντα» Κι ο Λάμπρος δεν έχασε λεπτό.
Πήρε χαρτάκι για τα επείγοντα μα εκείνη τη στιγμή, κατέφτασε μια ομάδα λαθρομεταναστών που κατέβηκαν στην πόλη από τα χωριά που τους φιλοξενούσαν.
Κι όταν έφτασε η σειρά του Λάμπρου, του είπαν να περιμένει γιατί προηγούνταν οι λαθρομετανάστες.
Έφυγε με ένα παράξενο αίσθημα…κάτι ανάμεικτο με αδικία, θυμό, αγανάκτηση…άσχημη μείξη συναισθημάτων…εκρηκτική.
Κι όταν κάποια στιγμή κατάφερε να μπει στα έκτακτα του είπαν πως δεν μπορούσαν να αναλάβουν την περίπτωση του, πως το νοσοκομείο τους ήταν για απλά περιστατικά και πως έπρεπε να πάει σε μεγαλύτερο και πιο εξοπλισμένο νοσοκομείο.
Υπήρχε βέβαια και η λύση του ιδιωτικού τομέα αλλά στο άκουσμα των 5.οοο ευρώ για την επέμβαση του, ο Λάμπρος άρχισε να γελάει.
Και το γέλιο του ήταν παράξενο, δεν σε έκανε να χαρείς και να γελάσεις κι εσύ, μα σου ‘φερνε δάκρυα και πόνο…
Γιατί ήταν γέλιο που πήγαζε από βαθύ πόνο της ψυχής, που δεν τη νοιάζει αν εγκαταλείψει τα εγκόσμια και πετάξει για άλλους,πιο δίκαιους κόσμους…»
Γιατί δεν αντιδράμε όλοι μαζί σ’ αυτό το σχέδιο της εξόντωσης μας;;;
Που βρίσκουμε αλήθεια τόση υπομονή να αντέχουμε το στράγγισμα που μας κάνουν, να μην μιλάμε, να μην αντιδράμε, να μην ενωνόμαστε στην Ελλήνων Συνέλευσις , στην οικογένεια μας για να σταματήσουμε όλα αυτά τα ύπουλα και μοχθηρά σχέδια εναντίον μας;;;;
Ποιος είναι αυτός που θέλει να επαληθευτούν τα παρακάτω λόγια του Τζώρτζ Όργουελ: «Θα σας στύψουμε μέχρι να αδειάσετε, και μετά θα σας ξαναγεμίσουμε με τα συμφέροντά μας».
ΞΥΠΝΗΣΤΕ ΕΛΛΗΝΕΣ…