ΔΩΣΕ ΧΩΡΟ ΚΑΙ ΧΡΟΝΟ ΣΤΗ ΧΑΡΑ…
Πίναμε τον πρωινό καφέ μας με την Ελένη, χαζεύοντας την μοναδική ομορφιά του δάσους που τύλιγε τον ξενώνα. Η πόρτα άνοιξε κι ο Δημήτρης μπήκε μέσα χαμογελαστός και κεφάτος.
-«Πάλι άφησες το πορτοφόλι σου στη ρεσεψιόν» του είπε η Ελένη, γελώντας.
-«Σ’αυτή τη ζωή, θέλω να με ενδιαφέρουν αυτά με τα οποία γεννήθηκα και μου είναι απαραίτητα.» της απάντησε.«Αν μου λείψει το χέρι μου, ναι , θα στεναχωρηθώ πολύ, μα τα λεφτά και όλα τα υλικά που απέκτησα στην πορεία, δε θέλω να με κρατάνε δέσμιο και σκλάβο τους μην τυχόν και τα χάσω.»
Δεν ξέρω αν είχα ξαναδεί άνθρωπο με τόσο γελαστό και ήρεμο πρόσωπο.
Πόσο όμορφος θα ήταν ο κόσμος μας αν όλοι ήμασταν έτσι…γελαστοί, ξέγνοιαστοι και ήρεμοι.
Αλήθεια…πότε ήταν η τελευταία φορά που άκουσα κάποιον μεγάλο να γελάει με την ψυχή του, έτσι όπως γελάει ένα μικρό παιδί με μια γκριμάτσα σου ή με ένα μικρό αστείο;
Και ποιος είπε πως το γέλιο είναι προνόμιο των μικρών παιδιών και μεγαλώνοντας πρέπει να σοβαρεύεις;
Τί συμβαίνει στη ζωή μας ή καλύτερα στην εποχή μας, που μας στερεί τη χαρά και το πηγαίο γέλιο, που δίνει ζωή;
Γιατί παλιότερα οι άνθρωποι, ήταν χαρούμενοι κι ας μην είχαν να φάνε και ας τα ρούχα τους ήταν χιλιοφορεμένα.
Μαζευόταν στις πλατείες και χόρευαν και τραγουδούσαν. Δούλευαν…ναι, και τότε δούλευαν, μα υπήρχε χρόνος και χώρος για τη χαρά.
Τώρα, οι άνθρωποι ξυπνάνε κουρασμένοι να πάνε στη δουλειά τους.
Και οι ανόητες σκοτούρες ξεκινάνε μαζί με το ξυπνητήρι:«Τί ρούχα θα φορέσω, πως θα τα συνδυάσω, ποια τσάντα θα πάρω, μην ξεχάσω τις πολυβιταμίνες μου, που είναι τα κλειδιά του αυτοκινήτου; Θα βρω να παρκάρω; Πωωω κίνηση που έχει και σήμερα…να πάρω καφέ και κρουασάν…»
Και τα αυτιά σου τρελαίνονται από τα κορναρίσματα και τις βρισιές από κάποιον που άργησε.
Τελικά φτάνεις στο γραφείο και η καρέκλα ανυπομονεί να κάτσεις πάνω της και να κολλήσεις εκεί για ώρες…
Και είναι ήδη απόγευμα, τα παιδιά περιμένουν να τα πας στο ωδείο και μετά στο φροντιστήριο κι εσύ σκέφτεσαι πως τα ρούχα είναι στο πλυντήριο και ξέχασες να τα απλώσεις…
Φτάνεις σπίτι και στο γραμματοκιβώτιο σε περιμένουν οι άσπροι μακρόστενοι φάκελοι …Πάλι ήρθε ο λογαριασμός της ΔΕΗ; Και το νερό; Πρέπει να πληρώσω και τα φροντιστήρια…
Κάπου εκεί καταρρέεις.
Κάπου εκεί, νιώθεις πως κάτι δεν πάει καλά, πως όλα πήραν λάθος δρόμο.
Δεν γίνεται να είσαι συνέχεια σε τόση πίεση.
Δε γίνεται να δουλεύεις τόσες ώρες, να μην έχεις ποτέ χρόνο για μια βόλτα στη φύση και τελικά να μην θέλεις κιόλας να βρεθείς στη φύση.
Νιώθεις πως όλη η ύπαρξη σου αντιδρά σ’αυτήν την απάνθρωπη μεταχείριση, σ’αυτήν την τρέλα που λέγεται σύγχρονος τρόπος ζωής, σ’αυτήν την αρρώστια που σου τρώει το μυαλό και την ψυχή λίγο λίγο για να σε καταντήσει ένα ανέκφραστο ζόμπι που απλώς …υπάρχει.
Ανοίγεις την τηλεόραση να χαλαρώσεις και οι διαφημίσεις σου θυμίζουν την κούραση σου, την τρέλα της ημέρας σου και σου προτείνουν τρόπους να δυναμώσεις για να μπορείς να αντέξεις κι άλλη τρέλα.
Οι ειδήσεις σου επιβεβαιώνουν πως όλη η κοινωνία έχει πάθει μια “ζομποποίηση” με ζόμπι σαν και του λόγου σου, ανέκφραστα και με άλλα που έχουν εκραγεί και καταστρέφουν γύρω τους ό,τι υπάρχει.
Και τότε συνειδητοποιείς πως κάποιοι θέλουν να σε τρελάνουν, όχι μόνον εσένα, όλους.
Κάποιοι κερδίζουν λεφτά από τη δική σου απόγνωση, κάποιοι θέλουν να τρελάνουν και τα παιδιά σου.
Κάποιοι ύπουλα και μεθοδευμένα σε έκαναν σκλάβο της ύλης, της δουλειάς, των λογαριασμών κι έκλεψαν τη χαρά σου και το γέλιο σου.
Μα υπάρχουν και κάποιοι σαν τον Δημήτρη που αντιστέκονται στα δεσμά και δεν τα βλέπουν καν…
Ζούνε για όσα αληθινά αξίζουν και όχι για όσα δίνουν ψεύτικη ικανοποίηση και σου τα παρουσιάζουν ως αναγκαία.
Ναι…τώρα συνειδητοποιείς πως πρέπει να ξυπνήσεις από την πλάνη σου και να θυμηθείς τί σχήμα έχουν τα δέντρα και πόσο όμορφα κελαηδούν τα πουλιά λίγο πριν δύσει ο ήλιος.
Να αφήσεις τα “φουρφούρια” της ψυχής σου να γυρίσουν με το απαλό αεράκι και να γελάσεις…ναι , να ξεκαρδιστείς στο γέλιο, γιατί επιτέλους κατάλαβες τί δεν αξίζει σ’ αυτή τη ζωή και ποιοι σε πλανεύουν.
Δεν γεννηθήκαμε ούτε σκλάβοι για να δουλεύουμε και να πληρώνουμε λογαριασμούς, αλλά ούτε και πιόνια αυτών που κερδίζουν εις βάρος μας.
ΚΑΙ ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΕΠΙΤΕΛΟΥΣ Η ΩΡΑ ΝΑ ΒΑΛΟΥΜΕ ΤΕΛΟΣ ΚΑΙ ΝΑ ΣΧΙΣΟΥΜΕ ΤΑ ΔΙΧΤΥΑ ΤΗΣ ΤΡΕΛΑΣ ΜΕ ΤΑ ΟΠΟΙΑ ΜΑΣ ΤΥΛΙΞΑΝ…
τα σχόλια είναι κλειδωμένα.