Η τουρκική νύχτα των κρυστάλλων ΣΕΠΤΕΜΒΡΙΑΝΑ 1955: ΟΙ ΤΟΥΡΚΟΙ ΞΕΡΙΖΩΝΟΥΝ ΤΟΝ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟ ΤΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥΠΟΛΗΣ
( Ένα σκληρό, έως συντριπτικό επικοινωνιακό πλήγμα δέχθηκε η Τουρκία από το διεθνούς φήμης ευρωπαϊκό περιοδικό POLITICO. Με αφορμή την επέτειο του πογκρόμ του 1955 στην Κωνσταντινούπολη (6-7 Σεπτεμβρίου) σε βάρος των Ελλήνων της Πόλης.
Ο τίλος που επέλεξε το περιοδικό είναι συγκλονιστικός: “The Turkish Kristallnacht“, δηλαδή “Η τουρκική νύχτα των κρυστάλλων”, σε μια ευθεία εξίσωση των γεγονότων του 1955 με “το μαζικό πανεθνικό πογκρόμ στη Γερμανία και στην Αυστρία τη νύχτα της 9ης προς 10η Νοεμβρίου 1938. ”
Συγκεκριμένα, 71 εκκλησίες, 41 σχολεία, οχτώ εφημερίδες, περισσότερα από 4.000 καταστήματα και 2.000 οικίες, δέχθηκαν την επίθεση του όχλου, καταστράφηκαν και λεηλατήθηκαν. (σσ ΠΑΡΟΜΟΙΕΣ ΕΠΙΘΕΣΕΙΣ ΟΧΛΟΥ ΔΕΧΕΤΑΙ Ο ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΣ ΓΙΑ ΠΑΝΩ ΑΠΟ 2000 ΧΡΟΝΙΑ …)
Όσον αφορά τους ανθρώπους, οι νεκροί ήταν περισσότεροι από 30, οι τραυματίες πάνω από 300 και οι βιασμοί που σημειώθηκαν από τα τουρκικά ζώα (ΧΑΖΑΡΟΜΟΓΓΟΛΟΙ) που συμμετείχαν ήταν πάνω από 400. Ένα έγκλημα κατά της ανθρωπότητας, από τα πολλά που έχει διαπράξει η Τουρκία.
Το άρθρο υπογράφει ο καθηγητής στο Πανεπιστήμιο Bilkent, Aykan Erdemir.
Για την Ιστορία… ο καθηγητής είναι πρώην μέλος του τουρκικού Κοινοβουλίου και εκ του μακρόθεν εταίρος του “Foundation for Defense of Democracies“.)
(ΑΠΟ ΛΕΝΑ Φ.) «Βρισκόμασταν μόνοι στο σπίτι μόλις άρχισαν τα φοβερά γεγονότα. Είχε αρχίσει να σουρουπώνει, όταν ξαφνικά ακούσαμε ασυνήθιστο θόρυβο, ιδιαίτερα δυνατό. Φοβηθήκαμε, αλλά δεν μπορούσαμε να αντιδράσουμε. Ο θόρυβος δυνάμωνε συνεχώς και ο φόβος μας γινόταν εντονότερος. Στην κεντρική είσοδο είχα βάλει μια μεγάλη μπάρα, ενώ είχαμε κλείσει τα παράθυρα.
Στο διπλανό σπίτι είχαν ήδη αρχίσει τη λεηλασία. Ακούσαμε φωνές να ζητάνε βοήθεια. Τελικά, μπήκαν από την πόρτα του κήπου. Την είχαν σπάσει με κασμάδες. Μόλις με είδαν, ρώτησαν με δυνατή φωνή και απειλητικό ύφος: «Τούρκοι είσαστε εσείς;» Όλοι απαντήσαμε: «Είμαστε Ρωμιοί μέχρι τα κεραμίδια». Τον ένα όροφο του σπιτιού τον λεηλάτησαν. Δεν άφησαν τίποτε στο πέρασμά τους.
Έσπειραν τον πανικό και την καταστροφή. Έφυγα με τη γυναίκα μου για να γλιτώσουμε. Είχε πάθει σοκ και έκλαιγε ασταμάτητα. Στο δρόμο επικρατούσε πανικός, οι εκκλησίες είχαν λεηλατηθεί, τα σπίτια και τα καταστήματα είχαν γίνει κάρβουνο.»…
Η 6η Σεπτεμβρίου 1955 έχει χαρακτηριστεί και δικαίως ως νύχτα τρόμου καθώς συγκαταλέγεται ανάμεσα στις εφιαλτικότερες ημερομηνίες στην ιστορία του Ελληνισμού .
Είναι επίσης ιδιαιτέρως διδακτική. Απευθύνεται στους προδότες που μας κυβερνούν, στα μπουμπούκια της σημερινής εποχής, τους τουρκόφιλους, τις Ελληνίδες ( που δεν χάνουν ούτε επεισόδιο από τις τουρκολαγνικές αηδίες που προβάλλονται στα τσοντοκάναλα.
Απευθύνεται σε όσους έχουν ξεχάσει τους ανοιχτούς λογαριασμούς και τις πληγές που στάζουν αίμα Ελλήνων στην Κύπρο, στην Μικρά Ασία και στην Κωνσταντινούπολη. Και φυσικά δεν θα βρείτε σχεδόν τίποτα στα σχολικά εγχειρίδια.
Τα Σεπτεμβριανά, όπως έμειναν γνωστά, το πογκρόμ δηλαδή που εξαπέλυσε ο ΟΡΓΑΝΩΜΕΝΑ ΚΑΤΕΥΘΥΝΟΜΕΝΟΣ τουρκικός όχλος εναντίον της Ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης αλλά και άλλων πόλεων, όπως η Σμύρνη, ήταν η αρχή του τέλους του κατατρεγμού και του ολέθρου.
Με τον τρόμο και το αίμα ο Κωνσταντινουπολίτικος Ελληνισμός ξεριζώθηκε, οικογένειες που ζούσαν στην Πόλη από πάππου προς πάππου διώχθηκαν, περιουσίες καταστράφηκαν.
Η αφορμή των γεγονότων της 6ης και 7ης Σεπτεμβρίου 1955 οδηγεί στην Κύπρο. Στην Κύπρο, που από τον Απρίλιο του 1955, η ΕΟΚΑ, έχει κηρύξει ένοπλο επαναστατικό αγώνα εναντίον της Βρετανίας μετά το ναυάγιο όλων των προσπαθειών να πειστεί η Αγγλία να αναγνωρίσει το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης του Κυπριακού λαού.
Η Μ. Βρετανία, με τη σειρά της, για να εξυπηρετήσει την απόφασή της να παραμείνει στην Κύπρο με κάθε τρόπο, καθοδηγεί αριστοτεχνικά την Τουρκία, σαν αντίβαρο, βάζοντάς την να διατυπώνει ανύπαρκτες απαιτήσεις της πάνω στο νησί.
Η “βρετανική” διπλωματία, τεχνηέντως, εξάπτει τον τουρκικό φανατισμό και οδηγεί κυβέρνηση και αντιπολίτευση σε ανθελληνικό παραλήρημα.
Η Κύπρος που λίγα μόλις χρόνια νωρίτερα ήταν ανύπαρκτη για την Τουρκία και που την έβρισκε στο γεωγραφικό χάρτη με δυσκολία, έγινε ξαφνικά το κυρίαρχο θέμα που απασχολούσε τις εξαθλιωμένες λαϊκές μάζες.
Πρωταγωνιστής της προπαγάνδας ήταν ένας δημοσιογράφος της «Χουριέτ» που καλλιεργούσε στις μάζες τον φανατισμό και το μίσος εναντίον των Ελλήνων. Το παράδειγμα της Χουριέτ ακολούθησαν και άλλες, ξεπερνώντας η μία την άλλη σε ανθελληνική υστερία.
Τα μεσάνυχτα της 5ης προς την 6η Σεπτεμβρίου, αρχίζει η εφαρμογή ενός σατανικού σχεδίου, μιας προβοκάτσιας, που απέβλεπε αφ ’ ενός μεν στο να δείξει την δήθεν «αγανάκτηση» του τουρκικού λαού για τις Ελληνικές απόψεις, αφ ’ ετέρου δε στο να ξεριζώσει, άπαξ δια παντός, τον εναπομείναντα Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης.
Στον κήπο του σπιτιού που υποτίθεται ότι γεννήθηκε ο Κεμάλ στη Θεσσαλονίκη, τοποθετείται βόμβα και προκαλεί ασήμαντες υλικές ζημιές.
Την τοποθέτησε, όπως αποκαλύφθηκε μετά, ο Τούρκος φύλακας του κτιρίου , που την παρέλαβε από τον φοιτητή της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης (!) Οκτάϋ Εγκίν, γιό παλιού βουλευτή της Ροδόπης, που τον επιβράβευσαν αργότερα για τις υπηρεσίες του.
Να υπενθυμίσουμε ότι και η κρίση στα Ίμια το 1996 ξεκίνησε επίσης από προβοκατόρικη ενέργεια, με την απόβαση τούρκων “δημοσιογράφων” στη βραχονησίδα.
Να σημειώσουμε επίσης ότι τρεις ημέρες πριν τον χαλασμό, η γυναίκα του Τούρκου Προξένου στη Θεσσαλονίκη κάλεσε στις 3 Σεπτεμβρίου Έλληνα φωτογράφο, για μερικές φωτογραφίες του εξωτερικού χώρου του Προξενείου και του παρακείμενου και φερόμενου ως σπιτιού του Κεμάλ, που βρίσκεται στον περίβολό του. Στις 6-9-55, πήρε μαζί της τις φωτογραφίες για «ενθύμιο» και αναχώρησε για την Τουρκία.
Η συνέχεια του σχεδίου εξελίχθηκε στην Κωνσταντινούπολη και στη Σμύρνη.
Η οργάνωση «Η Κύπρος είναι Τουρκική», προεξάρχοντος του ιδρυτού της Φαζίλ Κουτσιούκ, ο οποίος συμπτωματικά ( βρισκόταν στην Κύπρο εκείνο το διάστημα, παρακίνησε τον κόσμο σε διαδηλώσεις οι οποίες κατέληξαν στα γνωστά σε όλους γεγονότα.
(Ήταν αυτός, του οποίου τον τάφο στα Κατεχόμενα της Κύπρου επισκέφθηκε πρόσφατα, σε μια άκρως συμβολική κίνηση, ο Ερντογάν, σαν πρόεδρος πλέον της Τουρκίας).
Έγκλειστοι αποφυλακίζονται και ένας όχλος χιλιάδων κατευθυνόμενων βαρβάρων, φονιάδων, ληστών, κοινωνικών αποβρασμάτων, με ηγέτες φοιτητές, αστυνομικούς, αξιωματικούς, δημοσίους υπαλλήλους, νομικούς, δημοσιογράφους, «σαν ένα τέρας με χιλιάδες χέρια και πόδια», σύμφωνα με ξένους ανταποκριτές, μεταφέρονται ομαδικά στην Κωνσταντινούπολη, έναντι αμοιβής 6 δολαρίων.
Το απόγευμα της 6ης Σεπτεμβρίου 1955, άρχισαν να συγκεντρώνονται στην πλατεία Ταξίμ της Κωνσταντινούπολης φοιτητές και πολίτες, μεταξύ των οποίων και αρκετές εκατοντάδες αστυνομικοί με πολιτικά.
Σε λίγο κυκλοφορεί στο σημείο της συγκέντρωσης το έκτακτο παράρτημα της εφημερίδας «Ισταμπούλ Εξπρές» (που από την μεγάλη ανυπομονησία της έθεσε σε κυκλοφορία την έκτακτη έκδοσή της μισή ώρα πριν από την έκρηξη της βόμβας(!) με το προβοκατόρικο, αναληθές και ψεύτικο χωρίς διασταυρώσεις δημοσίευμα:
«Καταστράφηκε το σπίτι του πατέρα μας με βόμβα» έγραφε ο τεράστιος τίτλος της παραπληροφόρησης και το κείμενο περιέγραφε φανταστική καταστροφή του σπιτιού του Κεμάλ Ατατούρκ και του Τουρκικού Προξενείου στη Θεσσαλονίκη.
Η «είδηση» συνοδεύονταν και από φωτογραφίες, που όλως τυχαίως ήταν αυτές, που επίσης τυχαίως, είχε πάρει τρεις μέρες πριν από την έκρηξη η γυναίκα του Προξένου!
Μονταρισμένες οι περισσότερες έδειχναν την οικία του Κεμάλ να καίγεται που όμως από την έκρηξη δεν δημιουργήθηκε πυρκαγιά. Και το διεθνές πρακτορείο του Λονδίνου επίσης, ανήγγειλε την έκρηξη μισή ώρα πριν πραγματοποιηθεί…
Εκείνη τη νύχτα, ο τουρκικός όχλος έσφαξε απροστάτευτα πλάσματα, διέπραξε φρικτούς βιασμούς αμέτρητων Ελληνίδων κάθε ηλικίας, λεηλάτησε χιλιάδες καταστήματα, κατέστρεψε και κατέκλεψε σπίτια (τα οποία είχαν μαρκαριστεί μέρες πριν από παρακρατικούς), άρπαξε ιερά ιστορικά κειμήλια από εκκλησίες που πυρπόλησε, σύλησε τάφους οικουμενικών Πατριαρχών, σκόρπισε οστά νεκρών στις στράτες, ρήμαξε τα γραφεία ελληνικών εφημερίδων, άπλωσε σαν σάβανο νεκρικό το φόβο πάνω από την Κωνσταντινούπολη και κυνήγησε με βαναυσότητα αχαλίνωτη τον κόσμο.
Όταν, μετά τα μεσάνυχτα, οι οργανωμένες ομάδες έχουν ολοκληρώσει το έργο τους η Τουρκική Κυβέρνηση ευαρεστήθηκε να κηρύξει στρατιωτικό νόμο.
Η Τουρκία ποτέ δεν παραδέχτηκε επίσημα την πρόκληση καταστροφών από το Πογκρόμ ενώ απέδωσε τις ζημιές σε κομμουνιστές και ακροδεξιούς φοιτητές οι οποίοι αντέδρασαν συναισθηματικά στο ζήτημα της Κύπρου. Ξέρουμε όμως ποιος πραγματικά προκάλεσε τα γεγονότα.
Το 1960 ψήφισαν έναν εξωφρενικό νόμο. Δέσμευσαν όλα τα περιουσιακά στοιχεία των ομογενών που είχαν διώξει με την βία από την Κωνσταντινούπολη. Ψήφισαν ειδικό νόμο για τις ανώτατες σχολές ιδιωτικής φύσεως με απώτατο σκοπό το να κλείσει η Θεολογική Σχολή της Χάλκης, κάτι που τελικώς επετεύχθη για πολλές δεκαετίες. Το 1964 ξερίζωσαν 14.000 Έλληνες υπηκόους που ζούσαν πάππου προς πάππου στην Πόλη και τους ονόμασαν «απελαθέντες».
Τους απαγόρευσαν να μιλούν δημοσίως την ελληνική γλώσσα. Οι απαγορεύσεις για την χριστιανική θρησκεία ήταν εξίσου σκληρές. Μόνον ο Πατριάρχης επιτρέπεται να φοράει ράσο.
Σήμερα στην Πόλη δεν απέμεινε παρά ένα ελάχιστο ποσοστό Ελλήνων, ενώ στην Θράκη μας το τουρκικό προξενείο κάνει κυριολεκτικά ό,τι θέλει υπό τις ευλογίες του ανθελληνικού ελλαδικού κράτους της μεταπολίτευσης.
Οι άχρηστοι πολιτικάντηδες που μας κυβερνούν δεν έπραξαν κάτι ούτε τότε, ούτε πολύ περισσότερο σήμερα… προωθούν την φιλία και την εμπιστοσύνη μεταξύ των Ελλήνων και των βαρβάρων τούρκων.
Σήμερα υπάρχει μια εξοργιστική διαστροφή της μνήμης, απωθώντας όσα τραυματικά μας σφράγισαν. Γυρίζουμε αδιάφορα την πλάτη μας στην ιστορία και στις ευθύνες μας. Δεν υπάρχουν στόχοι και στρατηγική, αλλά πολιτική του «θεαθήναι» που καταλήγει σε υποχωρήσεις με τεράστιο εθνικό κόστος.
Τα προσχεδιασμένα γεγονότα κατά των Ελλήνων της Πόλης το 1955 είναι απόδειξη της πόσης εμπιστοσύνης μπορεί να τύχει ο τούρκος και ποια είναι τα αληθινά αισθήματα που τρέφουν για τους Έλληνες. Γιατί δεν ήταν τυχαία η φράση που χρησιμοποιούσαν οι παππούδες μας: «Τούρκο κάνεις φίλο; Κράτα κι ένα χέρι ξύλο».
Γιατί η ελληνοτουρκική φιλία είναι παραμύθι.
Είναι καλό να θυμόμαστε τις ημερομηνίες αυτές, και να μην ξεχνάμε την φιλοσοφία της ρατσιστικής και αρπακτικής κεμαλικής ιδεολογίας, της οποίας το πνεύμα καλλιεργείται δυστυχώς και στην σημερινή πολιτική και στρατιωτική ηγεσία της Τουρκίας και ας έχουν περάσει τόσα χρόνια.
Αυτοί είναι οι φίλοι του Γιωργάκη Παπανδρέου που κατέθετε στεφάνια στον τάφο του σφαγέα Κεμάλ και με αυτούς τους λύκους έκανε κουμπαριές ο Κώστας Καραμανλής. Τον ίδιο ολέθριο δρόμο, περπατούν οι αμερικανοκομμουνιστές, πιστοί στις εντολές των υπερατλαντικών αφεντικών τους. Οι φιλίες με τους λύκους όμως δεν έχουν αποτελέσματα και η Ιστορία δεν ξεχνιέται, τουλάχιστον όσον αφορά τους Έλληνες.
