14 Νοεμβρίου 1945 αρχίζει η Δίκη της Νυρεμβέργης – Aναδείχθηκαν 10 αρχές για τη νομιμοποίηση της ιατρικής έρευνας σε ανθρώπους
Νυρεμβέργη 1946:
Η άγνωστη δίκη των γιατρών των ναζί!
”1. Η εθελοντική συναίνεση του εξεταζόμενου είναι απολύτως απαραίτητη.”
Ποιοι και για ποιους λόγους δικάστηκαν; – Γιατί δεν δικάστηκε ο περιβόητος Josef Mengele; – Τι είναι ο Κώδικας της Νυρεμβέργης και ποια η σημασία του στη σύγχρονη ιατρική;
Στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου, όπως είναι γνωστό, διαπράχθηκαν πολλά και σοβαρά εγκλήματα.
Οι συμμαχικές δυνάμεις με τη λεγόμενη δήλωση της Μόσχας τον Οκτώβριο του 1943, ανέλαβαν την υποχρέωση να παραπέμψουν σε δίκη τους ναζί εγκληματίες πολέμου.
Πραγματικά, μετά τη λήξη του πολέμου και συγκεκριμένα τον Αύγουστο του 1945 υπογράφτηκε στο Λονδίνο η ιδρυτική πράξη του Διεθνούς Στρατοδικείου, που θα δίκαζε τους εγκληματίες.
Το δικαστήριο συγκροτήθηκε από τέσσερις δικαστές, έναν από καθεμιά από τις νικήτριες χώρες (Η.Π.Α., Ε.Σ.Σ.Δ., Μ. Βρετανία, Γαλλία) με πρόεδρο τον Βρετανό Τζέφρι Λόρενς.
Η δίκη άρχισε τον Νοέμβριο του 1945 και διήρκεσε ως τα τέλη Αυγούστου 1946.
Οι αποφάσεις διαβάστηκαν στις 30 Σεπτεμβρίου και την 1 Οκτωβρίου 1946 με κάποιους από τους 21 κατηγορούμενους που κάθισαν στο εδώλιο να καταδικάζονται σε θάνατο, άλλοι σε καταναγκαστικά έργα και ποινές κάθειρξης και τρεις αθωώθηκαν.
Αν και διατυπώθηκαν διάφορες ενστάσεις, κυρίως για την εθνικότητα των δικαστών, αποτρόπαια εγκλήματα όπως γενοκτονία, φόνοι αμάχων και αιχμαλώτων, εκτοπίσεις για τη δημιουργία χώρων φυλετικής καθαρότητας κ.ά., δεν μπορούσαν να μείνουν ατιμώρητα. 
Η δίκη των ναζί γιατρών (Doctors’ trial)
Για τη δίκη της Νυρεμβέργης έχουν γραφτεί πάρα πολλά και δεν νομίζουμε ότι θα είχε νόημα να ασχοληθούμε κι εμείς μ’ αυτή, καθώς λίγο-πολύ οι αναγνώστες μας γνωρίζουν ότι μπορούν πολύ εύκολα να βρουν περισσότερες λεπτομέρειες.
Σχεδόν άγνωστο όμως είναι ότι εκτός από τη Δίκη των εγκληματιών πολέμου, που σίγουρα αποτελεί την σημαντικότερη δίκη του 20ου αιώνα και μία από τις πλέον σημαντικές όλων των εποχών, έγιναν μία σειρά ακόμα από δίκες Γερμανών γιατρών, αξιωματούχων και γενικότερα εξεχόντων δικαστικών, στρατιωτικών, οικονομικών και άλλων παραγόντων των ναζί, που έμειναν στην ιστορία ως Δίκες της Νυρεμβέργης (γερμανικά Nurnberger Prozesse).
Σε αυτές, 163 από τους 200 συνολικά κατηγορούμενους καταδικάστηκαν.
Αμερικανικά στρατιωτικά δικαστήρια εκδίκασαν 12 τέτοιες υποθέσεις στη Νυρεμβέργη μετά το τέλος της δίκης των εγκληματιών πολέμου. Αυτές είναι γνωστές ως Trials of War Criminals before the Nuremberg Military(NMT) (Δίκες των εγκληματιών πολέμου ενώπιον των στρατιωτικών δικαστηρίων της Νυρεμβέργης) ή απλούστερα Μεταγενέστερες Δίκες της Νυρεμβέργης.
Η πρώτη και ίσως η πιο σημαντική είναι η γνωστή ως «Δίκη των γιατρών» (Doctors’ Trial) ή, πιο επίσημα, «Οι Ηνωμένες Πολιτείες Αμερικής κατά Karl Brandt κ.ά.».
Κατηγορούμενοι ήταν 20 κορυφαίοι γιατροί των ναζί και 3 υψηλόβαθμοι Γερμανοί αξιωματούχοι.
Κατηγορήθηκαν ότι είχαν εμπλακεί σε ναζιστικούς πειραματισμούς και μαζικές δολοφονίες με το πρόσχημα της ευθανασίας. Οι δικαστές ήταν όλοι Αμερικανοί: πρόεδρος του δικαστηρίου ήταν ο Walter B. Beals, μέλη οι Harold L. Sebring και Johnson T. Crawford και αναπληρωτής δικαστής ο Victor C. Swearing, πρώην ειδικός βοηθός του Γενικού Εισαγγελέα των ΗΠΑ.
Δημόσιος κατήγορος ήταν ο Telford Taylor και Γενικός Εισαγγελέας οJames M. Mc Haney. Το κατηγορητήριο κατατέθηκε στις 25 Οκτωβρίου 1946. Η δίκη ξεκίνησε στις 9 Δεκεμβρίου 1946 και ολοκληρώθηκε στις 20 Αυγούστου 1947.
Ο Telford Taylorκατά την έναρξη της δίκης είπε τα εξής:
(σε ελεύθερη απόδοση)
«Οι κατηγορούμενοι σε αυτή την περίπτωση κατηγορούνται για δολοφονίες, βασανιστήρια και άλλες φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στο όνομα της ιατρικής.
Τα θύματα αυτών των εγκλημάτων είναι εκατοντάδες χιλιάδες. Ελάχιστοι είναι ακόμα ζωντανοί, μερικοί από αυτούς θα εμφανιστούν στην αίθουσα του δικαστηρίου.
Αλλά τα περισσότερα από αυτά τα δύστυχα θύματα κατακρεουργήθηκαν ή πέθαναν κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων στα οποία υποβλήθηκαν.
Ως επί το πλείστον είναι ανώνυμοι νεκροί. Για τους δολοφόνους τους αυτοί οι δύστυχοι δεν ήταν άνθρωποι. Ήρθαν μαζικά και αντιμετωπίστηκαν χειρότερα από ζώα».
«Οι κατηγορούμενοι κατηγορούνται για δολοφονίες, βασανιστήρια και άλλες φρικαλεότητες που διαπράχθηκαν στο όνομα της ιατρικής.
Τα περισσότερα από αυτά τα δύστυχα θύματα κατακρεουργήθηκαν ή πέθαναν κατά τη διάρκεια των βασανιστηρίων στα οποία υποβλήθηκαν».
Στη ναζιστική Γερμανία οι γιατροί σχεδίασαν και θέσπισαν το «Πρόγραμμα Ευθανασίας», που ήταν η συστηματική δολοφονία όλων εκείνων που θεωρούνταν ανάξιοι για να ζήσουν.
Επιπλέον, στη διάρκεια του Β’ Παγκοσμίου Πολέμου Γερμανοί γιατροί πραγματοποίησαν ψευδοεπιστημονικά πειράματα χρησιμοποιώντας χιλιάδες φυλακισμένους σε στρατόπεδα συγκέντρωσης χωρίς τη συγκατάθεσή τους.
Οι περισσότεροι από όσους έγιναν πειραματόζωα πέθαναν ή είχαν μόνιμες βλάβες.
Τα περισσότερα θύματα των πειραμάτων ήταν Εβραίοι, Ρομά, Πολωνοί και Ρώσοι. Επίσης οι γιατροί κατηγορήθηκαν και για διάπραξη εγκλημάτων σε Γερμανούς υπηκόους, όπως και συμμετοχή σε εγκληματική οργάνωση, τα SS.
Αντίθετα το δικαστήριο έκρινε ότι ήταν εκτός της δικαιοδοσίας του να εξετάσει αν οι κατηγορούμενοι συμμετείχαν σε συνωμοσία για διάπραξη εγκλημάτων πολέμου και εγκλημάτων κατά της ανθρωπότητας.
Από τους 23 κατηγορούμενους 7 καταδικάστηκαν σε θάνατο, 9 σε ποινές από 10 χρόνια φυλάκιση ως και ισόβια κάθειρξη, ενώ 7 αθωώθηκαν.
Αναλυτικά καταδικάστηκαν σε θάνατο και εκτελέστηκαν οι: Victor Brack, Karl Brandt (προσωπικός γιατρός του Χίτλερ), Rudolf Brandt, Karl Gebhardt, Waldemar Hoven, Joachim Mrugowsky και Wolfram Sievers.
Όλοι οι παραπάνω απαγχονίστηκαν στις 2 Ιουνίου 1948 στη φυλακή Landsberg της Βαυαρίας.
Σε ποινές φυλάκισης ή κάθειρξης, μερικές από τις οποίες μειώθηκαν στη συνέχεια, καταδικάστηκαν οι: Herman Becker-Freyseng, Wilhelm Beiglbock, Fritz Fischer, Karl Genzken, Siegfried Handloser, Herta Oberheuser η μοναδική γυναίκα ανάμεσα στους κατηγορούμενους, η οποία προκάλεσε απίστευτες ωμότητες το στρατόπεδο συγκέντρωσης τουRavensbruck.
«Θηρίο που μεταμφιέζεται σε άνθρωπο», χαρακτηρίστηκε από μάρτυρα που επιβίωσε από την κόλαση του Ravensbruck. Οι υπόλοιποι που καταδικάστηκαν ήταν οι: Helmut Poppendick, Gerhard Rose, Oskar Schroder.
Τέλος αθωώθηκαν οι: Kurt Blome, Adolf Pokorny, Hans-Wolfgang Romberg, Paul Rostock, Siegfried Ruff, Konrad Schafer και Georg August Weltz.
mengele-1556733155
Γιατί δεν δικάστηκε ο Γιόζεφ Μένγκελε;
Σίγουρα ο πιο γνωστός από τους εγκληματίες Γερμανούς γιατρούς των ναζί ήταν ο Γιόζεφ Μένγκελε (Josef Mengele), ο διαβόητος « άγγελος του θανάτου» του Άουσβιτς (1911 – 1979).
Ο Μέγκελε όμως δεν δικάστηκε ποτέ για τα εγκλήματα του. Πρόκειται όχι απλά για τον πιο γνωστό από τους εγκληματίες Γερμανούς γιατρούς, αλλά και τον πιο διεστραμμένο.
Είναι πάρα πολύ δύσκολο να βρει κανείς χαρακτηρισμό για έναν άνθρωπο, ο οποίος άνοιγε τα κεφάλια των κρατούμενων στο Άουσβιτς, ενώ αυτοί ήταν ζωντανοί, για να δει πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος!
Στις 17 Ιανουαρίου 1945, ο Μένγκελε έφυγε από το Άουσβιτς και πήγε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης Γκρος-Ρόζεν, όπου συνέχισε τα θανατηφόρα «πειράματά» του.
Στις 5 Φεβρουαρίου, εγκατέλειψε και το Γκρος-Ρόζεν και εντάχθηκε σε μία μονάδα της Βέρμαχτ, η οποία λίγο αργότερα παραδόθηκε στους Αμερικανούς.
Μετά από τρεις μήνες αφέθηκε ελεύθερος, καθώς δεν είχε γίνει γνωστή η δράση του και με το όνομα Φριτς Χόλμαν, κρύφτηκε σ’ ένα απομονωμένο αγρόκτημα στο Ροζενχάιμ της Βαυαρίας (φθινόπωρο 1945).
Εκεί έμεινε ως τον Απρίλιο του 1949, οπότε με το όνομα Χέλμουτ Γκρέγκορ πήγε στη Γένοβα και στις 20 Ιουνίου 1949, με το ατμόπλοιο «North King», έφυγε για το Μπουένος Άιρες.
Όπως είναι γνωστό, στην Αργεντινή είχαν καταφύγει και άλλοι εγκληματίες πολέμου, οι οποίοι βοήθησαν τον Μένγκελε να φτάσει στη λατινοαμερικάνικη χώρα χρησιμοποιώντας πλαστά έγγραφα του Ερυθρού Σταυρού.
Εκεί έζησε ως το τέλος της δεκαετίας του 1950.
Μια φορά τουλάχιστον, με πλαστή ταυτότητα ταξίδεψε στη Γερμανία.
Γνωρίζοντας ότι καταζητείται, κατέφυγε στην Παραγουάη.
Μετά τη μυθιστορηματική απαγωγή και μεταφορά από τη Μοσσάντ στο Ισραήλ του Άντολφ Άιχμαν, αρχιτέκτονα του Ολοκαυτώματος (η σύλληψη του έγινε στην Αργεντινή το 1960), ο Μένγκελε κατέφυγε στη Βραζιλία και συγκεκριμένα στο Σάο Πάολο, όπου ζούσε σε φτωχικές σχετικά συνθήκες.
Πέθανε στις 9 Φεβρουαρίου 1979 στη Βερτόγκα. Ενώ κολυμπούσε, υπέστη εγκεφαλικό επεισόδιο και πνίγηκε.
Ο Γιόσεφ Μέγκελε, ο διαβόητος « άγγελος του θανάτου» του Άουσβιτς, άνοιγε τα κεφάλια των κρατούμενων στο Άουσβιτς, ενώ αυτοί ήταν ζωντανοί, για να δει πώς λειτουργεί ο ανθρώπινος εγκέφαλος! Δεν δικάστηκε ποτέ για τα εγκλήματα του.
Ο τάφος του Μένγκελε, ανακαλύφθηκε το 1985, ενώ εξέταση DNA το 1992 πιστοποίησε την ταυτότητά του.
(Τα στοιχεία για τον Μένγκελε, προέρχονται από τη Βικιπαίδεια).
Για τον Γιόζεφ Μένγκελε, έχουν γραφτεί πολλά.
Επίσης , προκαλεί εντύπωση πώς ο συγκεκριμένος εγκληματίας γιατρός, κατάφερε και ξέφυγε για περισσότερα από 30 χρόνια, από Ισραηλινούς, Αμερικανικούς , «κυνηγούς ναζί», όπως τον περίφημο Σίμον Βίζενταλ.
Μία από τις απαντήσεις που έχουν δοθεί, είναι ότι είχε κάλυψη από τους Αμερικανούς, καθώς στα εγκληματικά πειράματά του, ήταν παρόντες και Αμερικανοί επιστήμονες, κάτι που δεν θεωρούμε απίθανο…
Η γερμανική (αντι) προπαγάνδα για τα εγκλήματα πολέμου
Επίσημα βέβαια, οι Γερμανοί έχουν παραδεχτεί τα εγκλήματα που διέπραξαν κατά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Όπως έχουμε αναφέρει και σε παλαιότερα άρθρα μας, ναι μεν κάποιοι τιμωρήθηκαν ακόμα και με θάνατο, ωστόσο πολλοί εγκληματίες πολέμου, είτε ρίχνοντας τις ευθύνες σε άλλους που είχαν πεθάνει, είτε λέγοντας ότι εκτελούσαν διαταγές με το πιστόλι στον κρόταφο, έμειναν ατιμώρητοι.
(Δείτε σχετικά άρθρα μας για τη σφαγή στο Κομμένο της Άρτας και στους Λιγκιάδες Ιωαννίνων).
Και βέβαια, έχουν ιδρυθεί στη Γερμανία διάφοροι σύλλογοι, οργανώσεις κλπ, που θεωρητικά έχουν στόχο την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον, τη συμφιλίωση των λαών κλπ, ενώ στην ουσία προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα…
Φέρνουμε σήμερα στο φως, για πρώτη φορά, μία άγνωστη ιστορία που μας εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα ένας κορυφαίος Έλληνας ακαδημαϊκός.
Για ευνόητους λόγους, δεν θα αναφέρουμε για ποιον διαπρεπή Έλληνα επιστήμονα πρόκειται.
Ο συγκεκριμένος ακαδημαϊκός, ήταν ο βασικός ομιλητής σε μία εκδήλωση για τη μάχη της Κρήτης που έγινε στο «Κατράκειο Θέατρο» της Νίκαιας, ενώ θα ακολουθούσαν και κάποιες καλλιτεχνικές εκδηλώσεις.
Το «Κατράκειο», έχει χωρητικότητα, επίσημα, 5.550 θέσεις. Εκείνη την ημέρα ήταν κατάμεστο και μάλιστα από πολύ περισσότερους θεατές.
Άλλοι 2.000 περίπου, έμειναν εκτός θεάτρου!
Στην ομιλία του, ο διακεκριμένος ακαδημαϊκός δεν αρκέστηκε στη μάχη της Κρήτης αλλά αναφέρθηκε και στα εγκλήματα των ναζί σε όλη την Ελλάδα. Στο τέλος της ομιλίας του καταχειροκροτήθηκε και δέχτηκε πολλά συγχαρητήρια
Εχουν ιδρυθεί στη Γερμανία διάφοροι σύλλογοι, οργανώσεις κλπ, που θεωρητικά έχουν στόχο την αποφυγή παρόμοιων καταστάσεων στο μέλλον, τη συμφιλίωση των λαών κλπ, ενώ στην ουσία προσπαθούν να δικαιολογήσουν τα αδικαιολόγητα
Εκείνο που τον εξέπληξε όμως, είναι ότι μερικές μέρες αργότερα, έλαβε στο σπίτι του μία επιστολή από ένα από τα γερμανικά «ιδρύματα» στα οποία αναφερθήκαμε παραπάνω.
Προφανώς, ανάμεσα στους θεατές στο «Κατράκειο», ήταν και ελληνομαθείς Γερμανοί (άνθρωποι της πρεσβείας ή πράκτορες), που ενημέρωσαν τους συμπατριώτες τους, που ανακάλυψαν τη διεύθυνση κατοικίας του ακαδημαϊκού και σε μία ευγενική επιστολή, αφού δέχονταν ότι όντως οι πρόγονοί τους έκαναν εγκλήματα (και) στην Ελλάδα, τον προσκαλούσαν, με όλα τα έξοδα πληρωμένα στο Βερολίνο, για να του εξηγήσουν ότι τα πράγματα δεν είναι ακριβώς έτσι, τόσο φρικιαστικά, όπως νομίζουμε και ότι πρέπει πλέον να μην ασχολούμαστε με το παρελθόν αλλά να δούμε το μέλλον.
Πώς θα μπορέσει να υπάρξει συμφιλίωση των λαών, να μην επαναληφθούν ανάλογα γεγονότα στο μέλλον κλπ.
Ο σχεδόν πάντα πράος Έλληνας ακαδημαϊκός, εξοργίστηκε και έσκισε την επιστολή.
Βέβαια, όπως μας εκμυστηρεύτηκε πρόσφατα είναι κάτι για το οποίο μετάνιωσε, γιατί αυτή η επιστολή ήταν τεκμήριο της γερμανικής (αντι) προπαγάνδας.
Φυσικά, δεν του πέρασε ούτε στιγμή από το μυαλό η σκέψη να αποδεχθεί την πρόσκληση και επειδή έχουμε την τιμή να τον γνωρίζουμε καλά, είμαστε βέβαια ότι αυτό ισχύει.
Όμως, πόσοι άλλοι διαπρεπείς επιστήμονες, δεν θα έχουν δελεαστεί από ανάλογες προτάσεις γερμανικών ιδρυμάτων «συμφιλίωσης»; Και φυσικά επειδή πίσω από τους ωραίους τίτλους και τις καλές προθέσεις, συχνά κρύβονται σκοτεινά σχέδια, όλοι όσοι αποδέχθηκαν τις προτάσεις των ιδρυμάτων, είναι πολύ πιθανό να ανταπέδωσαν με κάποιον τρόπο τη γερμανική «φιλοξενία»…
440px-Witnesses_at_Doctors_trial
nazi-medical-experiments
Ο κώδικας της Νυρεμβέργης
Η δίκη των γιατρών στη Νυρεμβέργη, εκτός από την τιμωρία των περισσότερων υπεύθυνων για τα ιατρικά εγκλήματα που έγιναν στα στρατόπεδα συγκέντρωσης, είχε κι ένα άλλο πολύ σημαντικό αποτέλεσμα.
Στην ετυμηγορία του Δικαστηρίου, έπειτα από εισήγηση των Andrew Ivy και Lea Alexander, αναδείχθηκαν 10 αρχές για τη νομιμοποίηση της ιατρικής έρευνας σε ανθρώπους. Το σύνολο αυτών των αρχών, είναι γνωστό ως «Κώδικας της Νυρεμβέργης» (Numberger Kodex) και αν και δεν έχει επίσημα δεκτός ως νόμος ή ως επίσημη οδηγία ηθικής ιατρικής δεοντολογίας, από κανένα διεθνή οργανισμό ή κράτος, θεωρείται το σημαντικότερο έγγραφο στην ιστορία της ηθικής δεοντολογίας της κλινικής έρευνας.
Η δίκη των γιατρών στη Νυρεμβέργη είχε κι ένα άλλο πολύ σημαντικό αποτέλεσμα.
Στην ετυμηγορία του Δικαστηρίου αναδείχθηκαν 10 αρχές για τη νομιμοποίηση της ιατρικής έρευνας σε ανθρώπους.
Οι δέκα κανόνες του κώδικα δηλώθηκαν στο τμήμα της ετυμηγορίας με τίτλο “Επιτρεπόμενα Ιατρικά Πειράματα”:
1. Η εθελοντική συναίνεση του εξεταζόμενου είναι απολύτως απαραίτητη.
2. Το πείραμα πρέπει να είναι τέτοιο ώστε να παράγει καρποφόρα αποτελέσματα για το καλό της κοινωνίας, απροσέγγιστο μέσω άλλων μεθόδων ή μέσον μελέτης και όχι τυχαίο και περιττό.
3. Το πείραμα θα πρέπει να σχεδιαστεί και να βασίζεται σε αποτελέσματα πειραμάτων σε ζώα, στην γνώση του φυσικού ιστορικού της νόσου ή άλλον προβλημάτων υπό μελέτη για να διασφαλιστεί ότι τα αναμενόμενα αποτελέσματα θα δικαιολογήσουν την εκτέλεση του πειράματος.
4. Το πείραμα πρέπει να διεξάγεται έτσι ώστε να αποφεύγεται κάθε περιττή σωματική και ψυχική οδύνη και τραυματισμός.
5. Δεν πρέπει να διεξάγεται πείραμα όταν υπάρχει εκ των προτέρων υποψία θανάτου ή τραυματισμού ως αποτέλεσμα. Εκτός, ίσως, σε εκείνα τα πειράματα όπου οι πειραματικοί γιατροί χρησιμεύουν επίσης ως υποκείμενα.
6. Ο βαθμός κινδύνου, δεν πρέπει να υπερβαίνει εκείνον που καθορίζεται από την ανθρωπιστική σημασία του προβλήματος που καλείται να επιλυθεί από το πείραμα.
7. Θα πρέπει να γίνουν οι κατάλληλες προετοιμασίες και να παρεχθούν οι κατάλληλες εγκαταστάσεις για την προστασία του εξεταζόμενου, ακόμη και από τις ελάχιστες πιθανότητες τραυματισμού, αναπηρίας ή θανάτου.
8. Το πείραμα πρέπει να διεξάγεται μόνο από επιστημονικά εγκεκριμένα πρόσωπα. Ο υψηλότερος βαθμός εμπειρίας και φροντίδας θα πρέπει να απαιτείται σε όλα τα στάδια του πειράματος από εκείνους που διεξάγουν ή συμμετέχουν σε αυτό.
9. Κατά τη διάρκεια του πειράματος ο εξεταζόμενος είναι ελεύθερος να τερματίσει το πείραμα εάν έχει φτάσει στη φυσική ή ψυχική κατάσταση όπου η συνέχιση του πειράματος του φαίνεται αδύνατη.
10. Κατά τη διάρκεια του πειράματος, ο υπεύθυνος επιστήμονας πρέπει να είναι προετοιμασμένος να τερματίσει το πείραμα σε οποιοδήποτε στάδιο, εάν έχει πιθανό λόγο να πιστεύει κατά την άσκηση της καλής πίστης, την ανώτερη ικανότητα και την προσεκτική κρίση που απαιτείται από αυτόν, ότι η συνέχιση του πειράματος είναι πιθανό να οδηγήσει σε τραυματισμό, αναπηρία ή θάνατο του εξεταζόμενου.
Αν και οι Αμερικανοί, είναι τουλάχιστον επιφυλακτικοί στην έμμεση αναφορά στον Όρκο του Ιπποκράτη στον Κώδικα και στην ανάγκη παροχής πληροφορίας, ο Κώδικας της Νυρεμβέργης, είναι μέχρι σήμερα στις Η.Π.Α., το έγγραφο που έχει τη σημαντικότερη επιρροή στο νομοθετικό πλαίσιο σχετικά με την ιατρική έρευνα.
Ο Δυτικός κόσμος, έχει απορρίψει τον Κώδικα της Νυρεμβέργης, με το επιχείρημα ότι πρόκεται για «Κώδικα για Βαρβάρους» (πηγή: Βικιπαίδεια).
Οι αναγνώστες μας, διαβάζοντας τα άρθρα του Κώδικα, νομίζουμε ότι μπορούν, κι ας μην είναι ειδικοί, να βγάλουν τα δικά τους συμπεράσματα.
Κι επειδή στην μετά κορωνοϊό εποχή, που ελπίζουμε κι ευχόμαστε να έρθει πολύ σύντομα, θα τεθούν πολλά ζητήματα βιοηθικής και θα υπάρξουν πιστεύουμε, πολλές συζητήσεις, για το ποια είναι τα όρια της ιατρικής έρευνας και από πού ξεκινά η ανθρώπινη συναίνεση, καλό είναι να γνωρίζουμε τον Κώδικα της Νυρεμβέργης, καθώς θεωρούμε ότι θα έρθει στο προσκήνιο.
Αυτός είναι άλλωστε αποκλειστικά και ο σκοπός του συγκεκριμένου άρθρου και σε καμία περίπτωση δεν αφήνουμε αιχμές ή υπονοούμενα σχετικά με τον κορωνοϊό και τα εμβόλια.
Ο Όρκος του Ιπποκράτη
Ορκίζομαι στο θεό Απόλλωνα τον ιατρό και στο θεό Ασκληπιό και στην Υγεία και στην Πανάκεια και επικαλούμενος τη μαρτυρία όλων των θεών ότι θα εκτελέσω κατά τη δύναμη και την κρίση μου τον όρκο αυτόν και τη συμφωνία αυτή.
Να θεωρώ τον διδάσκαλό μου της ιατρικής τέχνης ίσο με τους γονείς μου και την κοινωνό του βίου μου. Και όταν χρειάζεται χρήματα να μοιράζομαι μαζί του τα δικά μου. Να θεωρώ την οικογένειά του αδέλφια μου και να τους διδάσκω αυτήν την τέχνη αν θέλουν να την μάθουν χωρίς δίδακτρα ή άλλη συμφωνία.
Να μεταδίδω τους κανόνες ηθικής, την προφορική διδασκαλία και όλες τις άλλες ιατρικές γνώσεις στους γιους μου, στους γιους του δασκάλου μου και στους εγγεγραμμένους μαθητές που πήραν τον ιατρικό όρκο, αλλά σε κανέναν άλλο.
Θα χρησιμοποιώ τη θεραπεία για να βοηθήσω τους ασθενείς κατά τη δύναμη και την κρίση μου, αλλά ποτέ για να βλάψω ή να αδικήσω. Ούτε θα δίνω θανατηφόρο φάρμακο σε κάποιον που θα μου το ζητήσει, ούτε θα του κάνω μια τέτοια υπόδειξη.
Παρομοίως, δεν θα εμπιστευτώ σε έγκυο μέσο που προκαλεί έκτρωση.
Θα διατηρώ αγνή και άσπιλη και τη ζωή και την τέχνη μου. Δεν θα χρησιμοποιώ νυστέρι ούτε σε αυτούς που πάσχουν από λιθίαση, αλλά θα παραχωρώ την εργασία αυτή στους ειδικούς της τέχνης.
Σε όσα σπίτια πηγαίνω, θα μπαίνω για να βοηθήσω τους ασθενείς και θα απέχω από οποιαδήποτε εσκεμμένη βλάβη και φθορά, και ιδίως από γενετήσιες πράξεις με άνδρες και γυναίκες, ελεύθερους και δούλους.
Και όσα τυχόν βλέπω ή ακούω κατά τη διάρκεια της θεραπείας ή και πέρα από τις επαγγελματικές μου ασχολίες στην καθημερινή μου ζωή, αυτά που δεν πρέπει να μαθευτούν παραέξω δεν θα τα κοινοποιώ, θεωρώντας τα θέματα αυτά μυστικά.
Αν τηρώ τον όρκο αυτό και δεν τον παραβώ, ας χαίρω πάντοτε υπολήψεως ανάμεσα στους ανθρώπους για τη ζωή και για την τέχνη μου.
Αν όμως τον παραβώ και επιορκήσω, ας πάθω τα αντίθετα.
Με την ονομασία Δίκη της Νυρεμβέργης φέρεται η δίκη των Γερμανών ναζιστών εγκληματιών πολέμου που διενεργήθηκε από επί τούτω συγκροτημένο ομώνυμο Διεθνές Στρατιωτικό Δικαστήριο, που συνεδρίασε στο δικαστικό μέγαρο της Νυρεμβέργης, από τις 20 Νοεμβρίου του 1945 μέχρι την 1η Οκτωβρίου 1946, με κατηγορούμενους 24 μέλη του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος και οκτώ ναζιστικές οργανώσεις.
Σύσταση Δικαστηρίου και τόπος εκδίκασης
Σύσταση του Δικαστηρίου
Το Δικαστήριο που συστάθηκε ήταν αποτέλεσμα μιας συμφωνίας, την οποία υπέγραψαν οι Κυβερνήσεις των Ηνωμένων Πολιτειών, της Μεγάλης Βρετανίας και της Ένωσης Σοβιετικών Σοσιαλιστικών Δημοκρατιών στις 8 Αυγούστου 1945 στο Λονδίνο για την δίκη και πιθανή καταδίκη όλων των εγκληματιών πολέμου των προερχόμενων από τον Άξονα.
Η συμφωνία αυτή προέβλεπε ότι το Δικαστήριο θα απαρτιζόταν από τέσσερα μέλη, καθένα από τα οποία θα είχε και ένα αναπληρωματικό. Τόσο τα τακτικά, όσο και τα αναπληρωματικά μέλη, θα ορίζονταν από τις υπογράφουσες τη συμφωνία Κυβερνήσεις. Απαρτία θεωρείται ότι έχει το Δικαστήριο μόνον όταν παρίστανται και τα τέσσερα μέλη του (τακτικά ή αναπληρωματικά). Αφέθηκε ανοικτό το θέμα να υπάρξουν και άλλες δίκες, αν προέκυπτε τέτοια ανάγκη κατά την ακροαματική διαδικασία.
Στο Δικαστήριο συμμετείχε, επίσης, και η Γαλλία.
Στο νομικο επιτελειο ηταν και η νεαρη τοτε δικηγορος Τζενη Μαρια Ακριτιδου.
Τόπος εκδίκασης
Αεροφωτογραφία του “Μέλαθρου της Δικαιοσύνης” της Νυρεμβέργης, 2009
Ως τόπος διεξαγωγής της δίκης αρχικά είχε προταθεί, από τους Σοβιετικούς, το Βερολίνο. Αυτό, όμως, ήταν πρακτικά αδύνατο, λόγω των καταστροφών που είχε υποστεί η πόλη. Τελικά, επελέγη η Νυρεμβέργη, στη περιοχή της Βαυαρίας της Γερμανίας, (μεταξύ των πόλεων Λουξεμβούργου και Βερολίνου), επειδή αφενός διέθετε Δικαστικό Μέγαρο μεγάλων διαστάσεων, το λεγόμενο “Μέλαθρον της Δικαιοσύνης”, το οποίο είχε υποστεί ελάχιστες καταστροφές, που είχε και συμβολική σημασία ως γενέτειρα του εθνικοσοσιαλισμού, (εκεί διεξαγόταν, κάθε χρόνο, το Συνέδριο του Εθνικοσοσιαλιστικού Κόμματος (NSDAP), αλλά και αφετέρου, οι Αμερικανοί και Βρετανοί προτιμούσαν την πόλη αυτή επειδή βρισκόταν ήδη στη δική τους ζώνη κατοχής.
Μέλη δικαστηρίου
Το Δικαστήριο απαρτίσθηκε από τα εξής μέλη:
Αρχιδικαστής Τζέφρεϊ Φρέντερικ Λόρενς (Sir Geoffrey Lawrence) (Μ. Βρετανίας) – Πρόεδρος του Δικαστηρίου, τακτικό μέλος.
-
- Δικαστής Σερ Νόρμαν Μπίρκετ (Sir Norman Birkett) (Μ. Βρετανία) – Αντιπρόεδρος, αναπληρωματικό μέλος.
Δικαστής Φράνσις Μπιντλ (Francis Biddle) (ΗΠΑ) – τακτικό μέλος.
-
- Δικαστής Τζον Πάρκερ (John Parker) (ΗΠΑ) – αναπληρωματικό μέλος.
Καθηγητής Ποινικού Δικαίου Ανρί Ντονεντιέ ντε Βαμπρ (Henri Donnedieu de Vabres) (Γαλλία) – τακτικό μέλος.
-
- Εφέτης Ρομπέρ Φαλκό (Robert Falco) (Γαλλία) – αναπληρωματικό μέλος.
Αντιστράτηγος Ιονά Νικιτσένκο (Iona Nikitchenko) (Αντιπρόεδρος του Ανωτάτου Σοβιετικού Δικαστηρίου) – τακτικό μέλος.
-
- Συνταγματάρχης, καθηγητής Ποινικού Δικαίου Αλεξάντερ Βολκόφ (Alexander Volchkov) – αναπληρωματικό μέλος.2
Δημόσιοι Κατήγοροι επελέγησαν οι εξής:
- Σερ Χάρτλεϋ Σόκρος (Sir Hartley Shawcross) (Γενικός εισαγγελέας του κράτους της Μ. Βρετανίας),
- Ρόμπερτ Τζάκσον (Robert H. Jackson) (Δικαστής των ΗΠΑ),
- Φρανσουά ντε Μαντόν (François de Menthon) και Ωγκύστ Σαμπετιέ (Auguste Champetier) (Υπουργός Δικαιοσύνης της προσωρινής κυβέρνησης της Γαλλίας),
- Ρομάν Ρουντένκο (R. A. Rudenko), στρατηγός της Σοβ. Ένωσης.
Διεθνής παραβίαση επί της σύνθεσης
Η παραπάνω σύνθεση του Δικαστηρίου τελέστηκε κατά σαφή παράβαση των κανόνων του Διεθνούς Δικαίου, με δεδομένο ότι οι ηττημένοι του πολέμου δικάστηκαν από δικαστές των νικητριών δυνάμεων και όχι από δικαστές προερχόμενους από χώρες που δεν είχαν άμεση ή έμμεση εμπλοκή στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο, όπως θα μπορούσαν να ήταν για παράδειγμα από τη Σουηδία, ή την Ελβετία. [1]
Κατηγορητήριο
Στιγμιότυπο από τη δίκη της Νυρεμβέργης. Στην πρώτη σειρά διακρίνονται οι Χέρμαν Γκαίριγκ, Ρούντολφ Ες, Γιοάχιμ φον Ρίμπεντροπ, Βίλχελμ Κάιτελ. Στην δεύτερη σειρά, οι Καρλ Ντένιτς, Έριχ Ρέντερ, Μπάλντουρ φον Σίραχ και Φριτς Ζάουκελ
Οι βασικές κατηγορίες, για τις οποίες θα λογοδοτούσαν οι υπόδικοι, ήταν:
- (Α) Συνωμοσία για το σχεδιασμό και την εξαπόλυση επιθετικών ενεργειών και άλλων εγκλημάτων κατά της Παγκόσμιας Ειρήνης.
- (Β) Εγκλήματα κατά της Ειρήνης: Συγκεκριμένα ο σχεδιασμός, η προετοιμασία, η έναρξη, η εξαπόλυση πολέμου ή επίθεσης ή πολέμου κατά παράβαση των διεθνών συνθηκών, συμφωνιών ή διαβεβαιώσεων, ή συμμετοχή σε κοινό σχέδιο συνωμοσίας για την επίτευξη οποιουδήποτε από τους παραπάνω στόχους.
- (Γ) Εγκλήματα Πολέμου: Συγκεκριμένα, παραβιάσεις των νόμων και των κανόνων του πολέμου. Σε αυτά περιλαμβάνονται – δεν περιορίζονται όμως σε αυτά – δολοφονίες, κακομεταχείριση ή εκτόπιση για καταναγκαστική εργασία ή οποιοδήποτε άλλου σκοπό ιδιωτών από κατακτημένη χώρα, δολοφονία ή κακομεταχείριση αιχμαλώτων πολέμου ή ναυτικών, εκτέλεση ομήρων, λεηλασίες δημόσιας ή ιδιωτικής περιουσίας, απρόκλητη καταστροφή πόλεων, κωμοπόλεων ή χωριών ή καταστροφές μη υπαγορευόμενες από στρατιωτική ανάγκη.
- (Δ) Εγκλήματα κατά της Ανθρωπότητος: Συγκεκριμένα, δολοφονία, εξόντωση, υποδούλωση, εκτόπιση και άλλες απάνθρωπες πράξεις διαπράχθηκαν κατά πολιτών πριν ή κατά τη διάρκεια του πολέμου. διώξεις λόγω πολιτικών, φυλετικών ή θρησκευτικών αιτίων ή σχετικών με οποιοδήποτε έγκλημα το Δικαστήριο ήθελε κρίνει ότι, εκτελέσθηκε, είτε παραβίασε την τοπική νομοθεσία είτε όχι, της χώρας στην οποία διαπράχθηκε.
Κατηγορούμενοι και Ετυμηγορία
Από τους 24 κατηγορούμενους καταδικάστηκαν οι 19:
*12 σε θάνατο, εκ των οποίων οι 10 εκτελέστηκαν, ο Μάρτιν Μπόρμαν καταδικάστηκε ερήμην (σήμερα γνωρίζουμε ότι είχε σκοτωθεί την ίδια χρονιά πριν τη δίκη), και ο Χέρμαν Γκέριγκ αυτοκτόνησε το βράδυ πριν την εκτέλεσή του
*3 σε ισόβια, εκ των οποίων 2 απελευθερώθηκαν μετά από 10 περίπου χρόνια λόγω προβλημάτων υγείας και πέθαναν λίγα χρόνια μετά, και ένας αυτοκτόνησε (;) μέσα στη φυλακή
*4 σε ποινές από 10 έως 20 χρόνια, εκ των οποίων 3 εξέτισαν όλη την ποινή τους (20, 20, και 10 χρόνια), και ένας (15 χρόνια) απελευθερώθηκε λόγω προβλημάτων υγείας και πέθανε δύο χρόνια μετά
Ενώ
3 αθωώθηκαν
2 δεν δικάστηκαν, ένας λόγω ανήκεστης ζημιάς της υγείας του και ένας αυτοκτόνησε πριν από την έναρξη της δίκης
—: δεν παραπέμφθηκε για τη συγκεκριμένη κατηγορία Α: αθώος για τη συγκεκριμένη κατηγορία Ε: ένοχος για τη συγκεκριμένη κατηγορία ΧΔ: δεν δικάστηκε
| Όνομα | Ποινή | Σημειώσεις | ||||
|---|---|---|---|---|---|---|
| Α | Β | Γ | Δ | |||
 |
Α | — | Ε | Ε | Θάνατος | Διάδοχος του Ες ως Γραμματέας του Ναζιστικού Κόμματος. Δικάστηκε και καταδικάστηκε ερήμην σε θάνατο. Τα σημερινά στοιχεία υποδεικνύουν ότι σκοτώθηκε (πιθανόν αυτοκτονία) το 1945 στην προσπάθειά του να διαφύγει από το Βερολίνο. Υπολείμματα της σορού που βρέθηκαν το 1972 ταυτίστηκαν με βεβαιότητα το 1998 ως αυτά του Μπόρμαν. Αυτά αποτεφρώθηκαν και οι στάχτες σκορπίστηκαν στη Βαλτική το 1999. |
_A14899.jpg) |
Α | Ε | Ε | — | 10 χρόνια | Αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού από το 1943, όταν και διαδέχτηκε τον Ρέντερ. Εξέτισε όλη την ποινή του και αποφυλακίστηκε στις 1 Οκτωβρίου 1956. Πέθανε στις 24 Δεκεμβρίου 1980. |
 |
Α | — | Ε | Ε | Θάνατος | Υπουργός Δικαιοσύνης του Ράιχ 1933-1945, Κυβερνήτης του Γενικού Κυβερνείου (Generalgouvernement) της κατεχόμενης Πολωνίας 1939-1945. Εξέφρασε μεταμέλεια. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946. |
 |
Α | Ε | Ε | Ε | Θάνατος | Υπουργός Εσωτερικών του Ράιχ 1933-1943, “Προστάτης του Ράιχ” (Reichsprotektor) του Προτεκτοράτου Βοημίας και Μοραβίας, 1943-1945. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946. |
 |
Α | Α | Α | — | Αθωώθηκε | Δημοφιλής σχολιαστής ραδιοφώνου, υπεύθυνος του τμήματος των ειδήσεων στο Υπουργείο Προπαγάνδας. Απελευθερώθηκε στις αρχές του 1950. Ο Φρίτζε έκανε καριέρα στο γερμανικό ραδιόφωνο γιατί η φωνή του έμοιαζε με του Γκέμπελς[2]. Πέθανε το 1953. |
 |
Α | Ε | Ε | Ε | Ισόβια | Υπουργός Οικονομικών, διαδέχτηκε τον Σαχτ ως πρόεδρος της Τράπεζας του Ράιχ (Reichsbank). Απελευθερώθηκε στις 16 Μαΐου 1957 λόγω προβλημάτων υγείας. Πέθανε στις 31 Μαΐου 1960. |
 |
Ε | Ε | Ε | Ε | Θάνατος | Στρατάρχης (Reichsmarschall), Αρχηγός της Πολεμικής Αεροπορίας (Luftwaffe) 1935–45, Αρχηγός του Τετραετούς Πλάνου 1936–45, αρχηγός της Γκεστάπο πριν αυτή περάσει στη δικαιοδοσία των Ες-Ες τον Απρίλιο του 1934. Αυτοκτόνησε το βράδυ πριν την εκτέλεσή του. |
 |
Ε | Ε | Α | Α | Ισόβια | Αναπληρωτής Φύρερ του Χίτλερ μέχρι την φυγή του στη Σκωτία το 1941 στην προσπάθειά του να πετύχει συμφωνία ειρήνης με την Μεγάλη Βρετανία. Από τότε ήταν φυλακισμένος. Μετά την Δίκη εγκλείστηκε στη Φυλακή του Σπάνταου, όπου αυτοκτόνησε το 1987 (το γεγονός της αυτοκτονίας αμφισβητήθηκε από τους οικείους του). |
 |
Ε | Ε | Ε | Ε | Θάνατος | Στρατάρχης (Generaloberst) της Βέρμαχτ, υπαρχηγός του Κάιτελ και Αρχηγός του Επιχειρησιακού του Γενικού Επιτελείου της Βέρμαχτ 1938-1945. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946. |
 |
Α | — | Ε | Ε | Θάνατος | Αρχηγός του RSHA, 1943-1945. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946. |
| Ε | Ε | Ε | Ε | Θάνατος | Αρχηγός του Γενικού Επιτελείου της Βέρμαχτ και ντε φάκτο υπουργός, 1938–45. Εξέφρασε μεταμέλεια. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946. | |
 |
— | ΧΔ | ΧΔ | ΧΔ | — | Μεγαλοβιομήχανος, πρόεδρος της Friedrich Krupp AG, 1912–45. Δεν ήταν δυνατόν να παραστεί σε δίκη λόγω προβλημάτων υγείας, παράλυτος από το 1941. Λόγω λάθους, στη δίκη παραπέμφθηκε ο Γκούσταφ αντί του γιου του, Άλφριντ Κρουπ, ο οποίος διεύθυνε τον Όμιλο στο μεγαλύτερο μέρος του πολέμου στη θέση του πατέρα του. Οι κατήγοροι θέλησαν να αλλάξουν την κλήτευση και να δικαστεί ο Άλφριντ, κάτι που δεν έγινε δεκτό. Οι κατηγορίες εναντίον του Γκούσταφ Κρουπ παρέμειναν τυπικά σε ισχύ σε περίπτωση ανάρρωσής του. Πέθανε τον Φεβρουάριο του 1950. |
 |
ΧΔ | — | ΧΔ | ΧΔ | — | Επικεφαλής του Γερμανικού Μετώπου Εργασίας. Αυτοκτόνησε πριν από την έναρξη της δίκης στις 25 Οκτωβρίου 1945. |
 |
Ε | Ε | Ε | Ε | 15 χρόνια | Υπουργός εξωτερικών 1932-1938. Αργότερε διετέλεσε “Προστάτης του Ράιχ” της Βοημίας και της Μοραβίας, από το 1939-1943. Παραιτήθηκε το 1943 λόγω διαφωνίας του με τον Χίτλερ. Απελευθερώθηκε στις 6 Νοεμβρίου 1954 λόγω προβλημάτων υγείας. Πέθανε στις 14 Αυγούστου 1956. |
 |
Α | Α | — | — | Αθωώθηκε | Καγκελάριος της Γερμανίας το 1932 και Αντι-Καγκελάριος του Χίτλερ, 1933-34. Πρέσβης στην Αυστρία, 1934-38, και στην Τουρκία 1939-1944. Αθωώθηκε στην Δίκη, αλλά χαρακτηρίστηκε ξανά εγκληματίας πολέμου το 1947 από γερμανικό δικαστήριο από-ναζιστικοποίησης, και καταδικάστηκε σε 8 χρόνια καταναγκαστικών έργων. Αθωώθηκε μετά από έφεση αφού είχε εκτίσει δύο χρόνια. Πέθανε το 1969. |
 |
Ε | Ε | Ε | — | Ισόβια | Αρχηγός του Πολεμικού Ναυτικού από το 1928 ως το 1943. Απελευθερώθηκε λόγω προβλημάτων υγείας στις 26 Σεπτεμβρίου 1955. Πέθανε στις 6 Νοεμβρίου 1960. |
 |
Ε | Ε | Ε | Ε | Θάνατος | Πρέσβης στο Ηνωμένο Βασίλειο, 1936-38, Υπουργός Εξωτερικών, 1938-45. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946. |
 |
Ε | Ε | Ε | Ε | Θάνατος | Θεωρητικός διαμορφωτής της Ρατσιστικής Θεωρίας. Υπουργός των Ανατολικών Κατεχόμενων Περιοχών, 1941-45. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946. |
 |
Α | Α | Ε | Ε | Θάνατος | Πρόεδρος της κομματικής οργάνωσης (Gauleiter) του κρατιδίου της Θουριγγίας, 1927–45. Πληρεξούσιος του προγράμματος εξαναγκαστικής εργασίας του Ράιχ. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946. |
 |
Α | Α | — | — | Αθωώθηκε | Εξέχων τραπεζίτης και οικονομολόγος. Πρόεδρος της Τράπεζας του Ράιχ πριν τον πόλεμο, 1923–30 & 1933–38, και Υπουργός Οικονομίας, 1934–37. Πέθανε το 1970. |
 |
Α | — | — | Ε | 20 χρόνια | Επικεφαλής της Νεολαίας του Χίτλερ, 1933-40, Gauleiter της Βιέννης, 1940–45. Εξέφρασε μεταμέλεια. Εξέτισε όλη την ποινή του και απελευθερώθηκε στις 30 Σεπτεμβρίου 1966. Πέθανε στις 8 Αυγούστου 1974. |
 |
Α | Ε | Ε | Ε | Θάνατος | Έπαιξε κύριο ρόλο στην Προσάρτηση της Αυστρίας (Anschluss), και διετέλεσε για λίγο Αυστριακός Καγκελάριος το 1938. Αναπληρωτής του Φρανκ στην Πολωνία, 1939-40, και αργότερα Επίτροπος του Ράιχ (Reichskommissar) στην κατεχόμενη Ολλανδία, 1940–45. Εξέφρασε μεταμέλεια. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946. |
 |
Α | Α | Ε | Ε | 20 χρόνια | Φίλος του Χίτλερ, αρχιτέκτονας, Υπουργός Εξοπλισμών από το 1942 ως το τέλος του πολέμου. Υπό αυτήν την ιδιότητα ήταν ουσιαστικά υπεύθυνος για την χρήση εξαναγκαστικής εργασίας από εργάτες που προέρχονταν από τις κατεχόμενες περιοχές. Εξέφρασε μεταμέλεια. Εξέτισε όλη την ποινή του, και απελευθερώθηκε στις 1 Οκτωβρίου 1966. Πέθανε το 1981 |
 |
Α | — | — | Ε | Θάνατος | Gauleiter της Φραγκονίας, 1922 ως το 1940, όταν και απαλλάχτηκε από την εξουσία του, αλλά του επιτράπηκε από τον Χίτλερ να διατηρήσει τον επίσημο τίτλο του. Εκδότης της εβδομαδιαίας αντισημιτικής εφημερίδας Der Stürmer. Απαγχονίστηκε στις 16 Οκτωβρίου 1946. |
Οι θανατικές ποινές εκτελέσθηκαν σε ειδικά στημένη αγχόνη στις 16 Οκτωβρίου 1946. Οι Γάλλοι εκπρόσωποι πρότειναν την εκτέλεση δια τυφεκισμού, αυτό όμως δεν έγινε δεκτό από τον Μπιντλ και τους Σοβιετικούς, με το αιτιολογικό ότι οι κατηγορούμενοι είχαν προσβάλει το στρατιωτικό ήθος και δεν τους άρμοζε εκτέλεση που αρμόζει σε στρατιωτικούς. Οι καταδικασμένοι σε φυλάκιση μεταφέρθηκαν στη φυλακή του Σπάνταου.
Κατηγορούμενες οργανώσεις
Σύμφωνα με το κατηγορητήριο εκτός από τα παραπάνω συγκεκριμένα πρόσωπα κηρύχθηκαν επίσης εγκληματικές και οκτώ γερμανικές οργανώσεις και ομάδες παρόλο που αυτές είχαν ήδη διαλυθεί. Αυτές ήταν:
- Η Κυβέρνηση του Γ’ Ράιχ.
- Το Σώμα των πολιτικών ηγετών του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (NSDAP).
- Η Υπηρεσία Προστασίας του Εθνικοσοσιαλιστικού Γερμανικού Εργατικού Κόμματος (SS).
- Η Υπηρεσία Ασφαλείας (SD)
- Η Μυστική Κρατική Αστυνομία (γνωστότερη ως Γκεστάπο).
- Τα Γερμανικά Τάγματα Εφόδου (SA)
- Το Γενικό Επιτελείο του Γ’ Ράιχ, και
- Η Ανωτάτη Διοίκηση της Βέρμαχτ (O.K.W.).[3]
https://www.aitherikigrafi.gr/orkos-ygeias
ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ
13.0 ΥΓΕΙΑ
Η υγεία είναι υποχρέωση για δωρεάν παροχή της Πολιτείας προς τους πολίτες της και πρωταρχικός τομέας για την Ελλήνων Πολιτεία. Η Πολιτεία θα προχωρήσει σε τεράστιες επενδύσεις για μία ολιστική κάλυψη των αναγκών υγείας των πολιτών.
13.1. Θα προχωρήσει σε νοσοκομειακές εγκαταστάσεις που θα σέβονται την προσωπικότητα του κάθε Έλληνα Πολίτη για τις πιο ιδανικές συνθήκες παραμονής εντός αυτών.
13.2. Τα νοσοκομεία αυτά θα καλύπτονται πλήρως από το πιο εξειδικευμένο ιατρικό, νοσηλευτικό και υποστηρικτικό προσωπικό.
13.3. Τα νοσοκομεία θα κατασκευαστούν σε περιβάλλον τέτοιο που να προάγεται η αισθητική των πολιτών σε ύψιστο βαθμό.
13.4. Είναι προγραμματισμένο να γίνει ένα κεντρικό εργοστάσιο που θα φέρει την ευθύνη έναντι της Πολιτείας με απεριόριστη δυναμική δημιουργίας και άλλων περιφερειακών εργοστασίων τα οποία θα κατασκευάζουν φάρμακα με τα καλύτερα αποτελέσματα για τους ασθενείς.
13.5. Τα φάρμακα αυτά έκτος από φυσικής προέλευσης, που είναι το ιδανικότερο, θα είναι μίξη φυσικής και τεχνικής φαρμακολογίας με τις λιγότερες αντενδείξεις.
13.6. Εκτός από την λεγόμενη κλασσική ιατρική θα ενισχυθούν μέγιστα οι εναλλακτικές θεραπείες σε αντίστοιχα ιδανικές εγκαταστάσεις για ιαματική θεραπεία, για υδροθεραπεία, φυτοθεραπεία, αρωματοθεραπεία κλπ.
13.7. Το κύριο μέλημα της Πολιτείας είναι οι πολίτες της να διαβιώνουν σε ένα περιβάλλον το οποίο να προάγει την υγεία με διατροφή ελληνική- μεσογειακή, με νερό όπως μας το προσφέρει η μητέρα φύση και με καθαρό αέρα.
13.8. Θα δημιουργηθούν ειδικά κέντρα απεξάρτησης και αποτοξίνωσης και επανένταξης στην υγιή λειτουργία της πολιτείας για εξαρτημένα άτομα,
13.9. Θα δημιουργηθούν ειδικά κέντρα περίθαλψης – θεραπευτηρίων για ψυχολογικές ασθένειες με υποστηρικτικά κέντρα που θα παρέχουν εξάσκηση πνεύματος και σώματος με σκοπό την ενεργή λειτουργία του ατόμου στην Ελλήνων Πολιτεία.
13.10. Η Ελλήνων Πολιτεία θα χρηματοδοτήσει με ότι ποσά χρειάζονται για το άνοιγμα των τεράστιων Ελλάνιων θεραπευτικών Τεχνικών. Έτσι θα αναβιώσουν τα θεραπευτήρια σε σύγχρονα Ασκληπιεία στην σωστή τους βάση.
ΔΕΛΑΓΡΑΜΜΑΤΙΚΑ ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ