Γιατί τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν τον όρο «ακροδεξιό» σε οτιδήποτε είναι εναλλακτικό ή δεν είναι συμβατικό;

Γιατί τα ΜΜΕ χρησιμοποιούν τον όρο «ακροδεξιό» σε οτιδήποτε είναι εναλλακτικό ή δεν είναι συμβατικό;

Τι στο καλό είναι αυτό το «ακροδεξιά» που επιστρατεύει ο κατεστημένος Τύπος; Έχει σχεδιαστεί για να μεταδίδει το μήνυμα πως οτιδήποτε δεν είναι συμβατικό ή αριστερότερα του κέντρου φλερτάρει οπωσδήποτε με κάποια σκοτεινή καταστροφή του Μεσοπολέμου.

Ένα υπέροχο νέο τραγούδι της country μουσικής κυκλοφορεί, από έναν εντελώς άγνωστο ερμηνευτή, και καταλαμβάνει την Νο. 1 θέση στα αμερικανικά charts. Ο κατεστημένος Τύπος αποδοκιμάζει τον καλλιτέχνη και το τραγούδι ως ακροδεξιό.

Μια συναρπαστική ταινία βασισμένη σε μια αληθινή ιστορία εμπορίας παιδιών εκτοξεύεται εμπορικά, προσπερνώντας τα περισσότερα από τα αναμενόμενα blockbuster. Ο κατεστημένος Τύπος καταγγέλλει την ταινία ως ακροδεξιά.

Μια πολιτική εκστρατεία αντίστασης στην Αργεντινή, από έναν οικονομολόγο, συγκλονίζει τις προκριματικές εκλογές. Ο υποψήφιος θέλει να συντρίψει την κεντρική τράπεζα και να ισοπεδώσει τις κρατικές γραφειοκρατίες που παρεμβαίνουν στην ελευθερία. Ο Τύπος παγκοσμίως τον αποδοκιμάζει ως «ακροδεξιό».

Ο αγαπημένος μας ιστότοπος καλύπτει τα γεγονότα και τις έρευνες που έχουν σημασία με τρομερή ακρίβεια. Αλλά ο κοινωνικός σας κύκλος λέει ότι είναι ακροδεξιός. (ΚΑΙ Η ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟΣ ΓΡΑΦΕΙ ΤΑ ΙΔΙΑ)

Το παίρνετε το μήνυμα; Οτιδήποτε ταράζει τα νερά στις μέρες μας ονομάζεται «ακροδεξιό». Το νόημα της φράσης είναι να ανακαλέσει στη μνήμη μας τον Μουσολίνι, τον Φράνκο, τον Χίτλερ και ίσως και τον Αττίλα τον Ούνο, και να δημιουργήσει ένα συνονθύλευμα εικόνων από στρατιώτες, μαύρες μπότες, και τις πιο σκοτεινές μορφές μισαλλοδοξίας και καταναγκασμού.

Όλη αυτή η κατάσταση είναι αρκετά περίεργη, γιατί το κάθε τι από όσα αναφέρθηκαν στην εισαγωγή του άρθρου δεν έχει σχέση με τίποτα απ’ όλα αυτά. Έχουν σχέση με το αντίθετό τους. Ζητούν τον τερματισμό της καταπίεσης, τον περιορισμό της επιβολής του κράτους, την αποκάλυψη της αλήθειας πίσω από τα επίσημα ψέματα, την αποξήρανση του βάλτου του «βαθέως κράτους», τον τερματισμό της διαφθοράς και την αποκατάσταση της ελευθερίας και της αξιοπρέπειας του λαού ενάντια στις ελίτ.

Το στίγμα είναι τόσο συνηθισμένο πλέον, που πιθανότατα δεν μπορεί να σταματήσει. Κανένας δημοσιογράφος δεν αντιμετωπίζει πρόβλημα όταν το επιστρατεύεται. Δεν μπορεί να αμφισβητηθεί μέσω της νομοθεσίας περί δυσφήμισης, αν και μάλλον θα έπρεπε.

Στην πραγματικότητα, η φράση «ακροδεξιά» είναι τόσο ασαφής, μη διαψεύσιμη και εξακολουθητικά επιζήμια, που εκσφενδονίζεται αψήφιστα από οποιονδήποτε απειλείται από την παραμικρή αλλαγή στη σχέση της κοινωνίας με το κράτος και τις ευνοούμενες του κράτους ομάδες συμφερόντων.

Επιτρέψτε μου μια σύντομη εξέταση της προέλευσής της.

Όταν οι ιστορικοί κοιτάζουν τις ρίζες της δεξιάς και της αριστεράς, βλέπουν συχνά τη Γαλλία. Στη δεξιά πλευρά του κοινοβουλίου κάθονταν οι μοναρχικοί, τα κατεστημένα επιχειρηματικά συμφέροντα, οι εκκλησιοκράτες και οι υπερασπιστές του παλαιού καθεστώτος. Στα αριστερά κάθονταν οι μεταρρυθμιστές, οι φιλελεύθεροι, οι υπέρμαχοι του ελεύθερου εμπορίου, οι ρεπουμπλικάνοι και οι υποστηρικτές της θρησκευτικής ελευθερίας.

Από εκεί δανειστήκαμε την ιδέα; Στην πραγματικότητα όχι. Η Αμερική δεν ανέπτυξε πραγματικά τις έννοιες της δεξιάς και της αριστεράς στο εθνικό λεξιλόγιο, παρά μόνο τον 20ο αιώνα. Εδώ η επιρροή δεν ήταν η Γαλλία, τουλάχιστον όχι άμεσα, αλλά η Γερμανία, ειδικά οι πολιτικές συζητήσεις του 19ου αιώνα μεταξύ του τέλους των ναπολεόντειων πολέμων και της ανόδου του Ότο φον Μπίσμαρκ. Ήταν κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου, ιδιαίτερα στις δεκαετίες του 1880 και του ’90, που οι διανοούμενοι της ελίτ των ΗΠΑ ταξίδευαν συχνά στη Γερμανία για να σπουδάσουν με τους μοντέρνους γκουρού της εποχής.

Δεν μιλάμε για την αμερικανική λαϊκή κουλτούρα, αλλά για την πνευματική κουλτούρα, έναν κόσμο απομακρυσμένο από την ζωή, που όμως τελικά έχει αποφασιστική επιρροή στα επιβλητικά ύψη του ίδιου του πολιτισμού. Οι περισπούδαστοι διανοούμενοι των Η.Π.Α. δέχθηκαν όλη τη δραματική εισβολή του πρωσικού πνεύματος: ιστορικισμός, ελιτισμός και απόλυτος κρατισμός.

Εδώ εντοπίζεται η προέλευση του αμερικανικού προοδευτισμού. Ήταν Πρωσικό/Γερμανικό εισαγόμενο προϊόν. Και τι ήταν η γερμανική πολιτική και φιλοσοφία εκείνη την περίοδο; Ο ποιητής ολόκληρης της γερμανικής πνευματικής σκηνής ήταν ο Georg Wilhelm Friedrich Hegel, ένας φιλόσοφος που έγινε γνωστός τη δεκαετία του 1820 για την πρόβλεψή του περί της αναπόφευκτης επιστροφής της γερμανικής αυτοκρατορίας και της ενότητας κοινωνίας, εκκλησίας και κράτους.

Τουλάχιστον αυτό ήθελαν οι παλιοί Χεγκελιανοί -και ο Μπίσμαρκ ήταν ο υπέρμαχός τους. Ήθελαν ένα γιγάντιο κράτος πρόνοιας, μια κεντρική τράπεζα, μια ισχυρή στρατιωτική αυτοκρατορία, μια κοινωνία οργανωμένη ως ενοποιημένη οικογένεια, ένα οικονομικά αυτάρκες έθνος, και ένα κράτος με μια υπερισχύουσα εξουσία να κυριαρχεί στην κοινωνική δομή. Στη μουσική, ηγέτης ήταν, φυσικά, ο Richard Wagner: εθνικιστής, ρομαντικός, ιδεαλιστής και βασικά κρατιστής. Αυτή ήταν η δεξιά ή, θα έλεγε κανείς, η ακροδεξιά (και ναι, ο αντισημιτισμός και ο ρατσισμός ήταν μέρος της).

Η αριστερά ήταν πιο περίπλοκη γιατί χωρίστηκε μεταξύ των παλιών φιλελεύθερων που αντιπροσωπεύονταν από τους Γιόχαν Βόλφγκανγκ φον Γκαίτε και Γιοχάνες Μπραμς, που δεν είχαν καμία σχέση με τον χεγκελιανισμό και την ανάδυση των μαρξιστών. Οι μαρξιστές ήταν οι διάδοχοι των Γάλλων σοσιαλιστών που οικειοποιήθηκαν τον Hegel, για να υφάνουν με τα οικονομικά τους μια ντετερμινιστική άποψη της ιστορίας, η οποία κατέληξε να ονομαστεί διαλεκτικός υλισμός.

Είναι θαύμα που έπιασε αυτή η ασυναρτησία, αλλά υπάρχει κάτι περίεργο με τον ιό του Χέγκελ και τον γερμανικό ακαδημαϊκό νου. Όπως έγραψε ο Λούντβιχ φον Μίζες, ο ιός αυτός κατέστρεψε τελείως τον γερμανικό ακαδημαϊκό κόσμο για ενάμιση αιώνα. Ακόμα χειρότερα, είχε βαθύ αντίκτυπο στην πολιτική του 20ού αιώνα. Ο μαρξισμός εξαπλώθηκε από τη Ρωσία στην Κίνα και κατόπιν στη Λατινική Αμερική και ο ναζισμός κατέκλυσε την Ευρώπη και έβαψε τον χάρτη καφέ.

Βλέπετε πού οδηγεί αυτό; Οι Χεγκελιανοί έσπασαν σε δύο μεγάλους κλάδους: την αριστερά για τους μαρξιστές και την δεξιά για τους εθνικιστές, οι οποίοι κατέληξαν να ακολουθήσουν τον Χίτλερ στην καταστροφή του όλου εγχειρήματος. Αυτός είναι ένας πιο ακριβής τρόπος για να κατανοήσουμε την αριστερά και τη δεξιά, όπως έγινε κατανοητή στο πλαίσιο των ΗΠΑ από τις αρχές του 20ου αιώνα και μετά.

Πράγματι, οι Αμερικανοί Προοδευτικοί χωρίστηκαν σε αριστερούς και δεξιούς, με τους αριστερούς να προωθούν τον μεγάλο επιστημονικό σχεδιασμό για την οικονομική ζωή, και τους δεξιούς να θέλουν να αναπτύξουν την εθνική εξουσία στον πόλεμο και να ενοποιήσουν την κοινωνία σε ένα ενιαίο οικογενειακό μοντέλο, που υποχρέωνε τις γυναίκες να μην εργάζονται και την βιομηχανία μεγάλης κλίμακας να αντικαθιστά τη γεωργία.

Με άλλα λόγια, σε αυτή τη γλώσσα, αριστερά και δεξιά ήταν και οι δύο εκδοχές του κρατισμού, δηλαδή μιας -κατά βάση- σιγουριάς ότι οι ειδικοί με εξουσία, υλικούς πόρους και ευφυΐα θα βελτιώσουν το σύνολο σε σύγκριση με το τι θα προσέφερε η ουσιαστική ελευθερία. Είναι δύο γεύσεις του ίδιου δηλητηρίου, που αλληλοκατηγορούνται για διάφορες μορφές δεινών.

Είναι πάντα το ίδιο πράγμα: η πίστη ότι οι διανοούμενοι μπορούν να ξεπεράσουν όλους τους άλλους στην αξιολόγηση των προβλημάτων, των κινδύνων, των ζητημάτων, της πίστης και των λύσεων. Το καλό είναι ότι αυτή η αντίληψη δεν είναι ποτέ αληθής. Και αυτή η πραγματικότητα ακυρώνει αιώνες επικίνδυνων ιδεολογικών φαντασιώσεων, κάτι που με τη σειρά του ακυρώνει και την αριστερά και την δεξιά.

Έτσι, όταν τα ΜΜΕ παραπονιούνται ότι οι άνθρωποι που κάνουν φυσιολογικά πράγματα και κάνουν δικαιολογημένες καταγγελίες εναντίον του υπάρχοντος συστήματος είναι «ακροδεξιοί», αυτό που στην πραγματικότητα ομολογούν είναι οι δικές τους ιδεολογικές δεσμεύσεις. Είναι στα αριστερά σε αυτό που φαντάζονται ότι αποτελεί μια μεγάλη ιδεολογική πάλη ενάντια στη δεξιά. Σε αυτόν τον αγώνα δεν θέλουν κανένας να είναι ανεξάρτητος.

Η τραγωδία επέρχεται όταν οι άνθρωποι δαγκώνουν το δόλωμα. Πιστεύουν ότι επειδή η αριστερά είναι τόσο παλαβή, πρέπει οι ίδιοι να συσχετιστούν με τη δεξιά ή ακόμα χειρότερα με τον εθνικισμό. Σας λέω ότι τίποτα από όλα αυτά δεν είναι απαραίτητο. Μπορείτε να είστε ανεξάρτητοι. Μπορείτε να απορρίψετε και τους δύο κανόνες των άνωθεν, κρατικών εντολών.

Η ελευθερία είναι μια ιδέα που ανέκαθεν ξεχώριζε από τις αλλοπρόσαλλες φωνές της κάστας των διανοουμένων. Είναι μια κραυγή για σκέτη ελευθερία, η οποία είναι κομμάτι της κανονικής ηθικής διαίσθησης των ανθρώπων. Δεν απαιτεί κάποια ιδεολογική δομή. Απλώς είναι αυτό που είναι. Και αυτό, δεν είναι ούτε αριστερά ούτε δεξιά.

Αλλά προφανώς, αυτή μας η επιθυμία να μας αφήσουν στην ησυχία μας και να μην μας χειραγωγούν οι ελίτ είναι τόσο άγνωστη στις μέρες μας, που η φιλοδοξία όλων μας για ελευθερία κατατάσσεται σε μια ιδεολογική φράξια. Η καλύτερη στρατηγική αντίστασης είναι να εμπιστευτείτε αυτά σας τα ένστικτα και να ακολουθήσετε το αισθητήριό σας.

 Έχετε κάθε δικαίωμα να είστε ελεύθεροι και επίσης να σας αρέσει το πιο πρόσφατο τραγούδι της country, η πιο πρόσφατη ταινία που βασίζεται σε μια αλήθινη ιστορία, να παρακολουθείτε τα μέσα ενημέρωσης που παρουσιάζουν τα γεγονότα και την αλήθεια άσχετα με το πως τα αποκαλούν κάποιοι, και να ενθουσιάζεστε με την αντίσταση στο κατεστημένο.

Σήμερα παλεύουμε με όλες μας τις δυνάμεις. Αυτό δεν μας κάνει αριστερούς ή δεξιούς αλλά, αντίθετα, φυσιολογικούς και, ελπίζουμε, ελεύθερους κάποια στιγμή στο μακρινό μέλλον.

Αρχική πηγή

Άρθρο του Jeffrey Tucker, που δημοσιεύτηκε στις 16/8/2023 από τους Epoch Times

Ο Jeffrey A. Tucker είναι ο ιδρυτής και πρόεδρος του Ινστιτούτου Brownstone και ο συγγραφέας πολλών χιλιάδων άρθρων στον επιστημονικό και δημοφιλή τύπο, καθώς και 10 βιβλίων σε πέντε γλώσσες, με πιο πρόσφατο το «Liberty or Lockdown». Είναι επίσης ο αρχισυντάκτης του The Best of Mises. Γράφει μια καθημερινή στήλη για τα οικονομικά για τους The Epoch Times και μιλάει ευρέως για τα θέματα της οικονομίας, της τεχνολογίας, της κοινωνικής φιλοσοφίας και του πολιτισμού.

ΠΑΝΩ ΣΤΑ ΑΝΩΤΕΡΩ ΠΛΑΙΣΙΑ ΚΑΙ Η ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΖΕΙ ΤΗΝ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΣΑΝ ΑΚΡΟΔΕΞΙΟ ΠΟΛΙΤΙΚΟ ΦΟΡΕΑ, ΜΑΖΙ ΜΕ ΑΛΛΑ ΨΕΜΑΤΑ, ΚΑΙ ΣΥΚΟΦΑΝΤΙΚΕΣ ΔΥΣΦΗΜΗΣΤΙΚΕΣ ΚΑΤΗΓΟΡΙΕΣ ΧΩΡΙΣ ΝΑ ΓΡΑΦΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΙ ΤΙΣ ΑΘΩΩΤΙΚΕΣ ΑΠΟΦΑΣΕΙΣ ΣΤΑ ΔΙΚΑΣΤΗΡΙΑ…. ΚΑΙ ΑΝΑΚΡΙΒΕΙΕΣ ΠΟΥ ΘΑ ΑΝΑΛΛΥΣΟΥΜΕ ΣΕ ΕΠΟΜΕΝΟ ΑΡΘΡΟ, ΕΝΩ Η ΒΙΚΙΠΑΙΔΕΙΑ ΑΠΟΡΙΠΤΕΙ ΠΡΟΣΠΑΘΕΙΕΣ ΔΙΟΡΘΩΣΗΣ ΜΕ ΤΗΝ ΑΛΗΘΕΙΑ