ΕΨΑΧΝΕ ΓΙΑ ΔΟΥΛΕΙΑ

Ήταν ένας γιος που δεν του άρεσε να ζει στο σπίτι του πατέρα του λόγω του συνεχούς “εκνευρισμού” από αυτόν.

“Αν δεν πρόκειται να το χρησιμοποιήσεις κλείσε τον ανεμιστήρα”

“Η τηλεόραση είναι ανοιχτή στο σαλόνι όπου δεν είναι κανείς τριγύρω.. Κλείσ’ το! “

“Κλείδωσε την πόρτα”

“Μην σπαταλάς τόσο πολύ νερό”

Στον γιο δεν άρεσε ο μπαμπάς του να τον ενοχλεί για αυτά τα μικρά πράγματα.

Έπρεπε να τον ανεχτεί μέχρι μια μέρα όταν έλαβε πρόσκληση για συνέντευξη εργασίας.

“Μόλις πάρω τη δουλειά, φεύγω από αυτή την πόλη. “Δεν θα ακούσω άλλο παράπονο από τον πατέρα μου. “

Ήταν αυτό που νόμιζε.

Όταν πήγαινε για τη συνέντευξη, ο μπαμπάς τον συμβούλεψε:

“Απάντησε χωρίς δισταγμό στις ερωτήσεις που θα σου βάλουνε. Ακόμα κι αν δεν ξέρεις την απάντηση, ανέφερε την με εμπιστοσύνη. “

Του έδωσε περισσότερα χρήματα από όσα πραγματικά χρειαζόταν για να παρακολουθήσει τη συνέντευξη.

Ο γιος έφτασε στο σημείο της συνέντευξης και συνειδητοποίησε ότι δεν υπήρχαν φρουροί ασφαλείας στην πόρτα.

Παρόλο που η πόρτα ήταν ανοιχτή προς τα έξω, πιθανότατα ήταν μια ενόχληση για τους ανθρώπους που περνούσαν

Έκλεισε την πόρτα και μπήκε στην αυλή.

Και στις δύο πλευρές του δρόμου έβλεπε όμορφα λουλούδια, αλλά ο κηπουρός είχε αφήσει ανοιχτή την βρύση και το νερό στο λάστιχο συνέχιζε να κυλά.

Το νερό ξεχείλιζε στο δρόμο. Πήρε το λάστιχο, το μετακίνησε γύρω γύρω γύρω, και το έβαλε κοντά σε άλλα φυτά που το χρειάζονταν.

Δεν υπήρχε κανείς στον χώρο υποδοχής, ωστόσο, υπήρχε διαφήμιση που έλεγε ότι η συνέντευξη θα ήταν στον πρώτο όροφο.

Ανέβηκε αργά τις σκάλες.

Το ρεύμα ήταν ακόμα ανοιχτό στις 10 π.μ. πιθανότατα από το προηγούμενο βράδυ..

Θυμήθηκε την προειδοποίηση του πατέρα του:

“Γιατί φεύγεις από το δωμάτιο χωρίς να σβήνεις το φως; “

.. φαινόταν σαν να μπορούσε να τον ακούσω τώρα. Ακόμα και ενοχλημένος με αυτή τη σκέψη έψαξε για τον διακόπτη και έκλεισε το φως.

Επάνω, σε μια μεγάλη αίθουσα, είδε περισσότερους ανθρώπους να κάθονται, περιμένοντας τη σειρά τους.

Κοίταξε τον αριθμό των ανθρώπων και αναρωτήθηκε αν είχε καμία πιθανότητα να πάρει τη δουλειά.

Μπήκε λίγο νευρικα στην αίθουσα και πάτησε το χαλάκι “Καλωσορίσατε”, που τοποθετήθηκε κοντά στην πόρτα, αλλά συνειδητοποίησε ότι ήταν ανάποδα.

Ίσιωσε το χαλί με λίγο εκνευρισμό.

Τις συνήθειες είναι δύσκολο να τις ξεχάσεις.

Είδε ότι στις μπροστινές σειρές υπήρχαν πολλοί άνθρωποι καθισμένοι που περίμεναν, ενώ οι πίσω σειρές ήταν άδειες Άκουσε ξανά τη φωνή του πατέρα του:

“Γιατί ο ανεμιστήρας καίει όπου δεν υπάρχει κανείς; “”

Έκλεισε τους περιττούς ανεμιστήρες και κάθισε σε μία από τις άδειες καρέκλες.

Είδε πολλούς άνδρες να μπαίνουν στην αίθουσα συνεντεύξεων και να βγαίνουν αμέσως από άλλη πόρτα.

Οπότε δεν υπήρχε περίπτωση να μαντέψει κανείς τι ρωτούσανε στη συνέντευξη.

Όταν ήρθε η σειρά του, σταμάτησε μπροστά στον συνεντευξιαζόμενο με κάποια ανησυχία.

Ο υπεύθυνος πήρε τα χαρτιά του και χωρίς να τα κοιτάξει, ρώτησε:

– Πότε μπορείς να αρχίσεις να δουλεύεις;

Σκέφτηκε:

“Θα είναι μια δελεαστική ερώτηση που θα γίνει στη συνέντευξη ή είναι σοβαρό το ότι μου προσφέρουν τη δουλειά; “”

– Τι σκέφτεσαι; , -το αφεντικό ρώτησε-..

… δεν κάνουμε ερωτήσεις σε κανέναν εδώ, γιατί πιστεύουμε ότι μέσω αυτών δεν θα μπορέσουμε να αξιολογήσουμε τις ικανότητες κάποιου.

Επομένως, το τεστ μας είναι να αξιολογήσουμε τις στάσεις του ατόμου.

Κάναμε κάποιες εξετάσεις με βάση τη συμπεριφορά των υποψηφίων και παρατηρήσαμε τους πάντες μέσω καμερών στην τηλεόραση.

Κανένας από τους ανθρώπους που ήρθαν εδώ σήμερα δεν έκανε τίποτα για να φτιάξει την πόρτα, το λάστιχο, το χαλάκι καλωσορίσματος, να σβήσουν τους ανεμιστήρες ή τα φώτα που δούλευαν

… Μόνο εσύ το έκανες, γι’ αυτό αποφασίσαμε να σε επιλέξουμε για τη δουλειά, -είπε το αφεντικό-.

Πάντα τον ενοχλούσε η πειθαρχία του πατέρα του, αλλά τότε συνειδητοποίησε ότι χάρη σε αυτό, έπιασε την πρώτη του δουλειά.

Ο εκνευρισμός και ο θυμός του για τον πατέρα του εξαφανίστηκαν εντελώς, αποφάσισε ότι θα έπαιρνε και τον πατέρα του στη δουλειά και επέστρεψε σπίτι χαρούμενος.

Ό,τι λένε οι γονείς μας είναι μόνο για το καλό μας, ευχόμενοι ένα λαμπρό μέλλον για εμάς!

Για να γίνουμε ένα ανθρώπινο ον αξίας, χρειάζεται να δεχτούμε νουθεσίες, διορθώσεις και καθοδήγηση, που εξαφανίζει κακές συνήθειες και συμπεριφορές. Αυτό κάνουν οι γονείς μας όταν μας πειθαρχούν.

Ο πατέρας μας είναι ο δάσκαλός μας όταν είμαστε πέντε, ένας “καθηγητής” όταν είμαστε στα είκοσι μας και οδηγός όλη μας τη ζωή.

Οι μητέρες μπορούν να πάνε στο σπίτι των παιδιών τους όταν γεράσουν, αλλά ο πατέρας δεν ξέρει πώς να το κάνει αυτό.

Δεν υπάρχει λόγος να πληγώνεις τους γονείς σου όταν είναι ζωντανοί και να μετανιώνεις όταν έχουν φύγει.

Να τους φέρεσαι σωστά πάντα.”