Η μεγαλύτερη καταστροφή του ελληνισμού –χωρίς αμφιβολία– έγινε κατά τη διάρκεια του 4ου μ.Χ. αιώνα. Από τότε και για τα επόμενα 1500 χρόνια ακόμη και το όνομα Έλληνας απαγορεύτηκε τελείως να χρησιμοποιείται. Στη διάρκεια αυτών των 1500 ετών ψάξτε να βρείτε το όνομα Έλληνας σε ότι έμεινε γραπτό στην Ελληνική γλώσσα. Δεν υπάρχει. Έγινε καταπιεστικά Ρωμαίος ή Ρωμιός και η Ελλάδα και οι Έλληνες ξεχάστηκαν για πάντα.

Συκοφαντήθηκε ανελέητα και κακόβουλα και έγινε συνώνυμο του ειδωλολάτρη, μία λέξη ειδικά κατασκευασμένη για τους Έλληνες μόνο με «πνευματική» μανία.

Κατά το υπόλοιπο της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας, τα χρόνια του “Βυζαντίου” και κατά την τουρκοκρατία, ο ραγιάς Ρωμιός είχε ξεχάσει τελείως την Ελλάδα, την ελληνικότητά του και το ίδιο το όνομά του. Τον έκαναν να απεχθάνεται τον Έλληνα και για αυτό έγινε Ρωμιός και μάλιστα να είναι υπερήφανος για αυτό.

Κανένας άλλος λαός στον κόσμο δεν πέταξε το όνομά του για να πάρει το όνομα του κατακτητή. Θλιβερό κατάντημά μας. Έμεινε, όμως, η ελληνική γλώσσα η οποία εξυπηρέτησε το εκάστοτε κατεστημένο, αλλά και αυτή αλλοιώθηκε βάναυσα να το υπηρετεί. Χιλιάδες λέξεις της πήραν άλλη σημασία που ήθελαν οι κατακτητές οι οποίοι ήξεραν ότι ένα λαό τον κατακτάς όταν όντως του αλλάζεις τη γλώσσα του.

Η 25η Μαρτίου 1821 έφτασε σαν ένας εφιάλτης και τον ξύπνησε, γιατί στο βαθύ υποσυνείδητο όλοι οι σκλάβοι Ρωμιοί ήξεραν ότι ήταν «Έλληνες». Ευτυχώς τους είχε μείνει και αυτό μέσα στη ρωμαίικη παράδοση. Τα δημοτικά μας τραγούδια και πάλι ευτυχώς κράτησαν κάτι από αυτή την καταστροφική ισοπέδωση. Αυτή ήταν η ζοφερή κατάσταση των Ελλήνων όταν ανέτειλε το 1821.

Κατά την Αναγέννηση οι Ευρωπαίοι μας «άνοιξαν» λίγο τα μάτια, αλλά η λάμψη της, δυστυχώς, δεν μπορούσε να φτάσει σε κάθε ελληνική γωνιά της Μεσογείου. Εξάλλου ακολούθησαν και τα 400 χρόνια της μαύρης Τουρκοκρατίας. Μέχρι και το 1821 –και πολύ μετά από αυτό– η πραγματικότητα ήταν ότι όλος ο Ελληνισμός έμεινε πρώτα από όλα ανιστόρητος και συνεπώς ανελλήνιστος.

Η ρωμιοσύνη τον κρατούσε απολίτιστο και κάτω από την εξουσία των δογμάτων και τον τυραννούσε πολιτικά, αλλά περισσότερο πνευματικά. Ακόμη και μετά το 1821 η Ευρώπη φιλελληνικά προσπάθησε να μας βοηθήσει, αλλά το ρωμαίικο έμεινε πάντοτε εναντίον της Ελλάδας και κάθε τι ελληνικό.

Ακόμη και σήμερα ονομάζουμε τους προγόνους μας, τους φωτοδότες της ανθρωπότητας φευ, τους ΙΔΕΟΛΑΤΡΕΣ που έσπειραν το σημερινό μας πολιτισμό, χλευαστικά τους υποβιβάζουμε και τους αποκαλούμε αηδιαστικά ειδωλολάτρες!

Η ελληνικότητά μας ακόμη και σήμερα διαστρεβλώνεται, τις περισσότερες φορές αποκρύπτεται και αλλοιώνεται τόσο άδικα ώστε να την απωθούμε. Ο σημερινός Έλληνας αγνοεί τελείως το παρελθόν του και τον εαυτό του.

Με τη ρωμιοσύνη γίναμε ένας λαός σχιζοφρενής. Τι μέλλον μπορεί να έχει ένας λαός ο οποίος δεν γνωρίζει την ένδοξη ιστορία και το λαμπρό παρελθόν του το οποίο θα πρέπει να τον οδηγεί στο μέλλον για σημαντικότερα κατορθώματα;

Πολλοί ακόμη και σήμερα περιμένουν σπίθες αναλαμπής από τον ελληνισμό που δεν έρχονται. Ως Ρωμιοί τι έχουμε δώσει στον κόσμο; ΤΙΠΟΤΑ Η Ευρώπη κατά την Αναγέννηση αναγεννήθηκε μέσα στο αρχαίο Ελληνικό πνεύμα.

Εμείς είμαστε αιώνες πίσω και ζούμε μέσα σε ένα δογματισμό και κρατικισμό που δεν είναι ελληνικά και αυτό ακριβώς μας απομονώνει από την Ευρώπη, αλλά περισσότερο εκμηδενίζει τις δημιουργικές δυνάμεις του Ελληνισμού.

Με μία τόσο μακραίωνη ταπείνωση, ο σημερινός Έλληνας δεν γνωρίζει το χθες και είναι ανίκανος να προβλέψει και να βαδίσει στο ελληνικό του μέλλον. Αυτό μας έχει φέρει σε μία κατάσταση βαρβαρότητας που τη ζει σήμερα ο Έλληνας μέσα στη χρεοκοπία του.

Το πιο σημαντικό πράγμα που μας έφερε τα ο 1821 –εκτός από την ελευθερία από τον τουρκικό ζυγό– είναι που ξαναέφερε στην επιφάνεια και ζωντάνεψε τα ονόματα Ελλάς και Έλληνες. Να, λοιπόν γιατί η γενναία Ελληνική Επανάσταση αφορίστηκε από την χριστιανική πανούκλα τόσο πανηγυρικά! Η ρωμιοσύνη μας ήθελε ανιστόρητους, βάρβαρους και σκλάβους. Ποιος το αμφιβάλει αυτό;

Εάν έχετε διαβάσει δύο-τρία βιβλία Ιστορίας, βάλτε το χέρι στην καρδιά σας και πέστε ότι όλα όσα λέω είναι ψέματα. Η καρδιά που χτυπάει ελληνικά και βλέπει ελεύθερα και με πόνο την κατάντιά μας, θα ομολογήσει την αλήθεια που φαίνεται με γυμνό μάτι.

O GRES GREEK

Δεν φτάνει μόνον αυτό ‘Οι φίλοι μας οι ευρωπαίοι άρχισαν να μας αποκαλούν grec= γκρές= χαρτοκλέφτης

Αν πέσει στα χέρια σας κανένα κάπως παλιό (προπολεμικό, ας πούμε) αγγλικό ή γαλλικό λεξικό, και αναζητήσετε το λήμμα Greek ή grec (Έλληνας) θα δείτε, μετά τις κυριολεκτικές σημασίες, την όχι και τόσο κολακευτική σημασία «χαρτοκλέφτης, απατεώνας».

Λέγεται ότι μια επιτροπή ελλήνων λογίων διαμαρτυρήθηκε στους υπεύθυνους των μεγάλων λεξικών, του Λιτρέ και του Λαρούς και του Ρομπέρ, κι έτσι η προσβλητική σημασία απαλείφθηκε από τα λεξικά. Σε μιαν άλλη, μάλλον αναξιόπιστη πηγή, είχα διαβάσει ότι έγινε και επίσημο διπλωματικό διάβημα προς τη Γαλλική Ακαδημία (αυτά την εποχή που η γαλλική γλώσσα κυριαρχούσε, δηλαδή προπολεμικά).

Έχω αρκετές επιφυλάξεις για το αν αληθεύει η ιστορία, εννοώ αν όντως έγιναν τέτοια διαβήματα, παρόλο που καθόλου δεν είναι αταίριαστα με τη νοοτροπία που πολλοί από εμάς εκδηλώνουμε κάθε φορά που ακούμε κάτι προσβλητικό από έναν ξένο, νοοτροπία που δεν μας εμποδίζει κατά τα άλλα να χρησιμοποιούμε μεταφορικά και υποτιμητικά, λόγου χάρη τον όρο φιλιππινέζα -αλλά οι φιλιππινέζοι δεν είναι τρισχιλιετείς.

Ακόμα περισσότερο απίθανο θεωρώ να αφαίρεσαν οι Γάλλοι λεξικογράφοι τους προσβλητικούς ορισμούς εξαιτίας των διαβημάτων αυτών. Αν σήμερα η σημασία grec = απατεώνας λείπει από τα περισσότερα γενικά λεξικά, είναι απλούστατα επειδή η σημασία αυτή έχει απαρχαιωθεί, δεν χρησιμοποιείται πλέον, όχι επειδή τελεσφόρησαν τα διαβήματα (αν έγιναν).

Προσοχή όμως, δεν λείπει η σημασία grec/Greek = απατεώνας από όλα τα λεξικά. Λείπει από τα «μεγάλα επίτομα λεξικά», σαν το Petit Robert (που, παρά το επίθετο petit/μικρός δεν είναι και τόσο μικρό!) ή το Shorter Oxford, αυτά δηλαδή που έχει στη βιβλιοθήκη του ο μέσος καλλιεργημένος άνθρωπος, τα αντίστοιχα των λεξικών Μπαμπινιώτη ή Τριανταφυλλίδη. Στα πολύ μεγάλα λεξικά, υπάρχει. Για παράδειγμα, στο Oxford English Dictionary, η 4η σημασία του λήμματος Greek είναι: 4. A cunning or wily person; a cheat, sharper, esp. one who cheats at cards. (Cf. F. grec.)

Έλληνας λοιπόν σήμαινε: Πονηρός, πανούργος, κατεργάρης· απατεώνας, ιδίως χαρτοκλέφτης. Πότε υπήρχε η σημασία αυτή; Στα γαλλικά, καταγράφεται πρώτη φορά το 1721, αλλά βρίσκει τη μεγάλη της χρήση από το 1750 και σε όλο τον 19ο αιώνα. Στον εικοστό αιώνα φαίνεται να ατονεί, και μεταπολεμικά μπορούμε πια να πούμε ότι έχει σχεδόν πάψει να χρησιμοποιείται. Παρόμοια πορεία έχουμε και στα αγγλικά.

ΕΥΤΥΧΩΣ ΓΙΑ ΕΜΑΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΓΡΑΙΚΟΣ=ΕΛΛΗΝΑΣ

Στην αποκατάσταση της παρεξηγημένης ΓΡΑΙΚΙΑΣ ΚΑΙ ΤΩΝ ΓΡΑΙΚΩΝ ΤΗΣ

Ας αρχίσουμε από τους Ευρωπαίους, για να δούμε πως δεν είναι τελείως άσχετοι με τις κακόβουλες προθέσεις που τους απέδωσαν.

Διαβάζουμε στη Britannica, στο λήμμα Greece: ”Το όνομα Greece (λατιν. Graecia) προέρχεται από το Graeci, που ήταν αρχικά το όνομα Βοιωτικής φυλής (Γραίοι) που εγκαταστάθηκε στην Ιταλία τον 8ο αιώνα π.Χ., αλλά αργότερα επεκτάθηκε στο σύνολο του ελληνικού λαού”. Οι Ευρωπαίοι, επομένως, γνωρίζαν πολύ καλά ότι αρχαιότατες ρίζες έχει η λατινογενής ονομασία των Ελλήνων.

`Αλλωστε η πρώτη μαρτυρία για την ύπαρξη βοιωτικής πόλης με την ονομασία Γραία βρίσκεται στον Όμηρο. Στον Κατάλογο των Νεών, απαριθμώντας τις δυνάμεις των Βοιωτών στον πόλεμο της Τροίας και τους αρχηγούς τους, ο Όμηρος περιλαμβάνει και την Γραία (Ιλ. Β 498). Ο Παυσανίας μνημονεύει την άποψη των ταναγραίων πως Γραία ήταν η αρχαιότερη ονομασία της Τάναγρας (σημερινής Τανάγρας).

Και ο μεταφραστής και σχολιαστής του Παυσανία, Ν. Παπαχατζής στις σημειώσεις του γράφει: ”Επειδή με κυμαίους και χαλκιδείς είχαν αποικίσει την παρά τη Ρώμη Κύμη και γραείς, είναι πιθανό οι γραείς αυτοί (σ.σ. που λέγονταν και γραίοι) να συνετέλεσαν στο να ονομαστούν από τους Ρωμαίους οι Έλληνες graji (το πολύ κοινό επίθετο grajus σήμαινε τον Έλληνα ή τον ελληνικό)”. (Παυσανία, Βοιωτικά και Φωκικά, Εκδοτική Αθηνών 1981, τ. 5, σ.136).

Οι αρχαιότατοι γραείς ή γραίοι ευθύνονται λοιπόν, για τη λατινική ονομασία graji που έδωσε τα μεταγενέστερα Graecia και τα πολλά επίθετα (graecus, graecanicus, graeciensis, graecor, και το επίμαχο graeculus που ήταν απλό υποκοριστικό πριν να αποκτήσει την όντως υποτιμητική σημασία του γραικύλου, του εκφυλισμένου Έλληνα, που ουδέποτε ταυτίστηκε με το graecus). Αυτά για ότι αφορά τη λατινογενή ονομασία της χώρας μας και του λαού μας.

ΛΟΙΠΟΝ ΕΛΛΗΝΑΣ Ο ΓΡΑΙΚΟΣ ΠΕΡΙΦΑΝΟΣ ΚΑΙ ΔΥΝΑΤΟΣ…

ΔΙΑ ΔΩΣΤΕ

Κέλσος Τηλέμαχος

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΔΡΙΤΙΚΗ ΔΙΑΚΥΡΙΞΗ ΤΟΥ ΠΟΛΙΤΙΚΟΥ ΦΟΡΕΑ”ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΛΕΥΣΙΣ”

“Καταγγέλλουμε την απεμπόληση των κληρονομικών δικαιωμάτων μας στον παγκόσμιο πολιτισμό ο οποίος διέπει και είναι ορατός σε όλον τον πλανήτη σε όλες τις μορφές που εκφράζεται μέσω των τεχνών ( μουσειακά εκθέματα ), των επιστημών ( Μαθηματικά, Φιλοσοφία, Αρχιτεκτονική, Αστρονομία, Μεταλλουργία κλπ ) της σκέψης, της γλώσσας.

Καταγγέλλουμε την απόκρυψη των κληρονομικών δικαιωμάτων και ειδικότερα του δικαιώματος της Βασιλείας τα οποία ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στο κυρίαρχο Έθνος μας στους πραγματικά Έλληνες Ιθαγενείς τον σφετερισμό τους την καταδολίευση τους την πλαστογραφία τους, την παράνομη και καταχρηστική τους χρήση από τους πλαστογράφους αλλοεθνείς ανθέλληνες η οποία ξεκίνησε από την εποχή των διαδόχων του Μεγάλου Αλεξάνδρου με την Ρωμαϊκή αυτοκρατορία συνεχίσθηκε με την αυτοκρατορία της Ρωμανίας ( Βυζάντιο ) και σε όλη την μετέπειτα ιστορία μέχρι σήμερα.

Οι Κύριοι (Κουρήτες), όπως προσφωνούσαν τους Συγκλητικούς στην ρωμαϊκή αυτοκρατορία έπρεπε να είναι ελληνικής ιθαγένειας, ώστε «οι προστασίες να λαμβάνονται σωστά και να δίδονται σωστές απαντήσεις από τους θεούς όταν αποφασίζουν επάνω σε νομικά, κοινωνικά και ειδικώς σε στρατιωτικά θέματα». Επί Ρωμανίας ( Βυζάντιο ) επίσης ο νόμος όριζε την αμιγώς Ελληνική φυλετική καθαρότητα των Συγκλητικών – από τις τάξεις των οποίων εξελέγετο ο εκάστοτε Βυζαντινός Αυτοκράτωρ – και μάλιστα επί ποινή εκπτώσεως των κληρονομικών Συγκλητικών προνομίων των απορρεόντων εκ της καταγωγής τους. Για δε τον βασιλέα της Ρωμανίας ( αυτοκράτωρ ήταν υποδεέστερος του τίτλου του βασιλέως ) ίσχυε : «…τα μεν εώα έθνη διδόασι τιμήν τω Βασιλεί ως διαδόχω του πατρικού οίκου του Μεγάλου Αλεξάνδρου». Αυτός ο όρος της εθνολογικής κληρονομικής διαδοχής αποδυναμώθηκε με την επικράτηση της δογματικής νομοθεσίας για τον Αυτοκράτορα ο οποίος έπρεπε να είναι : «Πιστός εν Χριστώι τωι Θεώι Βασιλεύς και Αυτοκράτωρ Ρωμαίων».

Έτσι την Εθνολογική καταγωγή την είχε κάποιος που έχει προσχωρήσει διά του Χριστιανικού Βαπτίσματος και Χρίσματός του στη Ρωμαϊκή Πίστη, δηλ. στη Ρωμαϊκή Θρησκεία, η οποία από τον 4ο μ.Χ. αι. (οπότε και ιδρύθηκε η Αυτοκρατορία της Ρωμανίας) ήταν ο Χριστιανισμός. Το Ελληνικό κληρονομικό δικαίωμα αντικατεστάθη από την δογματική πίστη του Αυτοκράτορα.

Με αυτόν ακριβώς τον τρόπο έγινε ο εξελληνισμός των Αυτοκρατόρων της Ρωμανίας οι οποίοι ήταν όλοι αλλοεθνείς. Με αυτό ακριβώς τον τρόπο απέκτησαν παράνομα και καταχρηστικά πλαστά Βασιλικά δικαιώματα οι μέχρι σήμερα Βασιλικές οικογένειες. Στην ιστορία του νεοτέρου ελληνικού κράτους μετά την επανάσταση του 1821 υπήρξε συνέχεια του δογματικού κυριαρχικού καθεστώτος. Το σύνταγμα του 1844 ορίζει τον δεκαεξάχρονο ‘Oθωνα βασιλέα ιερό ελέω θεού.

Στο πρώτο άρθρο ορίζεται ως : « επικρατούσα θρησκεία εις την Ελλάδα ή της Ανατολικής Ορθοδόξου του Χριστού Εκκλησίας…..» και στο δεύτερο άρθρο : «η Ορθόδοξος Εκκλησία της Ελλάδος, κεφαλήν γνωρίζουσα τον Κύριον Ημών Ιησού Χριστόν …… ενεργούσα ανεξαρτήτως πάσης άλλης εκκλησίας τα κυριαρχικά ταύτης δικαιώματα…..» από την αρχή αναγνωρίζονται κυριαρχικά δικαιώματα δόγματος επί του έθνους και μάλιστα με κυρίαρχο ( κύριο ) πνευματική οντότητα η οποία κυριαρχεί μέσω της εκπροσώπησης του από την ιερά σύνοδο.

Με ποιά απόδειξη και ποιά εξουσιοδότηση γίνεται αυτή η αντιπροσώπευση. Με τί τρόπο γίνεται η επιλογή και με ποιά αποδεικτικά στοιχεία της διαδικασίας. Είναι ακριβώς η συνέχεια του θεοκρατικού καθεστώτος της Ρωμανίας. Είναι αντιγραφή ακριβής η επιλογή αντιβασιλέα του νέου Ελληνικού Κράτους με την επιλογή αυτοκράτορα της Ρωμανίας. Το άρθρο 45 του συντάγματος του 1844 αναφέρει: «…..εκλέγουσι προσωρινώς αντιβασιλέα πολίτην έλληνα του ανατολικού δόγματος…..». αντικατασταθεί η ιθαγένεια άλλη μια φορά η οποία αποδεικνύει την εθνολογική προέλευση με την υπηκοότητα σε δογματική εξουσία.