Αργαλειός:To πολύτιμο εργαλείο που χάθηκε στο χρόνο…

Ήταν το πιο απαραίτητο και το πιο πολύτιμο εργαλείο για κάθε νοικοκυρά, μιας περασμένης εποχής. Και μεταδιδόταν από τη γιαγιά στην εγγονή και από τη μάνα στην κόρη…

Ο λόγος για τον αργαλειό, τη χειροκίνητη μηχανή ύφανσης, παλαιότερων εποχών.

Αποτελούσε για πολλά χρόνια το καλύτερο μέσο για υφαντά λαϊκής τέχνης, μιας τέχνης δύσκολης και επίπονης που έδωσε πραγματικά αριστουργήματα. Η εργασία στον αργαλειό ήταν αποκλειστικά γυναικεία υπόθεση.

Οι θυγατέρες των οικογενειών ύφαιναν τα προικιά τους και όσα νοικοκυριά δεν είχαν αργαλειό απευθύνονταν στις επαγγελματίες υφάντρες.
Πρώτη ύλη για την κατασκευή των υφαντών ήταν το νήμα, το οποίο προερχόταν από το μαλλί των αιγοπροβάτων, κυρίως όμως των προβάτων, μετά από την κουρά τους που γινόταν από τον Απρίλιο έως τον Ιούνιο.

Το μαλλί το έβραζαν μέσα σε μεγάλα καζάνια για να καθαρίσει. Ύστερα το έλιαζαν στον ήλιο για να στεγνώσει και το έξαιναν με τα λανάρια (μεγάλα χτένια) για να το κάνουν τουλούπες, το πιο εκλεκτό δηλαδή μέρος του, το οποίο προοριζόταν για νήμα.
Σειρά είχε το γνέσιμο ή κλώσιμο, το οποίο γινόταν με τη ρόκα.

Η νοικοκυροσύνη και η τέχνη της υφάντρας φαινόταν από το πόσο λεπτή έκανε την κλωστή του νήματος. Ακολουθούσε το βάψιμο των κλωστών. Οι κλωστές βάφονταν σε κουλούρες και βέβαια βάφονταν μόνο όσες ήταν από άσπρα μαλλιά. Τα φυσικά μαύρα, τα “λάια”, δεν βάφονταν, ούτε και τα καστανόχρωμα.

Σήμερα έχει σχεδόν καταργηθεί, καθώς η διαδικασία της ύφανσης έχει μηχανοποιηθεί και στη θέση του αργαλειού χρησιμοποιείται η υφαντική μηχανή. Ο ξύλινος αργαλειός απαντάται σήμερα μόνο σε ελάχιστα σπίτια απομακρυσμένων περιοχών και σε μουσεία λαϊκής τέχνης.

ΔΙΑΒΑΣΤΕ-Ελλάδα 2024:Χωρίς λάδι στο ντουλάπι και η φέτα να είναι μακρινό όνειρο.