«Ένας άντρας έμπαινε στο λεωφορείο κάθε μέρα για να πάει στη δουλειά.

Μια στάση αργότερα, μια ηλικιωμένη γυναίκα έμπαινε στο λεωφορείο και καθόταν δίπλα στο παράθυρο.

Η ηλικιωμένη άνοιγε μια τσάντα και σε όλη τη διάρκεια της διαδρομής, πετούσε κάτι από το παράθυρο.

Έκανε πάντα το ίδιο και μια μέρα, με απορία, ο άντρας ρώτησε τι πετούσε έξω από το παράθυρο.

– Είναι σπόροι, είπε η ηλικιωμένη.

– Σπόροι; Σπόροι τι;

– Από λουλούδια! Απλώς κοιτάζω έξω και όλα είναι τόσο άδεια… Θέλω να μπορώ να ταξιδεύω βλέποντας λουλούδια σε όλη τη διαδρομή.

– Μα οι σπόροι πέφτουν στην άσφαλτο, τα αυτοκίνητα τους συνθλίβουν, τα πουλιά τους τρώνε… Πιστεύεις ότι οι σπόροι σου θα φυτρώσουν δίπλα στο μονοπάτι;

– Φυσικά. Ακόμα κι αν χαθούν πολλοί, κάποιοι θα καταλήξουν στο χαντάκι και τελικά θα φυτρώσουν.

– Μα… Θα πάρουν χρόνο να μεγαλώσουν, χρειάζονται νερό…

– Οτι μπορώ κάνω. Θα έρθουν οι βροχερές μέρες!

Η ηλικιωμένη γυναίκα συνέχισε τη δουλειά της…

Και ο άντρας κατέβηκε από το λεωφορείο για να πάει στη δουλειά, νομίζοντας ότι η γριά είχε χάσει λίγο τα μυαλά της.

Λίγους μήνες αργότερα, πηγαίνοντας στη δουλειά, ο άντρας κοιτάζοντας έξω από το παράθυρο, είδε όλο το μονοπάτι γεμάτο λουλούδια…

Το μόνο που είδε ήταν ένα πολύχρωμο και ανθισμένο τοπίο!

Θυμήθηκε τη γριά, αλλά δεν την είχε δει για μέρες. Ρώτησε τον οδηγό:

– Η γριά με τους σπόρους;

– Λοιπόν, πέθανε πριν ένα μήνα.

Ο άντρας επέστρεψε στη θέση του και συνέχισε να κοιτάζει το τοπίο.

Τα λουλούδια άνθισαν, σκέφτηκε, αλλά τι ωφελεί η δουλειά της; Δεν μπορούσε να δει το έργο της.

Ξαφνικά, άκουσε ένα αγόρι να γελάει.

Ένα κορίτσι έδειξε ενθουσιασμένη τα λουλούδια.

– Κοίτα, μπαμπά! Δείτε πόσα λουλούδια!

Δεν χρειάζεται να εξηγήσω το νόημα αυτής της ιστορίας…