Ανάμεσα στα Άγραφα και τη λίμνη Πλαστήρα έγινε αυτό που δεν περίμενε κανείς!!!

Τις πρώτες φορές τις θυμόμαστε για καιρό. Κάτι τέτοιο πρόκειται να συμβεί και με το 1ο Plastiras Lake Festival, ένα νέο φεστιβάλ στην καρδιά της Ελλάδας, που μας χάρισε ένα πλούσιο τριήμερο και αποτυπώθηκε μέσα μας όπως κάθε τι δυνατό που ζούμε.

Ένα φεστιβάλ που φιλοξένησε ανθρώπους από όλα τα σημεία της χώρας. Πολλοί από τις γύρω περιοχές είχαν δώσει ραντεβού στη λίμνη, μια παρέα κοριτσιών είχε έρθει από Αθήνα, ενώ οι φίλες τους από Θεσσαλονίκη, θέλοντας να περάσουν το τριήμερο μαζί χωρίζοντας την απόσταση στα δύο, άλλοι πάλι είχαν φτάσει μόνοι και έφυγαν με παρέα.

Σε ένα καταπράσινο τοπίο γύρω στα 340 χλμ από την Αθήνα, στη μια του πλευρά δεσπόζουν οι επιβλητικές κορυφές των Αγράφων και από την άλλη τα νερά της λίμνης Πλαστήρα.

Το φεστιβάλ στήθηκε κάτω από τα έλατα και τις βελανιδιές, ενώ από το stage οι καλλιτέχνες είχαν θέα τον ανοιχτό ορίζοντα, πέρα από τη λίμνη.

Επαφή με τη φύση, δραστηριότητες για το σώμα και τον νου, μουσική, χορός. Tο φεστιβάλ της λίμνης τα είχε όλα. Το καυτό line up ήρθε και απογείωσε το τριήμερο της λίμνης Πλαστήρα. Μια παλέτα από ηχηρά ονόματα της χιπ χοπ, παραδοσιακής/έντεχνης και ροκ μουσικής και τις αποχρώσεις τους.

Η πρώτη μέρα ήταν ένα μεγάλο πανηγύρι για τον κόσμο του φεστιβάλ αλλά και για τους ντόπιους, από αυτά τα γνήσια, τα πρωτόγονα, τα αυθεντικά.

Με την δύση του ηλίου, εμφανίστηκαν τα Καντινέλια, ένα progressive σχήμα που αποτελείται από την Εύη Σεϊτανίδου (φωνή, κιθάρα, τουμπί) και τον Θανάση Ζήκα (κιθάρα, τσαμπούνα). Δύο μουσικοί που πειραματίζονται με την παραδοσιακή μουσική φέρνοντας την σε σημερινά μονοπάτια.

Το κοινό είχε αρχίσει να ζεσταίνεται για τα καλά και όταν ο Γιάννης Χαρούλης ανέβηκε στη σκηνή έκανε αυτό για το οποίο τον αγαπάνε μικροί και μεγάλοι. Με την ενέργεια του να διαχέεται στην ατμόσφαιρα, ο Χαρούλης και οι μουσικοί που τον πλαισιώνουν, έκαναν τον κόσμο να χορεύει και να τραγουδά με τη ψυχή του.

Από το live του κρατάω εκείνο το κορίτσι πίσω μου γύρω στα δέκα, να φωνάζει με λαχτάρα στις παύσεις της συναυλίας, πόσο θα ήθελε να ακούσει τον Ερωτόκριτο.

Η Παρασκευή έσβησε με την εκρηκτική Ματούλα Ζαμάνη επί σκηνής και ενώ όταν πια με το τελευταίο της κομμάτι αποχαιρέτησε το κοινό της, οι παρέες συνέχισαν με ποτά στα κιόσκια ή με αυτοσχέδια γλέντια πλάι στη λίμνη.

«Έρημα κορμιά του φεγγαριού κρατήρες
αθώα στο σταυρό Πιλάτοι στους νιπτήρες
έρημα κορμιά χαρούμενα θλιμμένα
κρυφές περαταριές για τ’ άγνωστα τα ξένα».

Η δεύτερη ημέρα του φεστιβάλ μας βρήκε να ξυπνάμε στη φύση και ό,τι ανάμνηση είχαμε απ’ όταν βράζαμε στην τσιμεντούπολη ανήκε στο σκοτεινό παρελθόν.

Το μεσημέρι ζήσαμε τη φάση χωριό – πανηγύρι – μπύρα – σουβλάκι, σε έναν οικισμό το Νεοχώρι Καρδίτσας, απλωμένο σε πλαγιά με θέα προς τη λίμνη. Εκεί συναντήσαμε τους Ρουμπαγιάτ. ένα παραδοσιακό σχήμα με λαούτο, κρουστά και φλάουτο.

Οι πιο σκληροπυρηνικοί έφτασαν στο χωριό μετά την πρωινή τους πεζοπορία.

Το βράδυ έσκασε σαν μετεωρίτης.

Φυσικά και γνωρίζουμε πολύ καλά τι συμβαίνει όταν ανεβαίνουν στη σκηνή οι Κοινοί Θνητοί, ο Εισβολέας και οι Λόγος Τιμής, όμως εκείνο το Σάββατο νιώθαμε τα πάντα πιο έντονα, εναρμονισμένοι στον παλμό και το flow των καλλιτεχνών.

«Όσο η μέρες μας θα γυρνάνε γύρω από τις ίδιες συμπεριφορές
Δεν περιμένω κάτι αλλάξει όλα θυμίζουνε κάτι από το χτες
Δεν έχει νόημα να πολεμάμε κάτι μικρές και γλυκές ενοχές
Δεν θα είχε νόημα αυτός ο κόσμος και οι ομορφιές του χωρίς πληγές».

Τρίτη και τελευταία μέρα. Θα αποφύγω το κλισέ πως όλα τα ωραία κάποτε τελειώνουν γιατί ανυπομονούμε τόσο για αυτά που μας επιφυλάσσει λες και θα σταματήσει ο χρόνος σε αυτήν την Κυριακή του Ιούλη.

Το ότι στο γλέντι το μεσημέρι θα παίζανε οι Γκιντίκι, είχε μονοπωλήσει την κουβέντα. Το ότι δυο κύριοι γύρω στα εξήντα στο πιο κοντινό χωριό που πήγαμε να πάρουμε καφέ, συζητούσαν για τους Γκιντίκι πραγματικά με εντυπωσίασε.

Τα παιδιά φαίνεται κάτι κάνουν πολύ καλά και έχουν κατακτήσει και την επαρχία με τις μουσικές τους.

«Έρι κι αμάν αμάν ας τραγουδήσω κι ας χαρώ,
ας τραγουδήσω κι ας χαρώ, του χρόνου ποιος το ξέρει.

Έρι κι αμάν αμάν για θα πεθάνω ή θα ζω
για θα πεθάνω ή θα ζω ή θα ’μαι σε άλλα μέρη».

Το πάμε σερί και οδηγούμε πίσω στο συναυλιακό χώρο για να πιούμε ένα καφέ κάτω από τα δέντρα και να πιάσουμε πρώτη σειρά κάτω από το stage.

Πόσο μαγικά ταιριάζει η μουσική του Παυλίδη με την παραισθησιογόνα ώρα της δύσης.

«Ανατινάζεται το φως
Τις Κυριακές τα μεσημέρια
Πάρε με μαζί σου..»

Η μνήμες είναι θολές από εκεί και πέρα. Χαμένοι στο μουσικό σύμπαν του, τραγουδάμε ταξιδεύοντας στο χρόνο, από τα θρυλικά κομμάτια του με Ξύλινα Σπαθιά μέχρι σήμερα.

Σειρά έχει ο επίσης «μεγάλος» της σκηνής της Θεσσαλονίκης.

Ο Αγγελάκας & 100ºC στη σκηνή φέρνοντας τις μελωδίες που γεννιούνται στα σπλάχνα μας. Δεν ακούσαμε μόνο την αγάπη, τα ακούσαμε όλα. Η λάμψη των ματιών του Αγγελάκα κάθε φορά που αφήνει τον κόσμο να τραγουδήσει το «Ταξιδιάρα Ψυχή», θα με κάνει πάντα να σκέφτομαι πόση ομορφιά έχει αντικρύσει στη ζωή του αυτός ο άνθρωπος.

Μια πανηγυροψυχεδέλεια μας έλειπε για να κλείσει το τριήμερο με τον καλύτερο τρόπο. Κατέβηκαν χείμαρρος οι Villagers of Ioannina City από τα βουνά της Ηπείρου και ήρθαν «να πάρουν τη λίμνη».

Μια πανηγυροψυχεδέλεια μας έλειπε για να κλείσει το τριήμερο με τον καλύτερο τρόπο. Κατέβηκαν χείμαρρος οι Villagers of Ioannina City από τα βουνά της Ηπείρου και ήρθαν «να πάρουν τη λίμνη».

Έλενα Σαλαντή