Η παραπληροφόρηση δεν είναι το πρόβλημα, οι κυβερνητικές συγκαλύψεις και η λογοκρισία είναι

Η παραπληροφόρηση δεν είναι το πρόβλημα οι κυβερνητικές συγκαλύψεις και η λογοκρισία είναι

Αυτό που καθιστά δυνατή την κυριαρχία μιας ολοκληρωτικής ή οποιασδήποτε άλλης δικτατορίας είναι ότι οι άνθρωποι δεν είναι ενημερωμένοι.

Και ένας λαός που δεν μπορεί πια να πιστέψει τίποτα δεν μπορεί να αποφασίσει. Στερείται όχι μόνο την ικανότητά του να ενεργεί, αλλά και την ικανότητά του να σκέφτεται και να κρίνει. Και με έναν τέτοιο λαό μπορείς να κάνεις ό,τι θέλεις!!!

Σε ένα τέλειο παράδειγμα της νοοτροπίας του Κράτους – Νταντά σε λειτουργία, η Hillary Clinton επιμένει ότι η εξουσία χρειάζεται «απόλυτο έλεγχο» προκειμένου να κάνουν το διαδίκτυο ένα ασφαλέστερο μέρος για τους χρήστες και να μας προστατεύσει από βλάβες.

Η Clinton δεν είναι η μόνη που απεχθάνεται την ανεξέλεγκτη, ελευθερία του λόγου στο διαδίκτυο.

Μια δικομματική χορωδία που περιλαμβάνει τόσο τους προεδρικούς υποψηφίους Kamala Harris όσο και τον Donald Trump φωνάζει εδώ και καιρό να αποδυναμώσει ή να καταργήσει το Άρθρο 230 του Νόμου περί Ευπρέπειας των Επικοινωνιών, το οποίο ουσιαστικά λειτουργεί ως προπύργιο κατά της διαδικτυακής λογοκρισίας.

Είναι ένα περίπλοκο νομικό ζήτημα που περιλαμβάνει συζητήσεις σχετικά με την ασυλία, την ευθύνη, την ουδετερότητα του δικτύου και το αν οι ιστότοποι στο διαδίκτυο είναι ή όχι εκδότες με συντακτική ευθύνη για το περιεχόμενο που δημοσιεύεται στους ιστότοπούς τους, αλλά στην πραγματικότητα, καταλήγει στη διελκυστίνδα για το πού αρχίζει η λογοκρισία (εταιρική και κυβερνητική) και τελειώνει η ελευθερία του λόγου.

Όπως γράφει η Elizabeth Nolan Brown για το Reason,

Αυτό που μοιράζονται τόσο οι δεξιές όσο και οι αριστερές επιθέσεις στη διάταξη είναι η προθυμία να χρησιμοποιήσουν οποιεσδήποτε δικαιολογίες έχουν απήχηση – σώζοντας παιδιά, σταματώντας την προκατάληψη, αποτρέποντας την τρομοκρατία, τον μισογυνισμό και τη θρησκευτική μισαλλοδοξία – για να εξασφαλίσουν έναν πιο συγκεντρωτικό έλεγχο του διαδικτυακού λόγου. Μπορεί να τις περιβάλλουν με κομματικούς όρους που παίζουν καλά με τις αντίστοιχες βάσεις τους, αλλά ο στόχος τους είναι ουσιαστικά ο ίδιος».

Με άλλα λόγια, η κυβέρνηση θα χρησιμοποιήσει οποιαδήποτε δικαιολογία για να καταστείλει τη διαφωνία και να ελέγξει την αφήγηση.

Το διαδίκτυο μπορεί κάλλιστα να είναι το τελευταίο σύνορο όπου η ελευθερία του λόγου εξακολουθεί να ανθίζει, ειδικά για τον πολιτικά μη ορθό λόγο και την παραπληροφόρηση, που δοκιμάζουν τα όρια της λεγόμενης ισότιμης δέσμευσής μας στις ευρύτητες αρχές της Πρώτης Τροπολογίας.

Στο διαδίκτυο, τα ψεύδη και τα ψέματα αφθονούν, η παραπλάνηση  και η παραπληροφόρηση κυριαρχούν και οι θεωρίες συνωμοσίας γίνονται viral. Αυτό είναι αναμενόμενο και η απάντηση πρέπει να είναι περισσότερος λόγος, όχι λιγότερος. Όπως έγραψε ο δικαστής Brandeis πριν από σχεδόν έναν αιώνα:

«Αν υπάρχει χρόνος να αποκαλυφθούν μέσω της συζήτησης τα ψεύδη και οι πλάνες, να αποτραπεί το κακό με τις διαδικασίες της εκπαίδευσης, το φάρμακο που πρέπει να εφαρμοστεί είναι περισσότερος λόγος και όχι επιβεβλημένη σιωπή».

Ωστόσο, για την κυβέρνηση, αυτές οι μορφές «παραπληροφόρησης» κατατάσσονται ακριβώς εκεί μαζί με την τρομοκρατία, τα ναρκωτικά, τη βία και τις ασθένειες: κοινωνικά δεινά τόσο απειλητικά που «εμείς ο λαός» θα πρέπει να είμαστε πρόθυμοι να παραιτηθούμε λίγο από τις ελευθερίες μας για “χάρη της εθνικής ασφάλειας”.

Φυσικά, ποτέ δεν λειτουργεί με αυτόν τον τρόπο.

Ο πόλεμος κατά της τρομοκρατίας, ο πόλεμος κατά των ναρκωτικών, ο πόλεμος κατά της παράνομης μετανάστευσης, ο πόλεμος κατά του COVID-19: όλα αυτά τα προγράμματα ξεκίνησαν ως νόμιμες απαντήσεις σε πιεστικές ανησυχίες μόνο για να γίνουν όπλα συμμόρφωσης και ελέγχου στα χέρια της κυβέρνησης.

Πράγματι, ενόψει των αυταρχικών αρπαγών εξουσίας, των συγκαλύψεων και των συνωμοσιών της ίδιας της κυβέρνησης, ένα σχετικά αδέσμευτο διαδίκτυο μπορεί να είναι η μόνη μας ελπίδα να πούμε την αλήθεια στην εξουσία.

Το δικαίωμα να επικρίνεις την κυβέρνηση και να μιλάς ενάντια στις κυβερνητικές ατασθαλίες είναι η πεμπτουσία της ελευθερίας.

Βλέπετε, η παραπληροφόρηση δεν είναι το πρόβλημα. Οι κυβερνητικές συγκαλύψεις και η λογοκρισία είναι το πρόβλημα.

Δυστυχώς, η κυβέρνηση γίνεται όλο και πιο μισαλλόδοξη απέναντι στον λόγο που αμφισβητεί την εξουσία της, αποκαλύπτει τη διαφθορά της, αποκαλύπτει τα ψέματά της και ενθαρρύνει τους πολίτες να αντισταθούν στις πολλές αδικίες της κυβέρνησης. Κάθε μέρα σε αυτή τη χώρα, όσοι τολμούν να πουν την αλήθεια τους στην εξουσία βρίσκουν τον εαυτό τους λογοκριμένο, φιμωμένο ή απολυμένο.

Ενώ υπάρχουν όλα τα είδη των ετικετών που τίθενται στη λεγόμενη «απαράδεκτη» ομιλία σήμερα, το πραγματικό μήνυμα που μεταφέρεται από εκείνους που βρίσκονται στην εξουσία είναι ότι οι Αμερικανοί δεν έχουν το δικαίωμα να εκφραστούν εάν αυτό που λένε είναι αντιδημοφιλές, αμφιλεγόμενο ή σε αντίθεση με αυτό που η κυβέρνηση καθορίζει ότι είναι αποδεκτό.

Το πρόβλημα ανακύπτει όταν η εξουσία να καθορίζουν ποιος είναι δυνητικός κίνδυνος βρίσκεται στα χέρια των κυβερνητικών υπηρεσιών, των δικαστηρίων και της αστυνομίας.

Θυμηθείτε, είναι η ίδια κυβέρνηση αυτή που χρησιμοποιεί τις λέξεις «αντικυβερνητικός», «εξτρεμιστής» και «τρομοκράτης» εναλλακτικά.

Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση, οι πράκτορες της οποίας δημιουργούν ένα κολλώδες αραχνοΰφαντο πλέγμα από εκτιμήσεις απειλών, προειδοποιήσεις ανίχνευσης συμπεριφοράς, επισημασμένες “λέξεις” και αναφορές “ύποπτης” δραστηριότητας, χρησιμοποιώντας αυτοματοποιημένα μάτια και αυτιά, μέσα κοινωνικής δικτύωσης, λογισμικό ανίχνευσης συμπεριφοράς και κατασκόπους πολιτών για τον εντοπισμό πιθανών απειλών.

Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση, που συνεχίζει να ανανεώνει τον νόμο περί εξουσιοδότησης της Εθνικής Άμυνας (NDAA), ο οποίος επιτρέπει στον στρατό να κρατά Αμερικανούς πολίτες χωρίς πρόσβαση σε φίλους, οικογένεια ή δικαστήρια, εάν η κυβέρνηση πιστεύει ότι αποτελούν απειλή.

Πρόκειται για την ίδια κυβέρνηση που διαθέτει έναν αυξανόμενο κατάλογο, τον οποίο μοιράζεται με τα κέντρα σύντηξης και τις υπηρεσίες επιβολής του νόμου, με ιδεολογίες, συμπεριφορές, σχέσεις και άλλα χαρακτηριστικά που θα μπορούσαν να χαρακτηρίσουν κάποιον ως ύποπτο και να τον χαρακτηρίσουν ως πιθανό εχθρό του κράτους.

Για παράδειγμα, εάν πιστεύετε και ασκείτε τα δικαιώματά σας βάσει του Συντάγματος (δηλαδή, το δικαίωμά σας να μιλάτε ελεύθερα, να λατρεύετε ελεύθερα, να συναναστρέφεστε με ομοϊδεάτες που μοιράζονται τις πολιτικές σας απόψεις, να επικρίνετε την κυβέρνηση, να έχετε όπλο, να ζητάτε ένταλμα προτού σας ανακρίνουν ή σας ερευνήσουν, ή οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα θεωρείται δυνητικά αντικυβερνητική, ρατσιστική, μισαλλόδοξη, αναρχική ή κυρίαρχη), Θα μπορούσατε να είστε στην κορυφή της λίστας παρακολούθησης της τρομοκρατίας της κυβέρνησης.

Έτσι, όσο καλοπροαίρετοι και αν είναι οι πολιτικοί που κάνουν αυτές τις επεμβάσεις στα δικαιώματά μας να φαίνονται, στα σωστά (ή λάθος) χέρια, τα καλοπροαίρετα σχέδια μπορούν εύκολα να χρησιμοποιηθούν για κακόβουλους σκοπούς.

Ακόμη και ο πιο καλοπροαίρετος κυβερνητικός νόμος ή πρόγραμμα μπορεί να διαστρεβλωθεί, να αλλοιωθεί και να χρησιμοποιηθεί για την προώθηση παράνομων σκοπών μόλις προστεθούν στην εξίσωση το κέρδος και η εξουσία.

Για παράδειγμα, οι ίδιες τεχνολογίες μαζικής επιτήρησης που υποτίθεται ότι ήταν τόσο απαραίτητες για την καταπολέμηση της εξάπλωσης του COVID-19 χρησιμοποιούνται τώρα για να καταπνίξουν τη διαφωνία, να διώξουν ακτιβιστές, να παρενοχλήσουν περιθωριοποιημένες κοινότητες και να συνδέσουν τις πληροφορίες υγείας των ανθρώπων με άλλα εργαλεία επιτήρησης και επιβολής του νόμου.

Κινούμαστε γρήγορα σε αυτόν τον ολισθηρό δρόμο προς μια αυταρχική κοινωνία στην οποία οι μόνες απόψεις, ιδέες και λόγος που εκφράζονται είναι αυτές που επιτρέπονται από την κυβέρνηση και τις εταιρικές ομάδες της.

Η επόμενη φάση του πολέμου της κυβέρνησης κατά του αντικυβερνητικού λόγου και των λεγόμενων εγκλημάτων σκέψης θα μπορούσε κάλλιστα να είναι οι συλλήψεις για την ψυχική υγεία και οι ακούσιες κρατήσεις.

Υπό το πρόσχημα της δημόσιας υγείας και ασφάλειας, η κυβέρνηση θα μπορούσε να χρησιμοποιήσει τη φροντίδα ψυχικής υγείας ως πρόσχημα για τη στόχευση και τη φυλάκιση αντιφρονούντων, ακτιβιστών και οποιουδήποτε είχε την ατυχία να τοποθετηθεί σε κυβερνητική λίστα παρακολούθησης.

Έτσι αρχίζει.

Σε κοινότητες σε ολόκληρο το έθνος, η αστυνομία έχει ήδη την εξουσία να κρατά βίαια άτομα που πιστεύει ότι μπορεί να είναι ψυχικά άρρωστα, με βάση αποκλειστικά τη δική της κρίση, ακόμη και αν αυτά τα άτομα δεν αποτελούν κίνδυνο για άλλους.

Στη Νέα Υόρκη, για παράδειγμα, θα μπορούσατε να βρεθείτε βίαια στο νοσοκομείο για υποψία ψυχικής ασθένειας εάν έχετε «σταθερές πεποιθήσεις που δεν συνάδουν με τις πολιτιστικές ιδέες», επιδεικνύετε «προθυμία να συμμετάσχετε σε ουσιαστική συζήτηση», έχετε «υπερβολικούς φόβους για συγκεκριμένα ερεθίσματα» ή αρνείστε «συστάσεις εθελοντικής θεραπείας».

Ενώ αυτά τα προγράμματα φαινομενικά στοχεύουν στην απομάκρυνση των αστέγων από τους δρόμους, όταν συνδυάζονται με την πρόοδο στις τεχνολογίες μαζικής επιτήρησης, προγράμματα τεχνητής νοημοσύνης που μπορούν να παρακολουθούν τους ανθρώπους από τα βιομετρικά στοιχεία και τη συμπεριφορά τους, δεδομένα αισθητήρων ψυχικής υγείας (που παρακολουθούνται από φορετά δεδομένα και παρακολουθούνται από κυβερνητικές υπηρεσίες όπως το HARPA), αξιολογήσεις απειλών, προειδοποιήσεις ανίχνευσης συμπεριφοράς, πρωτοβουλίες πριν από το έγκλημα.

Οι νόμοι περί όπλων κόκκινης σημαίας και τα προγράμματα πρώτων βοηθειών ψυχικής υγείας που στοχεύουν στην εκπαίδευση των θυροφυλάκων για να εντοπίσουν ποιος μπορεί να αποτελέσει απειλή για τη δημόσια ασφάλεια, θα μπορούσαν κάλλιστα να σηματοδοτήσουν ένα σημείο καμπής στις προσπάθειες της κυβέρνησης να τιμωρήσει όσους εμπλέκονται στα λεγόμενα «εγκλήματα σκέψης».

Όπως αναφέρει το Associated Press, οι ομοσπονδιακοί αξιωματούχοι εξετάζουν ήδη πώς μπορούν να προσθέσουν «αναγνωρίσιμα δεδομένα ασθενών», όπως πληροφορίες για την ψυχική υγεία, τη χρήση ουσιών και τη συμπεριφορική υγεία από ομαδικά σπίτια, καταφύγια, φυλακές, εγκαταστάσεις αποτοξίνωσης και σχολεία” στην εργαλειοθήκη επιτήρησης.

Μην κάνετε κανένα λάθος: αυτά είναι τα δομικά στοιχεία για ένα αμερικανικό γκουλάγκ όχι λιγότερο απειλητικό από αυτό των γκουλάγκ της Σοβιετικής Ένωσης της εποχής του Ψυχρού Πολέμου.

Η λέξη «γκουλάγκ» αναφέρεται σε ένα στρατόπεδο εργασίας ή συγκέντρωσης όπου οι κρατούμενοι (συχνά πολιτικοί κρατούμενοι ή οι λεγόμενοι «εχθροί του κράτους», πραγματικοί ή φανταστικοί) φυλακίστηκαν ως τιμωρία για τα εγκλήματά τους κατά του κράτους.

Το γκουλάγκ, σύμφωνα με την ιστορικό Anne Applebaum, χρησιμοποιήθηκε ως μια μορφή «διοικητικής εξορίας – η οποία δεν απαιτούσε δίκη και καμία διαδικασία καταδίκης – ήταν μια ιδανική τιμωρία όχι μόνο για τους ταραχοποιούς ως τέτοιους, αλλά και για τους πολιτικούς αντιπάλους του καθεστώτος».

Αυτή η πανάρχαια πρακτική με την οποία τα δεσποτικά καθεστώτα εξαλείφουν τους επικριτές τους ή τους πιθανούς αντιπάλους τους κάνοντάς τους να εξαφανιστούν – ή αναγκάζοντάς τους να φύγουν – ή εξορίζοντας τους κυριολεκτικά ή μεταφορικά ή ουσιαστικά από τους συμπολίτες τους – συμβαίνει με αυξανόμενη συχνότητα στην Αμερική.

Τώρα, μέσω της χρήσης νόμων κόκκινης σημαίας, αξιολογήσεων απειλών συμπεριφοράς και προγραμμάτων πρόληψης της αστυνόμευσης πριν από το έγκλημα, τίθενται οι βάσεις που θα επιτρέψουν στην κυβέρνηση να χρησιμοποιήσει ως όπλο την ετικέτα της ψυχικής ασθένειας ως μέσο εξορίας εκείνων των πληροφοριοδοτών, των αντιφρονούντων και των μαχητών της ελευθερίας που αρνούνται να βαδίσουν στο ίδιο μήκος κύματος με τις επιταγές της.

Κάθε κράτος έχει το δικό του σύνολο αστικών, ή ακούσιων, νόμων δέσμευσης. Αυτοί οι νόμοι είναι επεκτάσεις δύο νομικών αρχών: parens patriae Parens patriae (λατινικά για “γονέας της χώρας”), η οποία επιτρέπει στην κυβέρνηση να παρεμβαίνει για λογαριασμό των πολιτών που δεν μπορούν να ενεργήσουν προς το συμφέρον τους, και την αστυνομική εξουσία, η οποία απαιτεί από το κράτος να προστατεύει τα συμφέροντα των πολιτών του.

Η συγχώνευση αυτών των δύο αρχών, σε συνδυασμό με τη στροφή προς ένα πρότυπο επικινδυνότητας, έχει οδηγήσει σε μια νοοτροπία Κράτους-Νταντά που πραγματοποιείται με τη μαχητική δύναμη του Αστυνομικού Κράτους.

Το πρόβλημα, βέβαια, είναι ότι η διάγνωση της ψυχικής ασθένειας, ενώ αποτελεί εύλογη ανησυχία για ορισμένους Αμερικανούς, έχει γίνει με την πάροδο του χρόνου ένα βολικό μέσο με το οποίο η κυβέρνηση και οι εταιρικοί εταίροι της μπορούν να τιμωρήσουν ορισμένες “απαράδεκτες” κοινωνικές συμπεριφορές. Στην πραγματικότητα, τα τελευταία χρόνια, γίναμε μάρτυρες της παθολογικοποίησης των ατόμων που αντιστέκονται στην εξουσία ως άτομα που πάσχουν από αντιπολιτευτική προκλητική διαταραχή (ODD), η οποία ορίζεται ως “ένα μοτίβο ανυπάκουης, εχθρικής και προκλητικής συμπεριφοράς προς τις φιγούρες εξουσίας.”

Σύμφωνα με έναν τέτοιο ορισμό, κάθε αξιόλογος ακτιβιστής στην ιστορία μας -από τον Μαχάτμα Γκάντι μέχρι τον Μάρτιν Λούθερ Κινγκ Τζούνιορ και τον Τζον Λένον- θα μπορούσε να χαρακτηριστεί ότι πάσχει από ψυχική διαταραχή ODD.

Φυσικά, όλα αυτά αποτελούν μέρος μιας ευρύτερης τάσης στην αμερικανική διακυβέρνηση, σύμφωνα με την οποία η διαφωνία ποινικοποιείται και παθολογικοποιείται και οι διαφωνούντες λογοκρίνονται, φιμώνονται, κηρύσσονται ακατάλληλοι για την κοινωνία, χαρακτηρίζονται επικίνδυνοι ή εξτρεμιστές ή μετατρέπονται σε απόκληρους και εξορίζονται.

prime