Ελληνικό πολιτικό σύστημα:Ένα διαχρονικό αδιέξοδο με καταστροφικές συνέπειες για την Ελλάδα!

Η αντίφαση, μεταξύ της κοινής γνώμης και της πλειοψηφίας της Βουλής, θα εξακολουθήσει να ισχύει μέχρις των επομένων εκλογών, οπότε θα είναι πλέον αδύνατη η επίτευξη μονοκομματικής κυβερνήσεως, αλλά οι εθνικές ζημίες θα έχουν επισυμβεί.

Η απόρριψη αποδίδεται στην ανάγκη «πολιτικής σταθερότητας», δηλ. να υπάρχει μία κυβέρνηση έστω και κακή. Φαίνεται δε στις δημοσκοπήσεις από την απόκλιση μεταξύ «προθέσεως ψήφου» και «καταλληλότητας του πρωθυπουργού». Οι υπουργοί αποδοκιμάζονται αλλ’ ως πρωθυπουργός προτιμάται αυτός που τους διόρισε.

Η αδυναμία αυτή της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας οφείλεται σε ιστορικούς λόγους και δεν είναι μόνο Ελληνική αποκλειστικότητα. Οφείλεται στην μεταφύτευση του υδρόφιλου Αγγλικού “πάρλιαμεντ” στο… ξηρό έδαφος της χώρας μας.

Την εφαρμογή της “αρχής της δεδηλωμένης” μετέφερε στην χώρα μας ο Χαρίλαος Τρικούπης στα τέλη του 19 ου αιώνος και την εφάρμοσε ο Ελευθέριος Βενιζέλος στις αρχές του 20ου, με τις καταστρεπτικές συνέπειες του διχασμού της χώρας μεταξύ φιλελευθέρων και μοναρχικών.

Η κατάχρηση οφείλεται στην παράβλεψη του θεμελιώδους κανόνος του Βρετανικού κοινοβουλευτισμού: Το πλειοψηφούν κόμμα αναδεικνύει τον εκάστοτε πρωθυπουργό ενώ εδώ ο επίδοξος αρχηγός επιλέγει προσωπικά τους υποψήφιους βουλευτές του. Μόνον όταν ο ίδιος αποτύχει στις εκλογές καταργείται. Αν λάβει ψήφο εμπιστοσύνης στην Βουλή καθιερούται και μόνο με πραξικόπημα ανατρέπεται. Όταν υπήρχε βασιλιάς ήταν αναίμακτο. Επί προεδρευομένης δημοκρατίας σχεδόν αδύνατον.

Τί πρέπει να γίνει με το πρωθυπουργικό μοντέλο

Στην Γερμανία, οι Αμερικανοί νικητές του πολέμου, διέγνωσαν την αδυναμία του ηπειρωτικού κοινοβουλευτισμού και γι’ αυτό επέβαλαν η εκλογή του καγκελαρίου να είναι ανεξάρτητη από το πλειοψηφούν κόμμα στην Βουλή.

Αλλ’ εκεί υπάρχει αισθητή η ανάγκη κυβερνήσεως έστω συνασπισμού των κομμάτων, ενώ στην Ελλάδα χρειαζόμαστε “μονοκομματική κυβέρνηση” από της εποχής της Αθηναϊκής δημοκρατίας του Περικλή. Διότι οι άμετρες προσωπικές φιλοδοξίες επικρατούν του εθνικού συμφέροντος.

Έτσι όμως καταλήγουμε στις αντιδημοφιλείς κυβερνήσεις ακόμη και για τους οπαδούς των. Όπως σήμερα με την “Νέα δημοκρατία”. Ο κόσμος την αποδοκιμάζει κι οι 158 βουλευτές της θεωρούν τον Κυριάκο “αναντικατάστατο”! Στην αντιπολίτευση ισχύουν περίπου τα ίδια, με την επιπρόσθετη διαφορά ότι εκεί ψηφίζει και το πεζοδρόμιο.

Τούτων δοθέντων, η χώρα κακοκυβερνάται αλλά έχει σταθερή κυβέρνηση που επεκτείνεται και στην δικαιοσύνη. Έτσι πήρε δύο χρόνια το έγκλημα των Τεμπών να πάει “προανακριτική” (επινόηση Ευάγγελου Βενιζέλου) και πλείστες άλλες κακουργηματικές πράξεις, Μαγούλα, Μάτι, Συνακροάσεις, στο αρχείο…

Εδώ που φθάσαμε κάτι πρέπει να γίνει για ν’ αποφευχθεί πάλι το πολιτικό αδιέξοδο, όπως το 1967 και το 1974. Να χρειάζονται εθνοσωτήρες. Απλά , η εκάστοτε υποψήφιοι βουλευτές να εκλέγονται απ’ τα νόμιμα μέλη του κόμματος ως εν Βρετανία του Συντηρητικού ή του Εργατικού κόμματος κι οι εκλεγμένοι εκπρόσωποι του κόμματος, τον αρχηγό τους.

Κι όταν αυτός κερδίσει τις εκλογές να χρίζεται πρωθυπουργός. Αν αποδειχθεί ακατάλληλος, ν’ αντικαθίσταται από την Κοινοβουλευτική Ομάδα χωρίς να παραιτείται η κυβέρνηση. Έτσι αποφεύγεται το συνεχές στήσιμο των καλπών κι η νεοφυής πρωθυπουργική μας δημοκρατία.

Περιθωριοποιημένος και στην Ευρώπη ο Μητσοτάκης

Ο αποκλεισμός της Ελλάδας από τις διαβουλεύσεις για την Ουκρανία, καθώς ο πρωθυπουργός Κυριάκος Μητσοτάκης δεν προσκλήθηκε καν στη διάσκεψη του Λονδίνου και υποβιβάστηκε στη δεύτερη ημέρα της προηγηθείσας του Παρισιού (με ολιγόλεπτη συμμετοχή μέσω βιντεοκλήσης), αποκάλυψε τη συρρίκνωση επιρροής του ιδίου και της εξωτερικής πολιτικής της χώρας.

Οι ανεπίσημες δικαιολογίες “κυβερνητικών πηγών” ότι η βρετανική πρωτοβουλία για το Ουκρανικό ήταν «μεμονωμένη» και πως η γαλλική σχετίζεται με τις χώρες που θα συνεισφέρουν στρατιωτικές δυνάμεις, ενώ οι αποφάσεις θα ληφθούν στη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, δεν έχουν καμία βάση. Γιατί οι εξελισσόμενες συζητήσεις δεν αφορούν μόνον την εκεχειρία και την ανάπτυξη ειρηνευτικής αποστολής, αλλά επεκτείνονται στην εξ αποστάσεως υποστήριξη, τα συμβόλαια ανοικοδόμησης, τις ναυτιλιακές μεταφορές κ.α.

Ασφαλώς, τα κυβερνητικά μισόλογα δεν ευσταθούν ούτε ιστορικά. Σε όλες τις ανάλογες κρίσεις, η Ελλάδα ήταν παρούσα, χωρίς την αποστολή δυνάμεων, με την εκάστοτε πολιτική ηγεσία της. Το 1990-91, κατά τον Α’ Πόλεμο του Κόλπου, ο πρωθυπουργός Κωνσταντίνος Μητσοτάκης και ο υπουργός Εξωτερικών Αντώνης Σαμαράς συμμετείχαν σε όλες τις διπλωματικές συνεννοήσεις και διεθνείς συναντήσεις.

Οι ίδιοι είχαν πρωταγωνιστική παρουσία σε κάθε μορφής διακρατικές επαφές για την, υπό διάλυση, Γιουγκοσλαβία το 1991-92, όπως και ο διάδοχος του δευτέρου, Μιχάλης Παπακωνσταντίνου, το 1993. Αποφασιστικές ήταν οι παρεμβάσεις του Ανδρέα Παπανδρέου και του Κάρολου Παπούλια το 1994-95, επιτυγχάνοντας – στην κορύφωση των εχθροπραξιών – την απελευθέρωση Κυανόκρανων του ΟΗΕ που κρατούσαν, ως ομήρους, οι Σερβοβόσνιοι.

To 1999 κατά τις νατοϊκές επιχειρήσεις στο Κόσοβο και το 2003 στο Β’ Πόλεμο του Κόλπου, οι Κώστας Σημίτης και Γιώργος Παπανδρέου έκαναν μεν αρκετά λάθη, αλλά κατέστησαν την ελληνική διπλωματία συνομιλητή όλων. Αμέσως μετά, οι Κώστας Καραμανλής και Πέτρος Μολυβιάτης, το 2004-2006, με μαεστρία απέρριψαν κατηγορηματικά την αποστολή μάχιμων δυνάμεων στο Αφγανιστάν, προτιμώντας την ανάληψη της σημαντικής διοίκησης του αεροδρομίου της Καμπούλ, τα έργα με δύναμη Μηχανικού και την ιατρική υποστήριξη με κινητό νοσοκομείο.

Και, παρά τις επανειλημμένες πιέσεις, αρνήθηκαν τη διάθεση επιθετικών ελικοπτέρων “Απάτσι” στις εκεί επικίνδυνες επιχειρήσεις (μείζον θέμα, επειδή η Ελλάδα ήταν μία από τις μόνον τρεις ευρωπαϊκές χώρες-μέλη του ΝΑΤΟ που διέθεταν το συγκεκριμένο τύπο). Εκ του αποτελέσματος, είναι ξεκάθαρο ότι όλοι οι προαναφερθέντες πολιτεύονταν καλύτερα, διεθνώς, από τον σημερινό πρωθυπουργό. Δεν πετύχαιναν το απόλυτο, αλλά κέρδιζαν πόντους και ανταλλάγματα για τα συμφέροντα της χώρας.

Δεν είναι μόνο το Ουκρανικό…

Πέραν των ιστορικών συγκρίσεων, η αξιολόγηση της παρούσας κατάστασης είναι, δυστυχώς, απογοητευτική για τα ερείσματα της Ελλάδας στην ευρωπαϊκή σκηνή. Το διπλωματικό πρόβλημα εμφανίζεται τόσο διμερώς, όσο και πολυμερώς στο επίπεδο της ΕΕ και δεν περιορίζεται στο Ουκρανικό.

Συγκεκριμένα, ως προς το Ηνωμένο Βασίλειο, μόλις στις αρχές Δεκεμβρίου 2024, ο κ. Μητσοτάκης σε συνάντηση με τον ομόλογό του, Κιρ Στάρμερ, εξέφραζε ικανοποίηση για την «πολύ ισχυρή εταιρική σχέση», κρίνοντας πως θα συμβάλει στην αντιμετώπιση «των μεγάλων προκλήσεων ασφαλείας στην Ουκρανία, στη Νοτιοανατολική Ευρώπη και τη Μέση Ανατολή».

Τρεις μήνες αργότερα, το Λονδίνο δεν συμμερίζεται καθόλου τις αυτάρεσκες εκτιμήσεις του πρωθυπουργού. Την ίδια στάση τηρεί ο Ουκρανός πρόεδρος Ζελένσκι, ο οποίος δεν έκρινε χρήσιμη τη συμμετοχή του Μητσοτάκη στη διάσκεψη. Αλλιώς θα την πρότειναν ο ίδιος ή κάποιος από τους υπόλοιπους 17 συμμετέχοντες. Ο Μητσοτάκης απέτυχε να οικοδομήσει, επί των συμφωνιών του Δεκεμβρίου με τον κ. Στάρμερ, αλλά – πάλι καλά – επίκειται η εξειδίκευση της ελληνοβρετανικής “Δήλωσης Κοινού Οράματος” για την άμυνα.

Ταυτόχρονα, ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να πείσει τον πρόεδρο Εμμανουέλ Μακρόν για την αξία της ελληνικής συμβολής στις μεταπολεμικές εξελίξεις. Άλλωστε, την ώρα που συζητείται η αύξηση των αμυντικών δαπανών της Ευρώπης, η Γαλλία επιβεβαιώνει την ισχύ του άξονά της με τη Γερμανία (κοινά προγράμματα αεράμυνας, μελλοντικό άρμα μάχης κ.λπ.) και βιομηχανικών προγραμμάτων με την Ιταλία. Η πρόταση του κ. Μητσοτάκη για την κοινή αεράμυνα έχει δημοσιότητα μόνον στην Αθήνα, χωρίς απήχηση σε Βερολίνο, Παρίσι και Ρώμη.

Εξίσου μειωμένη είναι η ελληνική επιρροή στα όργανα της ΕΕ. Μετά τις διαδοχικές απορρίψεις από την Κομισιόν όλων των προτάσεων του κ. Μητσοτάκη για τα ενεργειακά, χαρακτηριστικά είναι όσα συνέβησαν κατά την προ εβδομάδος υιοθέτηση της 16ης δέσμης κυρώσεων κατά της Ρωσίας. Δεν έγινε δεκτό κανένα από τα τέσσερα ελληνικά αιτήματα εξαιρέσεων.

Η ήττα ήταν τόσο βαριά, ώστε η Αθήνα έκρινε απαραίτητο, διπλωματικά, να υποβάλει μονομερή επεξηγηματική δήλωση. Κάτι σαν συγγνώμη! Δεν την αξίωσε κανείς, αλλά έπρεπε να βρεθεί, εκ των υστέρων, κάποια δικαιολογία με το σκεπτικό ότι “ε, και η πρόταση της Κομισιόν μας ικανοποιούσε κατά βάθος”. Η ήττα επήλθε κατόπιν προσωπικής ανάμιξης του κ. Μητσοτάκη (και, εν μέρει, του νεο-ορκισθέντος υφυπουργού Εξωτερικών Τάσου Χατζηβασιλείου) στους χειρισμούς της Μόνιμης Αντιπροσωπείας μας στην ΕΕ.

ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΝΤΙΠΟΛΙΤΕΥΣΗ ΓΡΑΠΤΕΣ ΛΥΣΕΙΣ ΕΧΕΙ ΜΟΝΟ Η ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ ΚΑΤΑΤΕΘΕΙΜΕΝΕΣ ΣΤΟΝ ΑΡΕΙΟ ΠΑΓΟ , ΑΛΛΑ Ο ΚΟΣΜΟΣ ΔΕΝ ΤΗΝ ΒΛΕΠΕΙ, ΔΕΝ ΤΗΝ ΚΟΙΤΑ ΣΤΙΣ ΕΚΛΟΓΙΚΕΣ ΑΝΑΜΕΤΡΗΣΕΙΣ, ΠΙΘΑΝΟΝ ΑΝΤΕΧΕΙ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΕΙ ΤΙΣ ΠΑΡΑΝΟΜΙΕΣ-ΤΗΝ ΔΙΑΠΛΟΚΗ -ΤΗΝ ΔΙΑΦΘΟΡΑ ΚΑΙ ΤΟ ΘΡΑΣΟΣ ΟΣΩΝ ΚΥΒΕΡΝΗΣΑΝ.

ΑΠΟΣΠΑΣΜΑ ΑΠΟ ΤΙΣ ΠΡΟΓΡΑΜΜΑΤΙΚΕΣ ΔΗΛΩΣΕΙΣ “Ε.ΣΥ ΕΛΛΗΝΩΝ ΣΥΝΕΛΕΥΣΙΣ”

ΚΕΦΑΛΑΙΟ Δ
ΕΞΩΤΕΡΙΚΗ ΣΤΡΑΤΗΓΙΚΗ

1.0 ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ – ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΚΕΣ ΥΠΗΡΕΣΙΕΣ

1.1. Η Ελλήνων Πολιτεία θεωρεί το Υπουργείο Εξωτερικών και τις Διπλωματικές Υπηρεσίες ως κρισιμότατο κλάδο υπηρεσίας προς το Κράτος. Είναι αναγκαίο να γίνει ανασύνταξη, αναβάθμιση και ανασυγκρότηση όλων των υπηρεσιών του κλάδου.
1.2. Το Υπουργείο Εξωτερικών θα είναι άμεσα συνδεδεμένο με όλες τις Πρεσβείες οι οποίες είναι τμήματα μικρά της μητέρας Ελλάδος. Αυτοί που θα υπηρετούν σε όλες τις οργανικές και διοικητικές θέσεις είναι υποχρεωτικό να έχουν Ελληνικό DNA και να είναι ορκισμένοι για την υπέρ του Έθνους μας υπηρεσίες τους.
1.3. Είναι υποχρεωμένοι να ασκούν διαφήμιση του Έθνους για όσα έχει δώσει στον πλανήτη μας όπως την γνώση, την τεχνογνωσία, την τεχνολογία, τις επιστήμες, την πολιτική, τα μαθηματικά, την τέχνη, τη γλώσσα, την φιλοσοφία κλπ.
1.4. Είναι καθήκον τους η συνεργασία με φορείς άλλων κρατών για την προβολή αυτών που έχει προσφέρει ο πολιτισμός μας διαχρονικά.
1.5. Είναι καθήκον τους να ανακαλύπτουν τομείς – συνθήκες συνεργασίας που θα αποβαίνουν προς όφελος των άλλων κρατών αλλά κυρίως του Ελληνικού.
1.6. Είναι καθήκον τους με τις συνεργασίες αυτές να προβάλλουν την Ελλήνων Πολιτεία σε ολόκληρο τον πλανήτη για την θέση που έχει ο άνθρωπος μέσα σε αυτήν.
1.7. Ένας άλλος τομέας που θα δραστηριοποιηθούν μέσω των εμπορικών ακολούθων είναι να προωθούν τα ελληνικά αγροτικά και βιομηχανικά προϊόντα στη χώρα που είναι διαπιστευμένοι.
1.8. Η Ελλήνων Πολιτεία θα διαθέσει όσα κεφάλαια χρειάζονται για να αποκτήσει ιδιόκτητα κτίρια που θα στεγάζονται οι τοπικές υπηρεσίες και πρεσβείες της χώρας μας.
1.9. Οι Διπλωματικοί υπάλληλοι έχουν καθήκον να ενημερώσουν τις τοπικές κοινωνίες για τα κληρονομικά δικαιώματα που έχει το Έθνος μας σε οτιδήποτε βρίσκεται στην επικράτεια τους και είναι κατασκευασμένο από τους προγόνους μας.
1.10. Όπως επίσης είναι καθήκον τους η εύρεση τέτοιων κληρονομιών που βρίσκονται στο εξωτερικό και η διεκδίκηση ως πνευματικό ή κληρονομικό δικαίωμα του Έθνους μας. ΣΕΛΙΔΑ 34 από 40

#ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ #ΜΗΤΣΟΤΑΚΗΣ #ΠΟΛΙΤΙΚΗ #ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ #ΣΥΣΤΗΜΑ #ΚΑΘΕΣΤΩΣ #ΕΛΛΑΔΑ #ΕΚΛΟΓΕΣ #ΔΙΑΔΗΛΩΣΕΙΣ #ΣΥΝΤΑΓΜΑ