ΗΜΕΡΑ ΕΓΚΛΕΙΣΜΟΥ 69η – Πέμπτη 14 Ιανουαρίου 2021
69 μέρες και ο εγκλεισμός συνεχίζεται…
Η υπουργός γεμάτη ικανοποίηση τόνισε πως …”τα παιδιά μας φορέσαν τα γυαλιά…”
Ναι, οι μικροί μαθητές είναι πράγματι πιστοί εκτελεστές όλων των εντολών…δεν αντιδράνε… Γιατί θεωρούν εμάς τους μεγάλους αυθεντίες και παντογνώστες…γιατί μας εμπιστεύονται και αφήνονται στην καθοδήγηση μας…
Ξυπνάνε από τις 7 ώστε 8 παρά να βρίσκονται στο σχολείο, φοράνε τη μάσκα συνεχώς, πλένουν τα χέρια συχνά, τα καθαρίζουν με αντισηπτικό….
Δεν μιλάνε και πολύ στο παιχνίδι τους, καθώς χτίζουν με τα τούβλα, γιατί είναι κουραστικό να μιλάς με ένα πανί μπροστά στο στόμα σου και να επαναλαμβάνεις μιας και ο διπλανός σου, που δεν είναι και τόσο δίπλα λόγω των αποστάσεων, δεν καταλαβαίνει τι λες και πρέπει να το ξαναπείς…
Κι ο Γιαννάκης που η ομιλία του μοιάζει με του Θανασάκη του Αρκά, δεν μιλάει πλέον πολύ γιατί οι φίλοι του δεν καταλαβαίνουν τι λέει…
Και η μικρή Ελένη, που η φωνή της ήταν τόσο ψιθυριστή και η αυτοεκτίμηση της στα πατώματα, συνειδητοποίησε πως δεν χρειάζεται πια να μιλάει …αφού τώρα δεν ακούγεται καθόλου.
Άραγε… όλοι αυτοί που αποφασίζουν και σχεδιάζουν τους τρόπους αντιμετώπισης της λοίμωξης, αν ήταν από μια μεριά και άκουγαν τις ευχές που έδωσαν τα νηπιάκια μου την τελευταία μέρα, θα βούρκωναν όπως βούρκωσα εγώ;;;
Θα ένιωθαν ντροπή απέναντι τους, όπως ένιωσα εγώ ως ενήλικας που επέτρεψα να μολυνθεί τόσο πολύ ο πλανήτης και δεν κούνησα το μικρό μου δαχτυλάκι ως πολίτης να αλλάξω την κατάσταση και τώρα οι αρρώστιες πήραν τα πάνω τους και αλλάζουν τη ζωή μας;;;
Πώς θα ένιωθαν καθώς θα άκουγαν τον Νικολάκη να εύχεται:
« Θέλω…το 2021 να διώξει τον κορονοϊο και να ξαναγυρίσουμε στο σχολείο μας…
Θέλω να μπορώ να παίξω με τον φίλο μου το Γιάννη, να είμαστε δίπλα και να μη φοράμε μάσκες… Να μπορώ να βλέπω πότε γελάει και να μπορώ να τον ακούω καθαρά τι λέει…
Θέλω να μη γράφουμε μηνύματα για να βγούμε έξω και να μην μας σταματάει η αστυνομία κι εγώ να φοβάμαι…
θέλω να ανοίξουν οι παιδικές χαρές και να κάνω κούνια με τους φίλους μου και να σκαρφαλώσουμε στο δίχτυ…
Θέλω να μην αρρωστήσει η μαμά και ο μπαμπάς μου, ούτε η γιαγιά από τον ιό …και να σταματήσει αυτός στην τηλεόραση να μετράει κρούσματα…»
Φεύγω από το σχολείο μουδιασμένη από τις σκέψεις που με βαραίνουν και κατεβαίνω στο σούπερ μάρκετ για τα ψώνια της ημέρας…
Μια βόλτα είναι αρκετή για να νιώσεις πως η άλλοτε πλούσια και γεμάτη ζωή πόλη, μετατρέπεται σε πόλη φάντασμα…
Τα περισσότερα των καταστημάτων είναι κλειστά και η βοήθεια από το κράτος ψίχουλα στο πιάτο του πεινασμένου….
Έκαναν διαμαρτυρία με τα αμάξια τους κορνάροντας σε όλη την πόλη αλλά τα μεγάλα κανάλια δεν ασχολήθηκαν μαζί τους,ούτε η κυβέρνηση έδωσε σημασία στην κραυγή απόγνωσης που εκδηλώθηκε με κορναρίσματα…
Περνώντας με το αυτοκίνητο παρατηρώ τις βιτρίνες.. Σε μερικές ακόμη αναβοσβήνουν τα χριστουγεννιάτικα λαμπιόνια…δεν πήγε καν ο ιδιοκτήτης να τα σβήσει και να ξεστολίσει.
Χρειάζεται σθένος ψυχικό να ξεκλειδώσει το μαγαζί του, να μπει και να δει την πραμάτεια που αγόρασε ή που ακόμη χρωστάει, να μένει εδώ και 70 μέρες στα ράφια.
Και οι προμηθευτές να ενοχλούν κάθε τόσο ζητώντας τα λεφτά τους και σφίγγοντας τη θηλιά που η απόγνωση πλέον έχει περάσει στο λαιμό τους.
Και τα ενοίκια να τρέχουν μαζί με τους ιδιοκτήτες που κάθε τόσο ζητάνε τα νοίκια τους…
Και οι λογαριασμοί να μην έχουν σταματήσει…όλα σταματούν, όλα περιορίζονται εκτός από τους λογαριασμούς…Αυτοί πρέπει να πληρωθούν στην ώρα τους…
Και το βλέπεις στο βλέμμα των ιδιοκτητών των μαγαζιών, πως απορούν και οι ίδιοι με την πρωτόγνωρη αυτή κατάσταση και δεν ξέρουν τί πρέπει να νιώσουν , ούτε πως να χαρακτηρίσουν αυτό που ήδη νιώθουν…
Απόγνωση;;;
Η απόγνωση…που ήρθε παρέα με τον κορονοϊό, κλείνοντας του το μάτι για τη μυστική τους συμφωνία. « Αν δεν τα καταφέρεις εσύ να τους ξεκάνεις…θα το κάνω εγώ με τον τρόπο μου…»
Κάπως έτσι μοιάζει να λέει η συμφωνία μεταξύ τους…
Τα τρόφιμα τελειώνουν στο ντουλάπι, τα παιδιά θέλουν να φάνε, στην τράπεζα δεν υπάρχουν άλλα χρήματα…και η απόγνωση παρούσα….
Ανοίγεις την τηλεόραση που ή θα μετράει κρούσματα ή θα αναφέρει για τα μέτρα του πτωχευτικού κώδικα που όλο και πλησιάζουν…και η απόγνωση δυναμώνει και σου κάθεται στο σβέρκο…
Πας να κοιμηθείς, να ξεχαστείς με ένα γλυκό όνειρο μα αυτή δεν σε εγκαταλείπει ούτε στιγμή…Έχει κολλήσει το στόμα της στο αυτί σου και σου ψυθιρίζει:
«Πως θες το τέλος ;;; Σχεδίασε το και θα το έχεις…θα είναι με κατάθλιψη, με ανακοπή, με εγκεφαλικό, με ένα σάλτο μορτάλε από το μπαλκόνι;;; Δεν έχεις κάπου αλλού να πας…είσαι δικός μου..»
Κι αν αύριο μας πούνε… επιστρέψτε σιγά σιγα στην κανονικότητα σας…Πόσο κανονική θα μπορεί αν είναι αυτή η κανονικότητα;;;
Ο φόβος θα έχει φωλιάσει στην ψυχή για το τί θα ξημερώσει …
Η υποψία δεν θα μας αφήνει να χαρούμε ούτε τον έρωτα….
ΜΑΣ ΤΑ ΑΛΛΑΞΑΝ ΟΛΑ…….
Ξέρεις όμως τί με τρομάζει;;;
Μην τυχόν και τα ξεχάσουμε όλα αυτά …
Μην μας δώσουν ψίχουλα ελευθερίας και πετάξουμε από τη χαρά μας και νιώσουμε κι ευγνωμοσύνη….
Νιώθω σαν επιβάτης πλοίου που οι πειρατές το κατέλαβαν και οι κυβερνήτες συνεργάζονται μαζί τους…
Σαν να μας έκλεισαν στα αμπάρια, κι ο αέρας λιγοστεύει και η απόγνωση καθηλωμένη στο σβέρκο στραγγαλίζει ελπίδες για διάσωση κι ελευθερία…
Αυτοί οι κυβερνήτες δεν νοιάζονται για τις ξέρες…
Ούτε για τα κοφτερά βράχια…και το πλοίο στο οποίο όλοι είμαστε επιβάτες, μπάζει νερά…
Θέλω έναν πομπό να εκπέμψω σήματα βοή θειας ή καλύτερα… σήματα αφύπνισης…mayday…mayday…mayday….
Να ακουστούν σε όλες τις ψυχές και να ξυπνήσουν…Δεν είναι πρόβα θανάτου αυτό που συμβαίνει…
Έίναι το σχέδιο του τέλους μας ως άνθρωποι….
ΞΥΠΝΗΣΤΕ…ΕΝΩΘΕΙΤΕ ΜΑΖΙ ΜΑΣ…ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΑΡΟΥΜΕ ΤΟ ΤΙΜΟΝΙ ΣΤΑ ΧΕΡΙΑ ΜΑΣ…mayday- mayday- mayday!!!!”
ΑΦ. ΚΑΡΑΝΙΚΟΥ
Διαδίκτυο, κάνε τη δουλειά σου.
ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΗ:
