Παγκόσμιος Βρασμός: Μια επίθεση στη λογική και την επιστήμη – Τρομοκρατία κλιματικού αφηγήματος

Παγκόσμιος Βρασμός: Μια επίθεση στη λογική και την επιστήμη – Τρομοκρατία  κλιματικού αφηγήματος

Δυστυχώς, η προώθηση του «κλιματικού αφηγήματος» έχει καταφέρει να παρακινήσει τους πολίτες να αγνοήσουν πώς οι ελευθερίες και τα δικαιώματά τους κινδυνεύουν από την επιβολή κατασταλτικών δημόσιων πολιτικών που απαντώνται ως λύση.

ΕΝΩ Η ΛΥΣΗ ΕΙΣΑΙ Ε.ΣΥ. ΟΤΑΝ ΚΑΤΑΝΟΗΣΕΙΣ TI KANOYN KAI ΠΩΣ TO KANOYN

Παγκόσμιος Βρασμός: Ένα ενδιαφέρον και ανησυχητικό διπλό πρότυπο εφαρμόζεται στην αποδοχή των ατομικών ενεργειών και εκείνων των πολιτικών παραγόντων. Ένα άτομο που κηρύσσει κατάσταση έκτακτης ανάγκης όταν δεν υπάρχει, π.χ. φωνάζοντας «φωτιά» σε έναν γεμάτο κινηματογράφο, θα τον οδηγούσε σε δίκαιη τιμωρία, ωστόσο οι δημόσιοι υπάλληλοι μπορούν να το πράξουν χωρίς να προσελκύσουν τον ίδιο έλεγχο.

Σύμφωνα με τον Γενικό Γραμματέα των Ηνωμένων Εθνών Αντόνιο Γκουτέρες, «η εποχή της υπερθέρμανσης του πλανήτη έχει τελειώσει» και «η εποχή του παγκόσμιου βρασμού έχει φτάσει». Φυσικά, αυτή η δήλωση έγινε με ελάχιστη ή καθόλου αίσθηση της προοπτικής ή την πιθανότητα ότι οποιοσδήποτε λογικός άνθρωπος θα την αμφισβητούσε ή θα την αντικρούσει.

Αυτό το σχόλιο είναι η τελευταία αναφορά σχετικά με το τι συμβαίνει και συνέβαινε με τον καιρό και το κλίμα. Αφού η αύξηση της θερμοκρασίας παρουσίασε επιβράδυνση. Η κλιματική αλλαγή έγινε ο λειτουργικός όρος, αλλά αυτό διαπιστώθηκε ότι δεν ήταν αρκετά ανησυχητικό.

Με τη σειρά της, η δράση για το κλίμα έγινε το απαραίτητο αντίδοτο σε μια «κλιματική έκτακτη ανάγκη» ή «κλιματική κρίση». Έχοντας κάνει έναν πλήρη κύκλο, με την εστίαση να επιστρέφει στο φετίχ με τις υψηλές θερμοκρασίες κατά τη διάρκεια ενός εποχιακού, τοπικού και προβλέψιμου καύσωνα, ο ισχυρισμός είναι ότι βρισκόμαστε εν μέσω κλιματικού βρασμού.

Ακόμη και χωρίς γνώση της επιστήμης, τα βιβλία συνταγών επισημαίνουν ότι ο «βρασμός» συμβαίνει όταν το νερό θερμαίνεται στους 212º Fahrenheit (100º Κελσίου) στο επίπεδο της θάλασσας. Από την πλευρά του, μπορεί ο επικεφαλής του ΟΗΕ να γνωρίζει ότι το νερό θα βράσει σε χαμηλότερες θερμοκρασίες σε υψηλότερα υψόμετρα, αλλά είναι απίθανο να έχει βρεθεί σε τέτοια υψόμετρα στην πατρίδα του την Πορτογαλία για να παρατηρήσει ένα σημείο βρασμού κοντά στους πρόσφατους παγκόσμιους μέσους όρους.

Αν και είναι σύνηθες οι αναφορές σχετικά με τον τρέχοντα καιρό να είναι υπερβολικές, αυτό δεν υποδηλώνει απαραίτητα αλλαγές ή τάσεις στις κλιματικές συνθήκες. Εκτός από την έννοια των θερμοκρασιών που «βράζουν», οι τίτλοι που υποδηλώνουν ότι οι τρέχουσες θερμοκρασίες είναι «καυτές» ή «ζεματιστές» υποδηλώνουν μια παρανόηση του τι σημαίνουν αυτοί οι όροι.

Ίσως η χρήση του φόβου και η υπόθαλψη της άγνοιας είναι καλύτερη από τον εξαναγκασμό για την επιβολή μιας αφήγησης. Η πειθώ σε αναζήτηση συνεργατικών ρυθμίσεων είναι σίγουρα αυτό που πρέπει να αναμένεται από μια φιλελεύθερη, αντιπροσωπευτική δημοκρατία, αλλά αυτό απειλείται εξίσου από τον «αριστερό» καθώς και από τον «δεξιό» λαϊκισμό.

Αποδεικνύεται ότι η χρήση ακραίων όρων στη συζήτηση για το κλίμα δεν αφορά ούτε την υπερεκτίμηση ούτε την υπερβολή, καθώς η υπερεκτίμηση ή η υπερβολή απαιτεί να υπάρχει ένα στοιχείο αλήθειας στις δηλώσεις. Οι όροι που χρησιμοποιούνται για να εκφράσουν την επίδραση των υψηλών θερμοκρασιών στο ανθρώπινο σώμα είναι παραπλανητικοί, ανειλικρινείς και αντικειμενικά αναληθείς.

Η δημιουργία φόβου είναι μια πολύ γνωστή τεχνική προπαγάνδας για την υποστήριξη μιας αφήγησης, όπως συμβαίνει με τις αναφορές στιγμιαίων καιρικών συνθηκών σαν να προμηνύουν ενδεχόμενες ή αμετάκλητες κλιματικές αλλαγές.

Ένα παράδειγμα για το πώς ένα μεμονωμένο καιρικό φαινόμενο απεικονίζεται σαν να ήταν απόδειξη μιας γενικευμένης άποψης των συνολικών συνθηκών μπορεί να δει σε μια πρόσφατη έκθεση στο National Public Radio.

Σημειώνοντας ότι οι μετρήσεις ενός μόνο αισθητήρα θερμοκρασίας νερού στον κόλπο Manatee, κοντά στο Εθνικό Πάρκο Everglades, έφτασαν τους 101,1F βαθμούςF, τα δεδομένα δηλώθηκαν ως «εντυπωσιακά» σαν να αντανακλούσαν υψηλές μέσες θερμοκρασίες στην περιοχή του κόλπου της Φλόριντα. Στη συνέχεια, δηλώθηκε ότι οι «καυτές» θερμοκρασίες «θα μπορούσαν» να αποτελέσουν σημαντικό κίνδυνο για τα κοράλλια και άλλα θαλάσσια ζώα.

Αξίζει να σημειωθεί ότι η λέξη «θα μπορούσε» σε αυτό το πλαίσιο δεν έχει πραγματικό περιεχόμενο, δεδομένου ότι τέτοιες υπό όρους εκφράσεις δεν παρέχουν καμία εικόνα ή τεκμηρίωση της πιθανότητας του αναφερόμενου γεγονότος. Οι υποστηρικτές αυτής της αφήγησης αναμένουν ότι οι περισσότεροι πολίτες θα είναι αδιάφοροι και θα αποδέχονται πρόθυμα τους ισχυρισμούς των πολιτικών αξιωματούχων με σκοπό την παραπλάνηση ή την τρομοκράτησή τους, ώστε να υποτάσσονται στις όποιες διορθωτικές δημόσιες πολιτικές επιβάλλονται.

Σε κάθε περίπτωση, δεν υπήρχαν στοιχεία που να υποστηρίζουν τον ισχυρισμό των «εκπληκτικών» συνθηκών νερού στον υπόλοιπο κόλπο της Φλόριντα. Επιπλέον, ο ισχυρισμός ότι οι θερμοκρασίες είναι «καυτές» προκαλεί σύγχυση, στην καλύτερη περίπτωση, δεδομένου ότι ο τραυματισμός από εγκαύματα νερού είναι κοινώς γνωστός ως ζεμάτισμα.

Όσον αφορά το ζεμάτισμα, εγκαύματα δεύτερου βαθμού μπορεί να συμβούν από έκθεση για 3 δευτερόλεπτα σε νερό 140 ° F, ενώ ένα έγκαυμα τρίτου βαθμού απαιτεί τουλάχιστον 5 δευτερόλεπτα έκθεσης στην ίδια θερμοκρασία. Όπως είναι, η θερμοκρασία του θαλασσινού νερού μετράται από μία μόνο σημαδούρα στα ανοικτά των ακτών της Φλόριντα μακριά από αυτές τις θερμοκρασίες και είναι μεταβλητή κατά τη διάρκεια των 24 ωρών, έως και 10 βαθμούς λιγότερο τη νύχτα.

Φυσικά, η θερμότητα στον αέρα του περιβάλλοντος απέχει επίσης πολύ από τις θερμοκρασίες που θα ήταν «βρασμός» ή “καυτές” θερμοκρασίες. Αλλά αποδεικνύεται ότι δεν υπάρχει «καθιερωμένη επιστήμη» σχετικά με τις μέγιστες θερμοκρασίες περιβάλλοντος που θα προκαλέσουν θερμική δυσφορία.

Στην πραγματικότητα, περισσότερα είναι γνωστά για την επίδραση των χαμηλών θερμοκρασιών περιβάλλοντος στο ανθρώπινο σώμα. Εάν η θερμοκρασία πέσει κάτω από το κατώτερο όριο, 82,4º Fahrenheit (28º Κελσίου), χρησιμοποιείται περισσότερη ενέργεια για τη διατήρηση της εσωτερικής θερμοκρασίας στο βέλτιστο και εάν οι θερμοκρασίες είναι πολύ χαμηλές, εμφανίζεται ρίγος προκαλώντας ακούσιες μυϊκές συσπάσεις για την παραγωγή θερμότητας.

Η θερμορύθμιση της θερμοκρασίας του σώματος είναι απαραίτητη για τη διατήρηση της ανθρώπινης ζωής και της επιβίωσης των ανθρώπινων κυττάρων ώστε να ευδοκιμήσουν και όχι να υπερθερμανθούν ή να πεθάνουν. Το ανθρώπινο σώμα εμπλέκεται στην ομοιόσταση για να διατηρήσει την ισορροπία διατηρώντας την εσωτερική θερμοκρασία του πυρήνα μέσα σε ένα ασφαλές εύρος, ανεξάρτητα από τις θερμοκρασίες που βρίσκονται έξω από το σώμα, διαφορετικά μπορεί να προκληθούν βλάβες οργάνων.

Τα αποτελέσματα της έρευνας που διεξήχθη στο Πανεπιστήμιο του Roehampton δείχνουν ότι οι θερμοκρασίες περιβάλλοντος που υπερβαίνουν τους 104º Fahrenheit (40º Κελσίου) μπορεί να προκαλέσουν σε ορισμένους ανθρώπους αδυναμία αποβολής υπερβολικής θερμότητας, με αποτέλεσμα οι λειτουργίες του σώματος να γίνονται ανώμαλες. Επισημαίνεται ότι υπάρχει μια «θερμοουδέτερη» ζώνη θερμοκρασιών εντός της οποίας το σώμα δεν έχει ανάγκη να αυξήσει το μεταβολικό ρυθμό ή να χρησιμοποιήσει περισσότερη ενέργεια για να επιτύχει τη φυσιολογική θερμοκρασία πυρήνα των 98,6º Φαρενάιτ (37º Κελσίου).

Ενώ οι υψηλές θερμοκρασίες μπορούν να επηρεάσουν την καρδιαγγειακή υγεία (π.χ. κατά τη διάρκεια καύσωνα ή κατά την καταπολέμηση πυρκαγιών), δεν είναι θέμα κλιματικής αλλαγής. Η πήξη του αίματος (δηλαδή η θρομβογένεση) μπορεί να προκύψει από την έκθεση σε μακρά και αδιάλειπτη έκθεση σε υπερβολική ζέστη, αλλά εξαρτάται από τα φυσικά χαρακτηριστικά και τις συνθήκες των ατόμων.

Φυσικά, λίγοι άνθρωποι εκτίθενται σε εξαιρετικά υψηλές θερμοκρασίες για μεγάλα χρονικά διαστήματα, και αν ναι, υπάρχουν πολλές ενέργειες αποφυγής που μπορούν να αναλάβουν για να προστατευθούν. Σε κάθε περίπτωση, είναι ευρέως γνωστό ότι ο μεγαλύτερος δολοφόνος από τις ακραίες θερμοκρασίες είναι από την έκθεση στα χαμηλά εύρη ενδείξεων θερμομέτρων, ακόμη και στην Αφρική και την Ασία.

Δυστυχώς, η προώθηση του «κλιματικού αφηγήματος» έχει καταφέρει να παρακινήσει τους πολίτες να αγνοήσουν πώς οι ελευθερίες και τα δικαιώματά τους κινδυνεύουν από την επιβολή κατασταλτικών δημόσιων πολιτικών που απαντώνται ως λύση.

Ενώ οι Γερμανοί υποβάλλονται σε υιοθέτηση ακριβών αντλιών θερμότητας, οι Αμερικανοί επικρίνονται για τη χρήση σειρών φυσικού αερίου και την πιθανότητα να απαγορευτεί η μελλοντική εγκατάστασή τους.

Δυστυχώς, οι πολίτες έχουν χάσει από τα μάτια τους την αρχική πρόθεση πίσω από τη μετάβαση από την αυταρχική μοναρχία στη δημοκρατία, η οποία ήταν να διασφαλίσει τα δικαιώματα όλων των πολιτών και η υποστήριξη της ατομικής ιδιοκτησίας ως βάση για την ανθρώπινη ελευθερία και την προσωπική αξιοπρέπεια.

Ενώ η αμερικανική δημοκρατία ιδρύθηκε για να βάλει φρένο στην πολιτική εξουσία και να περιορίσει την αυθαίρετη διακυβέρνηση, η δημοκρατία παρουσιάζεται τώρα ως ένα παιχνίδι «όλα ή τίποτα», έτσι ώστε τυχόν περιορισμοί στη δημοκρατική διακυβέρνηση θα οδηγήσουν στην εξαφάνισή της.

Πιο πρόσφατα, οι κυβερνήσεις σε όλο τον κόσμο διαπίστωσαν ότι ο εκφοβισμός και η τρομοκράτηση των πολιτών τους θα τους ωθούσε να αποδεχτούν, ακόμη και να επικροτήσουν, κατασταλτικές πολιτικές με αντάλλαγμα την υπόσχεση ότι οι μεμονωμένοι πολίτες θα προστατεύονταν από έναν και μόνο “ιό”. Η απώλεια δικαιωμάτων και ελευθερίας ως απάντηση στον φόβο που δημιουργήθηκε κατά τη διάρκεια της πανδημίας COVID-19  είναι προάγγελος αυτού που θα θεωρηθεί απαραίτητο για την αποτροπή της υπαρξιακής απειλής για την ανθρωπότητα από τα ακραία καιρικά φαινόμενα και το μεταβαλλόμενο κλίμα.