«ΤΟ ΟΜΟΡΦΟ ΑΥΡΙΟ ΠΟΥ ΣΕ ΛΙΓΟ ΞΗΜΕΡΩΝΕΙ»

Ξημέρωσε και το φως του ήλιου απλώθηκε παντού.

Οι παιχνιδιάρες αχτίδες του ξύπνησαν το πουλιά που κούρνιαζαν στις φωλιές τους και στα κλαδιά των δέντρων. Εκείνα, φούσκωσαν τα φτεράκια τους κι άρχισαν με όρεξη να κελαηδούν, καλώντας έτσι τα φύλλα των δέντρων να ξυπνήσουν κι αυτά με τη σειρά τους.

Οι αχτίδες λαμπύρισαν πάνω στις δροσοσταλίδες των φύλλων και καλημέρισαν τα έντομα που κρυβόταν κάτω από τα φύλλα.    Μια πασχαλίτσα πέταξε στα κοντινά μπουμπούκια της τριανταφυλλιάς, που την περίμεναν πως και πως να τα απαλλάξει από τις ενοχλητικές ψείρες.

Ήταν Άνοιξη και οι αμυγδαλιές, οι δαμασκηνιές είχαν γεμίσει με όμορφα λευκά και ροζ ανθάκια.

Καθώς οι αχτίδες τα γαργάλησαν πρωινιάτικα για να τα ξυπνήσουν, εκείνα πήραν μια βαθιά ανάσα καθαρού αέρα και μετά άνοιξαν διάπλατα τα πέταλα τους,αφήνοντας το μεθυστικό άρωμα τους, ένα μυρωδάτο κάλεσμα για τις μέλισσες.
Κι εκείνες, στροβιλίστηκαν για λίγο στον αέρα και μετά πήγαν να παιχνιδίσουν και να λουστούν μέσα στη μυρωδάτη γύρη.

Το ποτάμι, πεντακάθαρο κι ενεργοποιημένο, ταξίδεψε μέσα από τις πόλεις των ανθρώπων καλημερίζοντας τους με το κελάρυσμα του.

Άκουσε τις φωνές των παιδιών που χαρούμενα, παρεούλες παρεούλες πήγαιναν στο σχολείο. Σήμερα θα επισκέπτονταν το κτήμα της Ελένης για να φυτέψουν τους σπόρους που μόνα τους είχαν συγκεντρώσει κι αποξηράνει τον περασμένο Αύγουστο.

Γυναίκες κι άνδρες με ήρεμα , ξεκούραστα κι ερωτευμένα πρόσωπα, πήγαιναν στις εργασίες τους και η μόνη σκέψη που προβλημάτιζε το μυαλό τους ήταν πώς θα εργαστούν καλύτερα ώστε αυτό που θα παράξουν να ωφελήσει το κοινωνικό σύνολο και να μη βλάψει κανέναν ζωντανό οργανισμό και το περιβάλλον.

Οι γυναίκες που κυοφορούσαν καθώς κι εκείνες που μεγάλωναν μικρά παιδιά, έχοντας άδεια από την εργασία τους, ώσπου να μεγαλώσει το παιδί και να φτάσει σε ηλικία που θα αναλάβει η πολιτεία την εκπαίδευση του, έβγαιναν βόλτα να απολαύσουν την πρωινή δροσιά, τα χρώματα και τα αρώματα της φύσης.

Το ποτάμι πήρε μαζί του αυτή τη χαρά και την ηρεμία των ανθρώπων και συνέχισε το ταξίδι του.

Είχαν περάσει πολλά μα πάρα πολλά χρόνια, που στο πέρασμα του εισέπραττε μόλυνση, βρωμιά, σκουπίδια, εμπόδια και φράγματα.
Οι άνθρωποι, που τότε σπάνια καθόταν στις όχθες του,ήταν όλοι άρρωστοι όπως το ίδιο άρρωστα ήταν και τα ζώα και τα φυτά.  Άρρωστα και χωρίς ζωντάνια.

Όμως η Ελλήνων Πολιτεία με το αξιακό της σύστημα, τα άφησε όλα αυτά στο χρονοντούλαπο της σκοτεινής και αποστατικής ιστορίας.

Γκρεμίστηκαν όλα τα φράγματα και το ποτάμι ελευθερώθηκε κι άρχισε με μια αέναη ροή να ζωντανεύει γύρω του τους τόπους απ’ όπου περνούσε.
Σταμάτησαν οι άνθρωποι να ψεκάζουν με δηλητήρια τα φυτά και να σκοτώνουν κάθε τι ζωντανό στη φύση.

Επέστρεψαν σ’ αυτήν και με μιας ηρέμησε η ψυχή τους.
Γκρέμισαν και τις πολυκατοικίες τους κι έχτισαν χαμηλά σπίτια, ανθρώπινα, με κήπους και υλικά από τη φύση.

Όλα ξαναβρήκαν την ισορροπία τους και κυρίως ο άνθρωπος, που επιστρέφοντας ξανά στη φύση, θυμήθηκε πως όλα δημιουργήθηκαν γι αυτόν πριν από αυτόν και πως η αποστολή του είναι να προστατέψει και να κρατήσει ζωντανά όλα τα είδη στον πλανήτη Δήμητρα.

Κι αυτά με τη σειρά τους να του χαρίζουν Αφθονία κι έτσι να γυρίζει ο τροχός της συνύπαρξης όλων των δημιουργημάτων που γεννήθηκαν για να ζήσουν πάνω στον πιο όμορφο και υπέροχο πλανήτη του γαλαξία μας Ηριδανού.

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΡΑΝΙΚΟΥ