5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

5 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ – ΠΑΓΚΟΣΜΙΑ ΗΜΕΡΑ ΕΚΠΑΙΔΕΥΤΙΚΩΝ

Αυτά συμβαίνουν δάσκαλε μου στην εποχή μας…

Μπήκες κι εσύ ως ένα από τα θέματα της πληθώρας των παγκόσμιων ημερών του πλανήτη…

Παγκόσμια ημέρα εκπαιδευτικών…για να υπενθυμίσει σε όλους τους υπόλοιπους πόσο  σπουδαίο είναι το λειτούργημα σου, πόσο χρήσιμος κι απαραίτητος είσαι για την κοινωνία.

Μια κοινωνία που λόγω της έλλειψης Πανανθρώπινου Αξιακού Συστήματος και της άγνοιας του πραγματικού νοήματος της Παιδείας, παλαντζάρει στα τεντωμένα άκρα της υπερβολής και της έλλειψης, αναζητώντας την ηρεμία και τη δημιουργικότητα της  μεσότητας.

Χιλιετίες πίσω, σμίλευες τις ψυχές των μαθητών σου μέσα στη φύση, κάτω από τη σκιά των πλατανιών, διδάσκοντας την σπουδαιότητα όλων των δημιουργημάτων και το σεβασμό προς αυτά. Ήταν τότε που χάρη σε εσένα ξεπήδησαν όλες οι επιστήμες και οι τέχνες, που μέσα στο πνεύμα της Αρετής διαχύθηκαν παντού σε όλη την ανθρωπότητα.

Λίγες δεκαετίες πίσω και η εικόνα σου ως αυστηρός δάσκαλος και ως εξουσία, έκανε όλους να σου δείχνουν ¨σεβασμό¨.  Οι μεγάλοι, υποκλίνονταν στις γνώσεις και τις σπουδές σου, στην ανωτερότητα και την αίγλη της  συναναστροφής σου με τους κατέχοντες την εξουσία και τη δύναμη του τόπου,  αφήνοντας στα χέρια σου τα παιδιά τους να  «πλάσεις» και να διαμορφώσεις τους χαρακτήρες τους, ώστε να ζήσουν ως υπεύθυνοι και συνεπείς πολίτες στην αντιαξιακή κοινωνία του σήμερα.

Οι μικροί, έδειχναν σεβασμό και υπακοή λόγω φόβου και τρόμου στις φωνές σου, στις ξυλιές της βέργας που παραμόνευε αδιαπραγμάτευτη στην άκρη του γραφείου σου, στα τραβήγματα των αυτιών, στη γωνία της τάξης (που μισούσαν την ύπαρξη της, καθώς στέκονταν μπροστά της στο ένα πόδι για ώρες μπας και συνετιστούν) και στις σελίδες που θα γραφόταν ξανά και ξανά η ανελέητη τιμωρία σου.

Κι εσύ, εκεί, σκληρός εκτελεστής των θέλω μιας εποχής που ακρωτηρίασε τη δημιουργικότητα, τον αυτοσχεδιασμό, τη φαντασία και θυσίασε  το ελεύθερο πνεύμα των παιδιών στο βωμό του υπάκουου και πειθαρχημένου μαθητή, καθώς  τον επιβράβευε για τη σύνεση, την αποστήθιση, την αναπαραγωγή, προετοιμάζοντας τον για την νέα κοινωνία των μη σκεπτόμενων, ανενεργών πολιτών του σήμερα.

Ταλέντα χαμένα, αναξιοποίητα κι ανεκμετάλλευτα, εκφράσεις καταπιεσμένες γεμάτες από φόβο να εκδηλωθούν στην άκρη αυτής της εποχής της υπερβολής, που μέσα από την κατάχρηση της δικής σου εξουσίας, έδωσε ένα σάλτο γερό για να περάσει στην αντίπερα όχθη, στην αναξιοπιστία και στην εκμηδένιση του δασκάλου στο σήμερα.

Σήμερα, δάσκαλε μου, δεν εντυπωσιάζεις με τις γνώσεις σου. Η δια βίου μάθηση θα σε ακολουθεί σαν σκιά παντού. Σήμερα τα πτυχία, τα μεταπτυχιακά, τα σεμινάρια σου, οι επιμορφώσεις σου, θα είναι πάντα ανεπαρκή και θα ζεις με την αγωνία της αξιολόγησης στοχεύοντας σε μια κορυφή κρυμμένη σε πυκνή ομίχλη στόχων, που ποτέ δεν θα καταφέρεις να δεις ξεκάθαρα.

Γιατί αυτοί που στην σχεδίασαν δεν στοχεύουν ούτε στην αληθινή παιδεία, ούτε στην ανέλιξη των παιδιών μας, ούτε στη δική σου καταξιωμένη εικόνα.

Συμμετέχεις, δάσκαλε μου, χωρίς πλέον να έχεις άλλες επιλογές, στην ρομποτοποίηση των παιδικών εγκεφάλων και στη μετατροπή τους σε πειθήνια όργανα εκτελεστικών πράξεων στις σύγχρονες απαιτήσεις της παράλογης και απάνθρωπης κοινωνίας μας.

Κι αυτό συμβαίνει γιατί κι εσύ ρομποτοποιήθηκες και συναίνεσες με την υπακοή και την προσαρμοστικότητα σου σε όλες τις αλλαγές που σου πάσαραν, ως μη σκεπτόμενος ενεργός πολίτης αλλά ως αμειβόμενος υπάλληλος …

Άξιζε δάσκαλε μου;;;

Άξιζε να ξεπουλήσεις την ιστορία σου, τις ρίζες σου, την ελευθερία σου για ένα μηνιαίο εισόδημα;;;

Άξιζε να μείνουν όλα τα ομαδικά παιχνίδια των μαθητών σου στη λήθη και να αντικατασταθούν με την πολύωρη χρήση του διαδικτύου;;;

Άξιζε τελικά, να παραδώσεις εκείνη τη σμίλη με την οποία σμίλευες ψυχές και οδηγούσες τους μαθητές σου στις αρχές του σεβασμού, της ισότητας, της φρόνησης και της φιλοτιμίας ,για να την αντικαταστήσεις με την αόρατη κοφτερή λεπίδα που ακρωτηριάζει την ύπαρξη της Λογικής και της Ελευθερίας και σβήνει το μονοπάτι που οδηγεί στη γνώση του εαυτού και στην Ευδαιμονία;;;

Γιατί, δάσκαλε μου, υπάρχει κάτι πιο συναρπαστικό από το να μπορείς να οδηγήσεις τις νεαρές συνειδητότητες στο δρόμο της αναγνώρισης του εαυτού, των δυνατοτήτων, των ταλέντων και εν τέλη στη δημιουργία ενεργών πολιτών, με γνώση των αξιών και αρχών που μπορούν να οδηγήσουν στην πλήρη Ευδαιμονία;;;

Αναθάρρησε δάσκαλε μου, θυμήσου και νιώσε ξανά τα λόγια του ποιητή στην ψυχή σου βαθιά:

Σμίλεψε πάλι, δάσκαλε, ψυχές!
Κι ό,τι σ’ απόμεινε ακόμη στη ζωή σου,
Μην τ’ αρνηθείς! Θυσίασέ το ως τη στερνή πνοή σου!
Χτίσ’ το παλάτι, δάσκαλε σοφέ!

Κι αν λίγη δύναμη μές στο κορμί σου μένει,
Μην κουρασθείς. Είν’ η ψυχή σου ατσαλωμένη.
Θέμελα βάλε τώρα πιο βαθιά,
Ο πόλεμος να μην μπορεί να τα γκρεμίσει.

Σκάψε βαθιά. Τι κι αν πολλοί σ’ έχουνε λησμονήσει;
Θα θυμηθούνε κάποτε κι αυτοί
Τα βάρη που κρατάς σαν Άτλαντας στην πλάτη,
Υπομονή! Χτίζε, σοφέ, της κοινωνίας το παλάτι!

Κωστής Παλαμάς, “Στον Δάσκαλο

ΑΦΡΟΔΙΤΗ ΚΑΡΑΝΙΚΟΥ